- Verjaardagskaartje

Over een weekje vieren we de eerste verjaardag van Ilse.
Alle uitnodigingen zijn de deur uit en nog geen afmeldingen ontvangen. Het zal dus een gezellige drukte worden aanstaande zondag.
Het leek me leuk, voor als Ilse ooit de berichten van deze weblog leest, dat ze haar eerste verjaardagskaartje hier ook ziet staan. Mama heeft erg haar best gedaan, het kaartje is namelijk van het begin tot het eind helemaal door haarzelf bedacht en uitgevoerd. Ze wilde de kaart een beetje in dezelfde stijl maken als het geboortekaartje van Ilse. Misschien niet erg objectief, maar ik vind het heel mooi geworden.
Het kaartje is zo gemaakt dat er een klein kaartje bovenop vast gemaakt zit wat je weg kunt draaien zodat de tekst van de uitnodiging leesbaar is. (voor de paar mensen die dat misschien nog niet doorhadden, jullie weten nu dus ook waar je de tekst kunt vinden....)
Hieronder zie je het kaartje. De linkerafbeelding is dus nog met dat kaartje er bovenop, bij de rechterafbeelding is het kaartje verwijderd en de tekst leesbaar. Er zal nog wel meer volgen hier op de weblog over de eerste verjaardag van Ilse.

Groeten,
Sander.

- Ilse kruipt

Ilse is gaan kruipen!
Ze is iets later dan gemiddeld, maar ook weer niet heel laat. Voor ons leek het wel lang te duren voordat ze kon kruipen, Waarschijnlijk was dat omdat we er al een paar weken op zaten te wachten. Want als trotse ouders wil je aan de ene kant dat ze zo snel mogelijk nieuwe dingen kunnen. Maar aan de andere kant realiseren we ons soms dat alles al zo snel gaat, dus we zitten er niet echt mee dat het kruipen nog eventjes op zich liet wachten..
Laatst hoorden we dat het moment waarop kinderen bepaalde dingen kunnen niet wordt bepaald door hoe hard ouders hun best doen om het ze te leren, maar van wanneer bij het kind zelf de motorische vaardigheden zich hebben ontwikkeld. Hoe hard ouders het ook proberen en stimuleren, een baby zal bijvoorbeeld geen vaste voeding aankunnen, niet kunnen lopen of een lepel vasthouden totdat het lichaam er klaar voor is.
Maar in de laatste dagen heeft Ilse qua ontwikkeling de 100 meter sprint gelopen. Jeetje wat ging het snel en laat ze opeens veel nieuwe activiteiten zien. Zo is ze nu dus begonnen met kruipen.
Een paar dagen geleden was het niet meer dan vanuit zithouding naar voren ‘vallen’ en dan met één beentje een stukje naar voren bewegen. Maar sinds gisteren is ze meters tegelijk aan het afleggen. En het gaat iedere keer weer iets sneller dan de keer daarvoor. Omdat ze nu zelf bij de bank kan komen, en de tafeltjes kan bereiken, is ze zichzelf ook vaker aan het optrekken. Ze kan nog niet verder dan rechtop staan op haar knietjes, maar dat gaat al wel redelijk soepel. Soms helpen we Ilse een beetje en laten we haar helemaal rechtop staan. Ze staat al best stevig, niet langer dan enkele seconden, maar er zit vooruitgang in. We zijn benieuwd wanneer ze zich zonder hulp zal kunnen optrekken.
Hieronder zie je een kort filmpje van één van de eerste keren dat ze kroop.

Ze klapt ook in haar handjes, als papa of mama het voordoen doet ze enthousiast mee. Behalve als we het aan iemand willen laten zien, dan vertikt ze het….
Naast het kruipen en klappen kan Ilse nu ook zwaaien. Als we de kamer uitlopen of als we zomaar langslopen en we zwaaien naar Ilse, dan zwaait ze meestal terug, ietwat ongecoördineerd, maar toch. Als we Ilse op bed leggen en we zeggen in de deur nog even welterusten dan zwaait Ilse ook vrolijk nog even terug.
En ten slotte hebben we gemerkt dat Ilse ons nadoet als we onze tong uitsteken of als we met onze ogen knipperen. Heel vermakelijk allemaal!
Maar goed, het is allemaal wel heel leuk, maar ik besefte me vanmiddag opeens dat nu ze zonder hulp overal heen kan, het voorbij is met de rust…. Tot eergisteren konden we Ilse nog even op het kleed zetten om te spelen als we zelf even iets anders wilden of moesten doen, maar dat is voorbij. Er moet nu steeds iemand een oogje op haar houden. Want voor je het weet trekt ze de laatjes van de kast open, zit ze met het snoer van de lamp te spelen of trekt ze iets van het tafeltje af. Constant oppassen dus....
Tijdens het schrijven van dit stukje heeft Ilse ook haar handjes op haar hoofdje gelegd bij het liedje “Klap eens in je handjes, blij, blij, blij…. Op je boze bolletje allebei….”.
Tja, sommigen zullen denken “Waar gaat dit over?”, maar ik denk dat andere ouders wel snappen waarom we het het vermelden waard vinden.
Tot de volgende keer.

Sander.

- Eindelijk beter en fietsen met mama

Eindelijk voorbij....
Ilse is gedurende een periode van ongeveer 6 weken bijna constant ziek geweest. De ene keer ernstiger dan de andere keer, maar wel steeds ziek. Nu is dat gelukkig alweer bijna twee weken over en is ze weer lekker actief en vrolijk.
Dat ze een flinke klap heeft gehad werd wel duidelijk toen we vorige week weer naar het consultatiebureau moesten om prikjes te halen en haar te laten wegen. In twee maanden was ze net 100 gram aangekomen terwijl dat ongeveer een halve kilo had moeten zijn. Ze eet nu weer goed en we hebben het idee dat het spek op de botjes weer een beetje terugkomt.
Hieronder een foto van twee weekjes geleden toen Ilse in bad zat:

Ilse in het badje.

Het is feest, want mama heeft een diploma gehaald! Mama heeft met succes de cursus “Eerste hulp aan kinderen” afgerond. Omdat we weten dat een juiste reactie bij een ongeval belangrijk is voor het beperken van de gevolgen ervan en omdat de meeste ongevallen in of rond het huis plaatsvinden vonden we het zinvol om deze cursus te volgen. Het heeft 4 lange avonden gekost, maar geen gif, verwonding of verstikking kan haar nu nog van haar stuk brengen. Er werden best interessante dingen geleerd. Een baby reageert heel anders dan volwassenen. Je zou zeggen dat dat logisch is, maar gebeurtenissen die voor ons vanzelfsprekend lijken zijn dat dus niet. Bijvoorbeeld als een baby haar handje brandt trekt ze haar hand niet weg. Of als iets bedorven smaakt spugen wij het uit, maar baby’s hebben juist de neiging dit door te slikken. Je leert met andere ogen naar de gevaren in huis te kijken om zodoende betere preventieve maatregelen te nemen. En daarnaast leer je natuurlijk hulp te verlenen. Al met al neemt het onzekerheid weg en stelt het je nog meer in staat je kind de juiste zorg te geven.

Papa heeft voor zijn verjaardag een fietszitje voor Ilse cadeau gekregen. Toen we deze op de fiets van mama hebben getest kwamen we er achter dat er te weinig ruimte overbleef voor mama om tussen het zitje en het zadel op een veilige manier op en af te stappen. Mama is heus niet zo stevig gebouwd dat we dat vantevoren hadden kunnen zien aankomen. Waarschijnlijk heeft het te maken met de bouw (geometrie) van de fiets. Per merk kan dat namelijk behoorlijk verschillen.
We kunnen het zitje ook gemakkelijk op papa zijn fiets klikken, maar meestal willen we het toch op mama haar fiets hebben zitten. Mama is tenslotte vaker samen met Ilse dan papa (en papa heeft liever dat mama met een windscherm op het stuur met wind tegen moet fietsen.....) Er zat eigenlijk maar één ding op, namelijk een echte ‘moeder-fiets’ kopen. Die is er speciaal voor gemaakt dat er voor- en achterop een kinderzitje kan zitten en er nog steeds veilig en makkelijk op- en afgestapt kan worden. Ondanks de kosten zijn we toch blij met de fiets. Ilse vind het ook allemaal erg interessant en gaat vaak klagen als we even stoppen.
Hieronder zie je mama en Ilse samen op de fiets.

Met mama op de fiets......

We rijden, we rijden…...

Vorig weekend is Sinterklaas aangekomen in Nootdorp. We zijn met z’n drietjes gaan kijken. Maar in plaats van vol ontzag naar Sinterklaas en de Zwarte Pieten te kijken, was Ilse veel meer geïnteresseerd in alle hollende en spelende kinderen om haar heen.
Vanzelfsprekend wisten we wel dat ze dit nog niet mee zou krijgen, maar het is wel heel leuk om met z’n drietjes naar Sinterklaas te gaan kijken. Hoort er toch een beetje bij......

Sander.

- Eerste keer echt ziek geweest

Zoals ik in het laatste bericht al had geschreven was Ilse ziek. Zaterdagnacht 11 oktober begon het, we werden ruw gewekt door het plotselinge gehuil van haar. Ilse huilt zelden en ’s nachts al helemaal niet, dus we zijn snel naar haar kamertje gelopen. Toen we binnen kwamen roken we direct een zure lucht. Ze had flink overgegeven, en omdat het al wat koud en droger aanvoelde was het waarschijnlijk al een uurtje eerder gebeurd.
De dag die volgde was er eentje van regelmatig spugen en ze hield geen voeding binnen. Dit ging door tot dinsdag. Toen leek het zowaar iets beter te gaan. Het spugen werd minder en ze was iets actiever. Dit heeft echter kort geduurd, want vanaf woensdag was het weer ellende.
De zaterdag daarop had ze wel weer wat lichte plasluiers, maar pas op maandag en dinsdag was er echt een verbetering zichtbaar omdat ze toen de voedingen beter binnenhield en beduidend minder ging spugen. Al met al is Ilse dus ruim anderhalve week ziek geweest.

Gedurende de eerste week heeft Ilse zo goed als geen plasluiers of ontlasting gehad. Dit was natuurlijk erg verontrustend, daarnaast had ze ook dagen dat ze er heel bleekjes uitzag en slapjes was. Daarom hebben we bijna dagelijks de huisarts of de huisartsenpost bezocht. In die anderhalve week hebben we wel 5 verschillende huisartsen gezien. De één geeft weer net een ander advies dan de ander, dat maakte het soms niet makkelijk om voor onszelf een goed gevoel te krijgen over hoe we e.e.a. aanpakten.
De eerste diagnoses en adviezen van de huisarts waren dat Ilse een buikgriep had en als ze te weinig vocht binnen zou krijgen dat we een “ORS-oplossing” moesten geven. ORS staat voor Oral Rehydration Solution, oftwel een vloeistof met suiker en mineralen om de vochtbalans in het lichaam te herstellen. Dit is echter erg vies en met wat diksap er doorheen hebben we dat toch zo nu en dan bij Ilse naar binnen gekregen. Gedurende de hele periode van ziek zijn is Ilse gelukkig niet uitgedroogd geweest. Het risico daarop is bij kinderen van Ilse haar leeftijd erg groot en daarom zijn we bijna dagelijks bij de huisarts geweest om dit te laten controleren. De huisarts vertelde dat normaal gesproken een buikgriep 2 tot 5 dagen duurt, maar dat het soms ook wel 2 weken kan duren.

Toen we na de 7e ziektedag, waarop ze nog steeds niets binnenhield, op zaterdagavond de huisartsenpost belde kregen we de assistente te spreken. Zij gaf het advies om ORS en andere drankjes links te laten liggen en juist alleen maar borstvoeding te geven. Zij zei dat moedermelk in dit soort gevallen veruit het beste is wat een baby kan krijgen, alle stoffen die goed zijn voor een baby zitten er met de ideale samenstelling in. Daarnaast heeft de moeder al snel nadat het kind de eerste tekenen van de ziekte vertoond, antistoffen in haar lichaam zitten die via de moedermelk bij het kind komen. Tot dan toe hadden we niet het idee dat we de boel echt onder controle hadden en dat we Ilse beter maakten met wat we haar gaven. Maar het advies wat de assistente van de huisartsenpost ons gaf was het eerste wat ons een goed gevoel gaf.
Achteraf gezien klinkt deze aanpak erg vanzelfsprekend, maar toch hadden we er zelf niet aan gedacht nog. En al snel nadat we over waren gestapt op volledige borstvoeding kreeg Ilse vollere plasluiers, een paar keer flinke ontlasting en werd ze veel actiever.
Ondanks dat het beter ging zijn we de maandag na dat weekend weer bij de huisarts geweest, het was namelijk nog niet zoals het moest zijn, ze spuugde nog steeds regelmatig. Omdat de klachten met pieken en dalen ondertussen best lang aanhielden werd er nu ook naar andere mogelijkheden gekeken. De huisarts begon te denken aan obstipatie, veel symptomen zouden daardoor verklaard kunnen worden. Ilse gaf echter geen enkele kik als de huisarts op haar buikje en darmpjes drukte terwijl je dat wel zou verwachten bij obstipatie. We zouden het allemaal weer even aankijken omdat de gesteldheid van Ilse nog steeds geen reden gaf tot grote zorg. Snel daarna, vanaf woensdag, de 11e ziektedag, heeft Ilse helemaal niet meer overgegeven en ging ze steeds meer voeding tot zich nemen.

Dit is Ilse aan het begin van de tweede week dat ze ziek was, op dit moment begon ze zich steeds beter te voelen.

Nu is het vrijdag, bijna twee weken nadat ze ziek werd, en gaat ze weer naar de kinderopvang en kunnen papa en mama weer normaal aan het werk. Mama werkt drie dagen per week en papa vijf dagen, maar sinds dat Ilse ziek was hebben papa en mama gezorgd dat er altijd iemand thuis was omdat ze niet naar de opvang kon. Ondanks dat we liever thuis zijn met een gezonde Ilse kunnen we nu toch zeggen dat we gelukkig weer alletwee tegelijk naar ons werk kunnen….
We weten eigenlijk nog steeds niet zeker of het nu een buikgriep was, of dat Ilse last had van obstipatie. Het belangrijkste is dat Ilse nu weer helemaal de oude is, vrolijk en actief als (bijna) altijd. Alleen nog een beetje aankomen, want ze is wel een flink deel van haar speklaagje kwijtgeraakt.

Sander.

- Op vakantie gaan, tandjes krijgen en ziek zijn

Om te beginnen twee foto’s van Ilse. De linkerfoto is van toen ze op één dag na 9 maanden oud was, de rechterfoto is van een week geleden. Zoals bij alle foto's kun je de foto's in het groot zien door er op te klikken.

Samen met vriendje Nijn.

Kijk mijn tandjes eens!.

Zoals op de rechterfoto duidelijk te zien is zijn de eerste tandjes door. Onder zitten er twee, en boven zitten er twee. Het grootste deel van al het kauwen dat ze nu doet doet ze trouwens zonder deze tandjes. Het is meer fijnmalen tussen het andere tandenloze deel van het gebit. En terwijl dit bericht wacht om op de weblog geplaatst te worden, zijn er boven nog 2 tandjes bijgekomen. Gelukkig heeft Ilse weinig last gehad van het doorkomen van haar tandjes. Het is wel een beetje gevoelig geweest en ze heeft wat meer gekwijld. Maar zo erg als je soms leest dat het kan zijn, zoals hevige diarree of ontstoken tandvlees, dat heeft ze niet gehad.
Ilse woog bij het laatste bezoek aan het consultatiebureau (11 september) 8310 gram en was 70 cm. lang. Bij haar geboorte, ze was 4 weken te vroeg, zat ze een stuk onder de gemiddelde lijn van de groeicurves. In de afgelopen 9 maanden ging ze steeds een stukje meer naar het gemiddelde toe. Nu zit ze bovenop de gemiddelde lijn.

Dit ziet er heel erg goed uit....

En deze ook.

Ilse zit al heel stevig, ze valt eigenlijk niet meer om zonder dat zelf te willen. Als ze ergens bij wil komen laat ze zich op haar buik rollen. Dan kan ze al om haar as draaien en zichzelf achteruit duwen. Vooruit kruipen kan ze nog niet. Ze heeft nog niet door dat je daarvoor ook je beentjes moet gaan gebruiken.

Het eten gaat steeds beter. Dit is wat Ilse al heeft gegeten; appel, banaan, meloen, papaja, mango, pruim, nectarine, perzik, druif, peer, sla, sperciebonen, wortels, bloemkool, broccoli, spruitjes, paprika, aardappel, courgette, doperwten, bietjes, tomaat, kaas, brood, boter, ei, soepstengel, rijstwafel, omelet, appelperenstroop en yoghurt. En alles in knuist-grote stukken, niets gepureerd. Behalve de yoghurt natuurlijk, die geven we met een lepel. Dit heeft ze ook snel onder de knie gekregen, en papa en mama ook trouwens.
We zijn erg tevreden met hoe Ilse alles eet. Fruit, brood met of zonder beleg en yoghurt vindt ze heel erg lekker. Groente vindt ze soms wat minder. Opvallend is dat ze worteltjes niet zo lekker vindt, terwijl dat bekend staat als een lekkernij voor baby’s. Het avondeten wordt altijd afgesloten met een klein beetje water uit een bekertje waarbij papa of mama helpt om slokjes uit te nemen.

We hebben onze grote vakantie er op zitten, de eerste samen met Ilse. Vanzelfsprekend zijn we in Limburg geweest, onze favoriete vakantiestek. Het was opvallend om te zien hoeveel extra uren slaap Ilse daar pakte iedere dag. We waren vaak buiten, de deuren staan altijd open, dus vergeleken met thuis krijg je daar veel frisse lucht. Wellicht dat dat de oorzaak is. Ilse vond de kippen, ganzen, poesjes en hond erg leuk om in de gaten te houden en samen met papa en mama was het ook erg leuk om ze te voeren.

Met mama op het gras spelen.

Kippen en ganzen voeren met mama.

Na het verblijf van anderhalve week op de Scheyerhof hadden we nog anderhalve week over voordat we weer aan het werk moesten. Het was fijn om zo lang lekker met z’n drietjes thuis te zijn, te spelen met Ilse en haar niet steeds naar de kinderopvang te hoeven brengen.
Nu is er ondertussen al wat tijd verstreken, dus Ilse gaat weer zoals gebruikelijk is op maandag, dinsdag en vrijdag naar de kinderopvang toe. Ook hier geven ze Ilse het eten in stukjes.. Afgelopen week kregen we complimenten van de kinderopvangleidsters omdat Ilse zo lief en rustig is. Als ze wakker wordt ligt ze rustig te wachten totdat iemand haar uit het bedje komt halen, ze speelt rustig en vraagt heel weinig aandacht. Het is volgens hun zelfs zo dat ze moeten oppassen dat ze Ilse niet vergeten. Ze waarschuwden wel dat dit geen garantie voor de toekomst is....

Ilse is de laatste dagen wat aan het kwakkelen. Gisteren heeft ze 24 uur lang geen voeding binnen kunnen houden, steeds kwam alles er weer uit. Terwijl ze gisteren nog alert en actief was, is ze daar vandaag een beetje slapjes van. Vanmorgen heeft ze een kleine voeding binnen kunnen houden en knapte ze een beetje op, maar nu net heeft ze weer flink overgegeven. We denken dat het een buikgriepje is. We hebben steeds contact met de huisarts en zij zegt dat er tot nu toe geen reden voor zorg is, maar we moeten goed in de gaten houden dat ze geen koorts krijgt, regelmatig wat water (of eigenlijk "ORS", dat is water met suiker en mineralen) drinkt en dat ze vandaag wel wat voeding binnenhoudt. Zo niet, dan aan het eind van de middag weer even de huisarts bellen. Papa en mama wisselen elkaar af met thuis blijven omdat ze nu natuurlijk niet naar de opvang kan.
We hopen dat het niet erg lang aanhoudt, want Ilse is nu niet de vrolijke Ilse die ze normaal is.

Tot de volgende keer, Sander.

- Bijvoeding geven, hoe en waarom?

In één van de vorige berichten heb ik beloofd nog eens terug te komen op het bijvoeden en meer te vertellen over hoe en waarom we precies stukken groente en fruit aanbieden in plaats van de geprakte of glad gemalen voeding uit potjes. Het is nogal een lap tekst, maar omdat het op dit moment zo’n belangrijk deel is van de ontwikkeling van Ilse vinden we het wel gepast om op de weblog hier eens uitgebreid op in te gaan. Als beloning voor het uitlezen vind je onderaan dit stuk een filmpje over de eerste ervaringen van de bijvoeding van Ilse. Het filmpje werkt ook wel als je het stuk nog niet gelezen hebt hoor....

Enige tijd geleden hebben we gehoord en gelezen over de ‘Rapley methode’. Deze methode houdt in dat het bijvoeden niet gebeurd door het geven van de bekende puree uit potjes, maar door het geven van hele stukken voedsel in het tempo en evenredig met de ontwikkeling van het kind. Hierdoor gingen we wat kritischer kijken naar de gangbare manier van het naar binnen lepelen van de bijvoeding. Na wat onderzoek had de Rapley methode onze voorkeur gekregen.

Ilse krijgt al sinds haar geboorte 100% borstvoeding. Zeker gezien de moeizame start zijn we daar best trots op! Baby’s die borstvoeding krijgen eten in hun eigen tempo, sterker nog, het kan niet anders dan in hun eigen tempo. Ze reguleren hun voeding, de inname van voedsel en vloeistof, zelf door te bepalen hoelang elke voeding duurt. Een bijkomend voordeel is dat moedermelk afhankelijk is van wat de moeder eet en daarom van smaak verandert. Zodoende bereidt borstvoeding je baby voor op verschillende smaken.
Maar wanneer moet er nu bijvoeding geïntroduceerd worden? De huidige bijvoedingsmethodes geven 4 maanden aan voor kunstgevoede baby's en -afhankelijk van waar je het vraagt- 4 of 6 maanden voor borstvoedingsbaby's. Je kunt echter bij de argumenten en uitgangspunten die hiervoor gebruikt worden vraagtekens zetten.
Een argument is dat de baby geïnteresseerd is in het voedsel van de ouders. Echter, de enige ervaring die de baby heeft met eten is het drinken van melk. Je kunt je dus afvragen of de baby het voedsel van de ouders eigenlijk wel in verband kan brengen met het stillen van eventuele honger. De baby vindt alles wat de ouders doen interessant. Wanneer je met je autosleutels rammelt, zal de baby net zo 'hongerig' naar de autosleutels kijken, als dat hij naar het eten op je bord kijkt wanneer je aan het eten bent.
Een ander argument is dat het in de boeken staat. Tja, boeken verouderen.
Ook wordt gezegd dat als de gewichtstoename langzamer werd, dat dit het moment zou zijn om met vast voedsel te beginnen. Maar bij een borstgevoede baby is de gewichtstoename rond de derde of vierde maand vaak minder snel dan in de periode daarvoor. Dit is echter een natuurlijke buiging van de curve, die niets zegt over het al dan niet te weinig binnenkrijgen van voedingsstoffen. Baby’s die kunstvoeding krijgen groeien in die periode vaak harder door.
Dan wordt er ook gezegd dat het moment voor bijvoeding is aangebroken als de baby niet (meer) doorslaapt. De reden die daarvoor dan wordt gegeven is honger, dus is vast voedsel geven de oplossing. Er is echter geen enkel bewijs dat het niet doorslapen verband heeft met honger, laat staan of het geven van vast voedsel de uitkomst biedt.
Als de baby dingen in zijn mond stopt is ‘ie klaar voor bijvoeding is ook een bekende. Echter, het in de mond stoppen van van alles en nog wat is vooral een uiting van een ontwikkelingsfase. Een kind stopt ook kralen, zand of poep in zijn mond als het de kans zou krijgen.
Op de potjes staat dat het al met 4 maanden kan. Logisch, de fabrikanten maken de potjes om te verkopen. Des te eerder mensen beginnen met vaste voeding, des te meer potjes worden er verkocht.
Tenslotte, omdat anderen het ook doen is onze baby er ook wel klaar voor. We zijn geneigd om bij anderen af te kijken hoe het moet: als hun baby klaar is voor vast voedsel dan is die van mij dat ook. Het liefst zouden we besluiten dat onze baby er eerder aan toe is dan de rest.

Wanneer je er bij stil staat dat een baby van 6 maanden in staat is een actieve houding aan te nemen om te eten, is er geen enkele reden om het kind hierin niet te stimuleren. Rond dat tijdstip is de immunologische ontwikkeling ook zover. Oftewel het immuunsysteem (dat het lichaam beschermt tegen lichaamsvreemde stoffen en daarmee ziektes voorkomt) is dan klaar voor vast voedsel. En het spijsverteringskanaal is dan in staat vast voedsel te verwerken.
De bijvoedingsmethode volgens Rapley houdt dan ook in dat het kind zelf actief eet, en zelf aangeeft wanneer het klaar is om te eten en op welk tempo. Verder bestaat het voedsel uit hapklare stukken in plaats van een gepureerde maaltijd.
Waarom het kind zelf laten eten? Het kind is met 6 maanden motorisch in staat om het eten naar het mondje brengen, te kauwen en een baby kan dan met steun redelijk rechtop zitten. Kortom, alle ingrediënten om het zelf te kunnen zijn aanwezig. Verder is het belangrijk dat een kind niet afleert om naar zijn eigen lichaam te luisteren. Vol is vol. Verder is het vooral leerzaam en leuk; je kind voelt de verschillende structuren en hardheden van voedsel met zijn handje. Het zal waarschijnlijk minder snel gaan en meer geklieder veroorzaken dan sommige ouders lief is. Tja.......
Waarom hapklare stukken? Het kind is motorisch in staat om te kauwen, dus vast voedsel is motorisch geen punt. Sterker, om een bepaalde vaardigheid eigen te maken is het belangrijk dat wanneer de (motorische) ontwikkeling van het kind zover is, er ook een gelegenheid geboden moet worden. Met het voeren van gepureerd voedsel op een lepeltje mist het kind deze gelegenheid. Op deze manier bijvoeden vanaf 6 maanden laat nog een ander lichamelijke ontwikkeling zien, namelijk de kokhalsreflex. Bij baby’s tot 6 maanden ligt deze ver voorin de mond. Zodra er iets met vaste structuur in het mondje komt wordt het door de kokhalsreflex weer naar buiten gewerkt. Vanaf de zesde maand schuift de kokhalsreflex snel op naar achterin het mondje, zoals wij zelf ook hebben. Er zal dan steeds meer vast voedsel naar binnen verdwijnen, en steeds minder terug naar buiten komen. Vanzelfsprekend staat de kokhalsreflex los van de smaaksensatie.

De Rapley methode geeft Ilse de kans om zelf te proeven dat er vele soorten voedsel bestaan. Voeding uit potjes (beetje gechargeerd) smaakt allemaal naar appelmoes, of het zijn meerdere ingrediënten gemengd tot een papperige substantie met neutrale smaak. Het ontdekken cq proeven van voedsel maakt onderdeel uit van het gehele ontdekken van de wereld. Het speelt in op de aangeboren drang tot het onderzoeken en experimenteren en het naäpen van activiteiten om hem heen. Dat kan alleen als Ilse zelf de regie heeft over het eten. Ze bepaalt zelf het tempo van elke maaltijd en de nadruk ligt op spelen en onderzoeken in plaats van alleen maar op eten. We hebben dan ook nooit strijd omdat papa of mama het lepeltje klaar heeft terwijl Ilse dan even geen zin heeft. Terwijl papa en mama zitten te eten, eet/speelt/ontdekt Ilse gezellig mee. Ze zit dan ook enorm te genieten van alles wat we haar voorzetten. Het ene vindt ze lekkerder dan het andere, maar het grijpen en naar haar mond brengen en dan de reactie zien is steeds weer leuk. Soms helpen papa of mama een handje omdat het eten te glibberig of zacht is. Bijvoorbeeld bij rijpe meloen, perzik of pruim, houden we het fruit vast en laten we Ilse uit onze hand eten. We forceren daarbij niets en laten Ilse het inititief nemen. Vaak zien we dat Ilse onze hand met haar beide handjes beetpakt en naar haar mond brengt. Hiermee houden we ons niet aan alle regels van mevrouw Rapley, een beetje eigen invulling kan geen kwaad.....

Eén van de meest voor de hand liggende vragen gaat over het risico op verslikken. Men zegt dat bij deze methode het risico op verslikken kleiner is omdat de baby zelf bepaalt wat er zijn mond ingaat in tegenstelling tot wanneer hij gevoerd wordt. Dit komt omdat een baby niet in staat is om bewust voedsel naar de achterkant van zijn keel te verplaatsen totdat hij geleerd heeft om te kauwen. De vaardigheid om te kauwen ontwikkelt zich pas nadat de baby geleerd heeft naar dingen te reiken en deze te pakken. In principe loopt een te jonge baby bij deze methode dus geen gevaar, simpelweg omdat hij het eten niet in zijn mond kan krijgen. Hierop doorgaand, de actie die wordt gebruikt om voeding van een lepel te zuigen nodigt er toe uit om dit direct naar achter in de mond te verplaatsen en zou dus mogelijk wel leiden tot verslikken. Dit betekent dus eigenlijk dat voeden met een lepel per saldo gevaarlijker is.
Sta er ook eens bij stil waar je jezelf het makkelijkst in verslikt. Waarschijnlijk kom je tot de conclusie dat dit een vloeistof is. Verslikken gebeurt als je tegelijkertijd kauwt en ademt. Je verslikt je het snelst als je onverwacht iets achter in je keel krijgt. Dit is het makkelijkst met vloeibare dingen, of eigenlijk met alles wat we opzuigen. Jonge baby's die gewend zijn aan zuigen, doen dat ook met voedsel op een lepel. Zij doen dit niet met eten wat zij zelf in hun mond stoppen.

De algemene ontwikkeling van een baby loopt gelijk met zijn vaardigheid om voedsel in zijn mond te hanteren en om het te verteren. Een baby die het zelf nauwelijks voor elkaar krijgt om voedsel in zijn mond te stoppen is er waarschijnlijk nog niet aan toe om deze voeding te eten. Het is belangrijk bij deze methode jezelf te weerhouden van het “helpen” omdat de ontwikkelingsmogelijkheden verzekeren dat de overgang naar vaste voeding in het juiste tempo gebeurd. Dit geleidelijke proces beschermt hem ook tegen verslikken in kleine stukjes voedsel. Zolang de baby nog geen kleine zaken kan oprapen door zijn vinger en duim te gebruiken, kan hij dus bijvoorbeeld geen erwt of rozijn in zijn mond te krijgen. Zodra hij dit wel kan heeft hij normaliter ook de benodigde eetvaardigheden om hiermee om te gaan. Als we dus gaan helpen door voedsel in de mond van Ilse te stoppen gaan we dus voorbij aan de natuurlijke bescherming en vergroten we de kans op verslikken. Een ander gevolg van bijvoeding, maar dat geldt zowel bij de Rapley methode als bij het aanbieden van potjesvoeding, is dat de darmpjes vaak even nodig hebben om te wennen aan de overgang van melk naar bijvoeding. Ilse heeft ook zo nu en dan enige dagen achter elkaar geen ontlasting. Dan gaan we weer even terug naar borstvoeding en fruit alleen, dus geen brood, banaan of broccoli bijvoorbeeld, en zodra de ontlasting weer in orde is gaan we deze soorten bijvoeding weer langzaamaan aanbieden.

Tot nu toe beleven we alledrie veel plezier aan het eten. De manier waarop Ilse nu eet ziet er ook zo natuurlijk uit dat we erg blij zijn dat we deze keuze hebben gemaakt.
Kijk hieronder maar op het filmpje, en geniet mee! (kan zijn dat het even duurt totdat de film is geladen)

Sander.

- Foto’s, waterpokken en vakantie

Het is al eventjes geleden, maar toen Ilse net 6 maanden was zijn we met z’n drietjes naar een fotografe gegaan. Papa is een actief bezoeker van een fotografie-forum en kwam daar foto’s tegen die ons qua stijl erg aanspraken. We hebben contact opgenomen met de fotografe en zijn een hele middag in haar tot studio omgebouwde woonkamer in de weer geweest. Er werd ruimschoots de tijd genomen voor de hele shoot en Ilse heeft zelfs de kans gehad om tussendoor even te slapen.
Kijk maar eens op www.lirojo.nl , dat is de website van de fotografe.
Hieronder een kleine selectie uit de foto’s die van Ilse zijn genomen. Uiteindelijk hebben we uit ongeveer 80 foto’s kunnen kiezen welke we afgedrukt wilden hebben. Deze foto’s zijn in het fotoboek over het eerste half jaar van Ilse gegaan. We hebben een paar weken gewacht met het plaatsen van deze foto’s op de weblog omdat we ze nog wilden gebruiken als verrassing. Desalniettemin zijn de foto’s meer dan de moeite waard om alsnog op de weblog te laten zien.

We nemen weer even een stap naar het heden.
Ilse heeft namelijk de eerste tekenen van de waterpokken. We waren enkele dagen geleden al gewaarschuwd op de kinderopvang dat er wat kinderen zijn die het hadden. De incubatietijd is echter 2 à 3 weken, dus ze was al zo goed als zeker op dat moment al besmet. We hebben voor de zekerheid alvast wat baby-mentholpoeder en smeersel aangeschaft. Ook hebben we gelezen dat badderen in wat minder warm water kan helpen om de jeuk te verminderen. Het is maar afwachten hoe hevig Ilse het te pakken krijgt, dat kan namelijk erg variëren per kind.
De ziekte schijnt zo’n 10 dagen te duren, dat is precies de tijd die we nog hebben voordat we op vakantie gaan.....
Deze keer gaan we zoals de laatste jaren gebruikelijk is weer naar Limburg. Bij de interessante links, bovenaan de weblog aan de rechterkant, staat een link naar de Scheyerhof. Dit is de plek waar we onze vakantie houden. Iedere keer weer kijken we uit naar het moment dat we er naartoe kunnen, ook nu weer. De omgeving is heerlijk, de mensen zijn aardig, je zit midden het het schone Limburgse landschap, er heerst rust en er zijn ruim voldoende mogelijkheden voor uitstapjes naar nabijgelegen interessante culturele bezienswaardigheden en steden als Maastricht, Luik, Aken, Monschau, Valkenburg, etc. Het wordt de eerste keer dat Ilse meegaat op vakantie. Ook de eerste keer dat Ilse langere tijd in een vreemde omgeving zal verblijven. Ze is een lief en supermakkelijk kind, maar we houden er wel rekening mee dat ze even wat tijd nodig heeft om te wennen. We zullen rustig aan doen met haar, niet van de ene plek naar de andere slepen. Juist lekker in de grote tuin verblijven, haar veel diertjes laten zien en veel laten rusten. Ook voor haar moet het natuurlijk leuk zijn.
Maar goed, eerst eens even kijken hoe Ilse de waterpokken doorstaat.....

Sander.

- Slapen, eten, spelen en lachen

En dan zijn we alweer ruim 7 maanden met z’n drietjes!
Ilse heeft haar ritme weer iets veranderd, ‘s ochtends een uurtje slapen (soms nog iets langer), maar ‘s middags eigenlijk altijd wel minstens 2 uur. De nachten blijven goed gaan, het wordt nooit veel later dan half negen voordat ze slaapt en ’s ochtends wordt ze (als we haar niet al vroeger wekken omdat ze naar de opvang moet) pas om een uur of 7 of half 8 wakker. Tussendoor maken we haar rond half 11 nog wel een keer wakker voor een laatste voeding.
Tot voor kort lieten we Ilse op onze arm in slaap vallen voordat we haar naar haar bedje brachten. Als we haar namelijk in bed stopten terwijl ze nog wakker was trok ze haar speentje uit haar mond. Het speentje hielp om rustig te worden en te blijven en dus moesten we steeds helpen om het speentje terug in haar mond te stoppen en duurde het erg lang voordat ze in slaap viel.
Nu is het anders. Ten eerste kan ze nu zelf haar speentje in haar mond stoppen. Het gebruik van het speentje zijn we trouwens aan het afbouwen, we hopen dat ze binnen enkele maanden zonder speentje kan. Als ze de lange nachtslaap ingaat heeft ze nooit een speen meer nodig, en als ze overdag een slaapje gaat doen komt het ook steeds vaker voor dat dat zonder speentje kan. Ten tweede is Ilse zich veel meer bewust van haar omgeving dan een tijdje geleden (anderen zeggen ook dat ze zo opmerkzaam is en alles in de gaten houdt). Dit heeft tot gevolg dat ze in onze armen moeilijker in slaap valt dan voorheen, ze reageert op alle geluiden en vind alles om haar heen interessant.
We leggen haar nu dus al snel na de eerste vermoeidheidsignalen in bed waarna ze soms met en soms zonder een kort huiltje in slaap valt. Haar bedje is ondertussen zo vertrouwd dat ze liever daar in slaap valt.

Wat ook anders is geworden is dat ze veel vaker lacht dan voorheen. Een glimlach in haar richting is al genoeg om een flinke lach terug te krijgen. Oogjes worden dan samengenkepen, neusje gaat omhoog en ze lacht breeduit, heel schattig! Soms lijkt het wel een beetje op een lach van een oma zonder gebit.... (Vreemden krijgen het niet zomaar voor elkaar dat er naar ze gelachen wordt, daarin is ze wel kieskeurig).
Plotselinge bewegingen maken met haar of gekke geluiden resulteren ook in “schater”lachjes. Het gekke is wel dat de lachjes heel kort duren. Als wij iets grappigs vinden lachen we en glimlachen we nog even door, ook als het moment zelf achter de rug is. Ilse lacht alleen maar op het moment zelf. Zodra de glimlach weg is of de grappige geluiden of plotselinge bewegingen gestopt zijn, is de lach ook weg. Alsof er niets gebeurd is. Misschien zijn papa en mama gewoon niet zo grappig, of werkt dat gewoon zo bij baby’s. Zal vast dat laatste zijn....
Hier zie je een foto van Ilse van drie dagen geleden:

We zijn begonnen om het avondeten samen met Ilse te doen. In de kinderstoel, nog even met wat ondersteuning in haar zij, zit ze aan tafel er bij en krijgt ze een stukje aardappel, rijstwafel, broccoli, banaan, meloen of soepstengel. Langzamerhand zullen we het assortiment uitbreiden. Maar het eerste doel is nu om haar uit zichzelf wat te laten pakken en op te laten sabbelen. Tot nu toe zit er nog niet echt schot in, maar het is normaal dat het enkele weken tot maanden kan duren voordat ze echt zelf pakken en eten.
Vaak slaapt ze op het moment dat we gaan eten, dan maken we haar natuurlijk niet wakker. Maar als ze wakker is eet ze op haar manier met ons mee. Het makkelijkste is als we haar op schoot nemen en een stukje aangeven. Dan pakt ze het enthousiast aan en brengt het naar haar mondje om er op te sabbelen.
Ilse kan trouwens verbazingwekkend ver gooien met een stukje aardappel of rijstwafel! We waren al gewaarschuwd, en het valt tot nu toe erg mee, maar het wordt toch al snel een bende op de vloer. Nou ja, straks als ze spinazie of pasta met rode saus gaat eten wordt het nog veel erger......
Update: gedurende de dagen dat dit stukje geschreven wordt heeft Ilse een plotsleinge vooruitgang geboekt wat eten betreft. Pakken en sabbelen doet ze nu zelf. Een soepstengel houdt ze zelf vast en eet ze smakelijk op. Soms heeft ze wat kokhalsneigingen, dat hoort er bij en is niet vreemd omdat ze de kokhalsreflex voorin haar mond heeft en deze zich langzaamaan naar achteren verplaatst de komende tijd. Banaan snoept ze ook lekker op, alleen moeten we haar dan even helpen met vasthouden omdat dit nogal glibberig wordt. De handjes worden hoe dan ook lekker vies, banaan, rijstwafel, alles laat lekkere kleverige restanten achter op haar handjes. En dan is het heerlijk als je even lekker in je oogjes en over je gezicht kan wrijven.... Maar goed, ondanks dat de smeerboel aan het toenemen is wordt het ook steeds leuker als je haar ziet smullen. Hieronder een viertal eet- en smulfoto’s.

Eten uit een potje vind ik echt niet lekker!

Dat broodkorstje was wel heel erg lekker.

En een soepstengel gaat er ook wel in hoor......

Afgelopen week zijn we weer bij het consultatiebureau geweest. Ilse weegt nu 7.690 gram en is 67 cm. groot. Ze heeft een kleine spurt gemaakt en is nu op het gemiddelde gekomen. Dat gaat dus allemaal erg goed. Ook op andere vlakken is het allemaal goed, ze doet wat ze op 7 maanden zou moeten doen, ze geeft duidelijke vermoeidheidsignalen, ze huilt bijna nooit, heeft interesse in dingen waar ze net niet bij kan (volgens ons kan ze niet wachten tot ze kan kruipen) en eet en slaapt goed op de kinderopvang.

Tot de volgende keer maar weer.
Sander.

- Het gaat zo snel....

Erg kort na het vorige bericht hier op de weblog, waarin ik schreef dat alles na een periode van ziek zijn weer zo goed ging, heeft Ilse bijna 2 weken lang last gehad van regelmatig spugen. Grote golven voeding kwamen terug en het was moeilijk voor te stellen dat ze nog voldoende binnen hield om te kunnen groeien. Afgelopen donderdag stond de afspraak bij het consultatiebureau waar we de bevestiging kregen dat Ilse het prima deed qua gewicht en lengte. Ze weegt nu 6850 gram en is 64,5 cm lang. Ze doet precies wat ze moet doen. Op het consultatiebureau waren trouwens een aantal jongere baby’tjes voor controle en viel het op hoe groot Ilse al geworden is. Iedereen zegt dat de tijd zo snel gaat, en daar werden we er zelf mee geconfronteerd. Was Ilse ook zo klein en baby-achtig 3 maanden terug? Onze meid wordt al bijna 6 maanden en naast die andere baby’s konden we goed zien dat ze al een echt mini mensje is in plaats van een kleine baby. Inderdaad, het gaat allemaal erg snel, maar het is ook wel heel leuk al die ontwikkelingen mee te maken.
Gisteren, op de dag van de eerste voetbalwedstrijd van het Nederlands voetbalelftal op het EK, is Ilse in een oranje shirt en met oranje sokken aan naar de kinderopvang gegaan. Het lijkt te hebben geholpen gezien het resultaat van de wedstrijd.... Misschien de volgende keer in het Azuurblauw naar de kinderopvang als troost voor de Italianen!

Er zijn weer wat ontwikkelingen in de motoriek en gedragingen van Ilse. Met wat ondersteuning van papa en mama kan ze al goed zitten, ze wil zelfs al steeds naar voren buigen om met haar handjes bij de grond te kunnen. Als we haar op haar buikje leggen houdt ze al flink lang haar hoofd omhoog en kijkt ze heel nieuwsgierig om haar heen. Nu proberen we door speeltjes net in haar bereik te leggen te stimuleren dat ze gaat bewegen als ze op haar buik ligt. Ook hebben we haar zien omrollen van haar buik naar haar rug, maar of ze dat bewust doet of dat de vermoeidheid toeslaat….dat laten we in het midden.

Samen lezen bij mama op schoot.

Koppie in het badje.

Papa en mama mogen nu ook wat ‘wildere’ spelletjes doen met haar. Als ze boven ons hoofd gehouden wordt moet ze hard lachen en kan ze er geen genoeg van krijgen. Een ander stapje in de ontwikkeling is dat ze nu ook dingen met beide handen aanpakt en vasthoudt. We hoorden bij de kinderopvang dat ze zelf de fles al vasthoudt. Dit zien we zelf nooit, misschien zelf thuis maar een keer een flesje geven of bij de kinderopvang gaan kijken. De volgende stap is dat ze iets van de ene hand overpakt in de andere. Ook als ze op haar rugje ligt of bij papa of mama op schoot zit is ze enorm geïnteresseerd in haar voetjes. Ze pakt ze beet en speelt er wat mee. Ze is nog erg soepel! (tijdens de yoga lessen vraagt mama zichzelf vaak af waar die soepelheid toch gebleven is in al die jaren)
Ilse krijgt ook interesse in wat papa en mama eten en drinken. Ze kijkt het eten bijna uit onze mond. We gaan over een aantal weekjes beginnen met het bijvoeden met stukjes groente en fruit. We proberen hiermee haar te laten wennen aan de diverse smaken en samen met ons mee te laten eten. We zullen hier nog wel meer over vertellen als het zover is. Waarschijnlijk levert dat ook wel hele leuke fotomomenten op....! (Denk ook eens aan die mooie zwarte hoogglans vloer van ons in de keuken, daar zie je straks alles 2 keer!)

Ter afsluiting twee foto’s van Ilse met de oma’s. Links oma-frankrijk (de helft van oma-opa-frankrijk en die van de gebroken arm), rechts oma-diny (die van het trouwen).

Tot de volgende keer.
Sander en Betty.

- Waarschijnlijk de allerliefste baby ter wereld

Het arme meisje is ziek geweest.
Dat wat iedereen al had voorspeld is waarheid geworden. Net een paar dagen op de kinderopvang geweest en Ilse is ziek geworden. We hadden het zelf kunnen zien aankomen, want bijna alle kinderen op de kinderopvang liepen met grote snottebellen onder hun neus.
Het is uiteindelijk allemaal wel meegevallen. Een beetje vastzittend slijm, beetje hoesten, beetje niezen. Wel zat haar neusje vaak dicht wat het drinken behoorlijk lastig maakte. Het is ondertussen alweer even geleden en ze is er goed van hersteld. Het is mooi om te zien hoe een baby met dit soort dingen omgaat. Ze heeft twee dagen bijna niets anders gedaan dan slapen. Waar wij nog wel eens stug en vooral eigenwijs doorgaan alsof er niets mis is, zetten die kleintjes het schakelaartje om en is uitzieken en herstellen de eerste prioriteit.

Het lijkt er op dat alles z’n ritme heeft gevonden. Het ‘voeden-spelen-slapen’-patroon werkt goed. In de middag is ze iets actiever en langer wakker dan ’s ochtends en ’s avonds, maar het komt zelden voor dat ze huilerig is vanwege vermoeidheid. Ze slaapt voldoende en geeft duidelijk aan wanneer ze behoefte heeft aan rust.
Omdat ze zo goed slaapt, ze slaapt van ’s avonds 8 uur tot ’s morgens 7 uur, is er te weinig tijd over om met voldoende lange tussenpozen aan de 5 voedingen te komen. Dit is wel belangrijk omdat Ilse met 5 voedingen per dag de hoeveelheid melk binnenkrijgt die ze nodig heeft om goed te groeien. Dus waar veel anderen hun kind voeden op vraag (wat inhoudt dat het kind zelf signalen geeft wanneer het honger krijgt), hebben wij de voedingen voor Ilse op vaste tijden, ongeveer om de 3,5 uur.
Op de laatste voeding van 9 uur ’s avonds na -want na die voeding slaapt ze direct zonder eerst te spelen- is de 3,5 uur grofweg verdeeld in 1 uur voeden en uitbuiken, 1,5 uur spelen en/of keuvelen met papa of mama, en 1 uur slapen. Dus even boodschapjes doen of wandelen tussendoor gaat wel, maar iets doen wat langer duurt wordt vaak moeilijk. We willen zo veel mogelijk regelmaat aanhouden voor Ilse. En ook haar rust-/slaapuurtjes vinden we heel belangrijk.

Betty heeft haar eerste werkweken alweer achter de rug, dus Ilse heeft ook de eerste weken opvang gehad. We hebben gemerkt dat het even wennen is geweest voor Ilse. De eerste dagen heeft ze op de kinderopvang weinig geslapen. Waarschijnlijk de vreemde omgeving, allemaal nieuwe indrukken, maakte haar ’s avonds dan erg moe en huilerig. De anderhalve ‘wendag’ die we vooraf hebben gehad heeft dat niet voorkomen. Nu gaat dat steeds beter, ze slaapt steeds langer op de kinderopvang. Wij krijgen er zelf ook een beter gevoel bij nu we zien dat dit steeds beter gaat.

Je zou het bijna vanzelfsprekend vinden, maar eigenlijk is het gewoon heel erg goed nieuws, de arts heeft gezien dat Ilse geen heupproblemen heeft overgehouden aan de stuitligging. In de stuitligging is er een kans dat de bovenbeentjes zo bekneld komen te liggen dat er te veel kracht komt te staan op de gewrichten en deze hierdoor niet goed groeien. Bij Ilse is daar geen sprake van. Gelukkig hoeft ze geen spreidbroekje aan, we hielden daar niet echt rekening mee, maar dat was wel een beetje ons angstbeeld.
Zoals jullie wellicht weten hebben we Ilse moeten stimuleren om meer richting de rechterkant te kijken. Dit is zo goed gegaan dat de fysiotherapeut heeft gezegd dat er geen sprake meer is van een voorkeurskant en dat we daarmee kunnen stoppen.
Verder gaf de fysio aan dat Ilse haar motoriek goed was voor haar leeftijd. Haar beentjes deden wat ze moeten doen op 4 maanden, en haar armbewegingen en nekspieren zijn ook normaal rekening houdend dat ze vier weken te vroeg was.

Ilse heeft ook haar ‘cursus’ babymassage achter de rug. Aan het begin was het erg wennen voor haar en daar waar de cursus bedoeld was voor wat lichamelijke ontspanning was het voor Ilse de eerste paar keer regelrechte stress..... Pas later begon ze het fijn te vinden in vreemde houdingen geduwd te worden en alleen als de romper aanbleef stond ze het zonder te huilen toe dat haar buikje werd gemaseerd. Nu doen we nog steeds wel eens wat oefeningen en moet Ilse bij sommige oefeningen erg lachen. Bijvoorbeeld als we haar linkervoetje naar haar rechterschouder brengen en haar rechterhandje naar haar linkerbil ligt ze hard te lachen alsof ze gekieteld wordt. En dat terwijl het er nou niet echt comfortabel uitziet.....

Mama in actie, massage van de beentjes.	Met de knieën naar de borst.....

Een paar dagen nadat Oma Frankrijk haar arm lelijk heeft gebroken, ging de andere oma trouwen. Omdat dit aan de andere kant van het land plaatsvond waren we de hele dag op pad. De eerste keer dat we met z’n drieën zo lang van huis waren. We waren de dag ervoor al bezig met het plannen van de hele operatie. Voldoende luiers, kleertjes, speeltjes, speentjes, luierzakjes, luierdoekjes, etc. etc.
Ilse heeft zich echt voorbeeldig gedragen en heeft de lat erg hoog gelegd voor een volgend dagje weg. De hele dag heeft ze nieuwsgierig om zich heen gekeken, heeft ze zich laten aaien en bekijken, zonder enige kik. Eten ging ook probleemloos. Het was moeilijk voor haar om met al die aandacht en nieuwe omgevingen in slaap te vallen. Dus ze is de hele dag wakker geweest. Maar toch heeft ze niet één keer gehuild. Toen we wegreden viel ze direct in slaap.
Pas na twee dagen merkten we dat Ilse behoorlijk meer sliep dan op andere dagen, hieruit bleek dat ze toch wel wat in te halen had. We waren in ieder geval erg trots op haar, ze heeft zich zo goed gedragen. We hebben sowieso weinig tot geen klagen met haar. Ze slaapt goed, eet goed, kan zichzelf vermaken en is meestal erg vrolijk.
We kunnen ons geen betere dochter wensen!

- Buikligging

Ilse is afgelopen week bij het consultatie bureau geweest. Alles was goed, geen gekke dingen. De kinderarts liet zien hoe we nog meer en beter kunnen keuvelen/brabbelen met Ilse. We merken inderdaad dat dit meer reactie van Ilse geeft. Of dit nu helemaal daardoor komt of dat dit een gevolg is van de ontwikkeling van Ilse weet ik niet. Maar ze geeft soms geluidjes terug en beweegt haar mondje om te proberen na te doen wat papa en mama doen.
We leggen Ilse een paar keer per dag op haar buik zodat ze kan oefenen om haar hoofd omhoog te houden en haar te laten wennen aan deze houding. De kinderfysio zei dat dit belangrijk is omdat er anders een kans is dat ze later zich op haar bips gaat voortbewegen in plaats van dat ze gaat kruipen. Het gaat steeds beter, ze heeft het nooit fijn gevonden om op haar buik te liggen, maar met genoeg afleiding is het nu geen probleem meer en doet ze het heel goed. Kijk maar naar de foto hieronder....
Qua gewicht en lengte gaat ook alles goed. Ze heeft haar achterstand ingelopen en is nu heel gemiddeld. Ilse heeft nu wel meer last gehad van de prikjes. Op de dag van de prikjes is ze veel wakker geweest en was ze behoorlijk huilerig. Ze kwam sinds een tijd weer midden in de nacht voor voeding, dat heeft mama geweten, die was gelijk helemaal van slag de volgende dag. De dag daarna heeft Ilse heel veel geslapen, samen met mama.

Typische groothoek foto, maar daardoor wel grappig.....

We zijn naar de kinderopvang geweest waar Ilse drie dagen per week zal verblijven als papa en mama aan het werk zijn. Het bezoek viel een beetje tegen. We hadden verwacht dat het minder algemeen zou zijn en wat meer persoonlijk wat betreft Ilse. We hebben nog steeds een beetje rotgevoel als we denken aan Ilse op de kinderopvang. Hoe dan ook, over anderhalve week zijn er enkele ‘wen-dagen’. Dan kunnen ouders en kind wennen aan het wegbrengen naar, verblijven op en ophalen van de kinderopvang. Hopen dat we er dan anders tegenaan kijken. Ze doen vast alles voor de kindjes.

We krijgen regelmatig bezoek van familie en vrienden die Ilse even willen komen bekijken. Hartstikke leuk! Het blijft echter een moeizame onderneming als we zelf met Ilse op pad willen. Vanzelfsprekend gaan we -als het weer een beetje meewerkt- wandelen met de kinderwagen, al dan niet in combinatie met wat boodschappen of iets dergelijks.
Ilse heeft er altijd problemen mee als we haar aankleden om op pad te gaan. Huilen, tegenwerken, alles wordt uit de kast gehaald om maar geen jasje en mutsje aan te hoeven. Het resultaat is dat er door al die drukte soms nog wat eten terugkomt. Te lang wachten na de voeding om te voorkomen dat ze moet spugen kan ook weer niet, want de volgende voeding komt er alweer snel aan. Op dit moment zijn de voedingen ongeveer om de 3 á 4 uur, behalve ’s nachts dan natuurlijk, want dat doet ze het nog steeds hartstikke goed. Dan zit er vaak bijna 10 á 11 uur tussen de voedingen en is het ondertussen vaste prik geworden dat ze ’s ochtends tussen 6 uur en half 7 wakker wordt.
Al met al nog steeds een hele onderneming om met haar op pad te gaan. Straks zal dat vast beter gaan, want alles went natuurlijk. Nu hebben we nog de wandelingen en het bezoek aan het consultatiebureau en de babymassage waarvoor we naar buiten moeten. Straks komt daar nog de kinderopvang bij en gaan we zelf ook op bezoek bij anderen. En als ze ouder wordt zal ze er zelf makkelijker mee omgaan waarschijnlijk. Want eenmaal buiten vind ze het altijd heerlijk.

Het is leuk om te zien hoe Ilse zich ontwikkelt. Het is heel duidelijk dat ze zich van steeds meer bewust wordt van ons en van dingen om haar heen. Haar blikveld reikt steeds verder waardoor ze ons ziet aankomen en kan zien waar geluiden vandaan komen. Het is duidelijk dat het al eerder genoemde brabbelen haar stimuleert, ze reageert bijna altijd met gezichtsuitdrukkingen of geluidjes.
En ze is gewoon schattig!

Sander.

Oh ja, heb je het filmpje al gezien in het vorige bericht? Voor degene die ‘m al gezien hebben, kijk nog maar een keer, ik heb een tweede versie gemaakt die nog leuker is dan de eerste.

Een foto van anderhalve week geleden, Ilse was hier 3 maanden en 1 dag oud.

- Ilse in de hoofdrol

Papa heeft een weekje vrij om nog even met z’n drieën thuis te zijn voordat Ilse naar de kinderopvang gaat. Mama zit al erg in haar maag met de kinderopvang, ik weet zeker dat daar nog wel over geschreven gaat worden op de weblog. Maar nu is nu en nu is papa vrij. Ilse heeft natuurlijk meer tijd dan in normale werkweken met mij doorgebracht, maar ik ben ook hard bezig geweest op de computer. We hadden namelijk wat filmpjes gemaakt sinds de geboorte en sommige stukjes waren best leuk. Dus wilde ik iets maken wat ik op de weblog kan laten zien.
Hier is het resultaat, de eerste film met Ilse in de hoofdrol: (klik op de ►-knop)

Je kunt goed zien in de film dat Ilse behoorlijk is gegroeid, en de film eindigt met het vinden van haar knuistjes om op te sabbelen. Dit was enkele dagen geleden opgenomen. We denken dat het niet meer lang zal duren voordat ze haar duimpje vindt.
Ook het lachen begint te komen. Zo nu en dan trekt ze met open mond haar mondhoeken op en is er heel kort een grote lach te zien. Het is nu nog kortstondig, hoe gek papa en mama ook doen om te proberen het nog een keer te kunnen zien….
Over een paar dagen krijgt Ilse weer voor de tweede keer haar prikjes. Vorige keer had ze er niet veel last van, behalve op het moment van prikken zelf. Hopen dat het deze keer ook zo gaat.

Verder gaat alles goed met ons. Ilse eet goed, heeft veel minder last van krampjes dan enkele weken geleden, ze speelt regelmatig een tijdje achter elkaar zelf in de box en slaapt meestal door van ongeveer 8 á 9 uur ’s avonds tot 6 á 7 uur ’s ochtends. Mama houdt zich ook prima, soms (heel soms moet ik van haar zeggen) slaapt ze overdag wat bij, bij voorkeur met Ilse op schoot erbij. En papa heeft helemaal niets te klagen, hier en daar wat dingetjes in en om het huis doen en soms met Ilse spelen. Ik ben zelfs gisteren voor het eerst sinds de geboorte van Ilse weer eens naar buiten geweest met de fotocamera.

Sander.

- Ilse en papa

Dat was schrikken…

Afgelopen nacht gebeurde waar velen het al eens over hadden, ik (mams uiteraard) schrok wakker. Ik voelde me al veel te uitgerust en keek op de wekker… 4.59 uur!!!!! Ilse had nog helemaal niet gehuild en de laatste voeding begon om 19.00 uur en ze was om 20.30 uur weer in haar bedje gegaan en gaan slapen. Er zou toch niet iets aan de hand zijn?
Je weet dat dit moment een keertje gaat komen, maar ik had het nu nog niet verwacht. Ik was ervan uitgegaan dat ze eerst over zou gaan op een voeding laat in de avond, want die sloeg ze altijd over met als gevolg dat we ’s nachts gezellig bij elkaar konden zijn.
Met schrik heb ik Sander wakker gemaakt, die vroeg of ik er vannacht dan niet uit was geweest voor een voeding (je merkt al wie er zware nachten heeft en wie niet!). Hij is gaan kijken (want voordat ik mijn bril heb gevonden, naar toilet ben geweest…). Maar niets aan de hand natuurlijk, ze sliep gewoon nog.
Na al die weken met onderbroken nachten was nu het moment daar om nog even wat extra slaap in te halen. Maar helaas, ik ben klaarwakker en lig onrustig te wachten totdat ze geluid gaat maken of gaat huilen. Eindelijk begint ze om 05.30 uur wakker te worden en ‘mag’ ik haar gaan troetelen en voeden…
Nu is alle hoop op de komende nachten gevestigd, wellicht zal ons enige teleurstelling te wachten staan. Men vertelt dat het normaal is dat als ze een aantal nachten heeft doorgeslapen, dat ze dan plotseling toch weer ’s nachts wakker gaat worden.

Hoe gaat het verder met Ilse?

Met Ilse gaat het heel erg goed. Vorige week zijn we bij het consultatiebureau geweest en toen woog ze (schrik niet) .... 4780 gram en was ze 56,5 cm lang. Mocht ik nog twijfelen of ik wel genoeg borstvoeding heb, dan kan ik daar nu maar beter mee stoppen. Ze is haar gewichtsachterstand behoorlijk aan het inhalen.
Het in slaap komen overdag is nog wel moeilijk voor haar, maar als daar zulke lange nachten bij gaan horen (die het liefst nog iets later op de avond beginnen) dan hoor je mij niet klagen.
Vol trots kan ik zeggen dat het een heerlijke meid is!

Over papa

Omdat papa altijd de stukjes op de weblog schrijft is het nu mijn beurt om eens een stukje over het leven van papa te schrijven.
Iedereen die papa kent weet dat hij altijd vrij zeker is van zijn zaakjes. Toch heeft hij de laatste tijd al enkele keren terug moeten komen op eerder gedane uitspraken. Is dat even toevallig dat er toch nog één mooie baby op de wereld is gekomen en dat die toevallig ook nog van hem is!
Hij doet het heel goed als papa. Het meeste knuffelwerk doe ik, maar dat komt ook omdat ik iets heb wat papa niet heeft, en Ilse dit erg belangrijk vindt...voeding! Na de voeding vind ik het heerlijk met haar te zitten, haar te troosten bij de krampjes, haar weer te knuffelen, liedjes te zingen totdat ze bijna in slaap valt en klaar is om weer naar bed te gaan. Dat is het voordeel van mama zijn, maar het nadeel is natuurlijk ook dat de nachtelijke uurtjes voor mij zijn.
Maar wat papa allemaal doet moet je niet onderschatten, want wie is degene die regelmatig bij moet springen met klusjes in huis omdat het er overdag niet van komt omdat Ilse wakker is, wie doet de boodschappen, wie kookt er eten en ruimt de boel op, wie voorziet mama van brood ’s ochtends en nog veel meer… Nou???? Ja, dat is papa! Ik heb dus niets te klagen met zo’n super papa. En als hij dan in het weekend lekker met Ilse op de bank zit, dan heeft hij toch ook het recht om met haar in slaap te vallen.
Hij zal dit zelf niet toe willen geven en ook blijven ontkennen maar de foto zegt toch iets heel anders.

Groetjes,
Betty.

- 5 Weken later....

Het is bijna 5 weken na het vorige bericht. Het heeft zo lang geduurd omdat de laatste weken Ilse meer wakker is dan daarvoor, ze meer aandacht nodig heeft en wij als papa en mama mede daardoor wat minder tijd hebben om aan zaken als de weblog te besteden. We beloven dat we zullen proberen weer wat vaker een berichtje hier te posten.
Het is intussen zo lang geleden dat Ilse alweer bijna 2 maal zo oud is als bij het laatste bericht hier op de weblog. We merken dat Ilse de laatste tijd over het algemeen minder last heeft van krampjes, maar op de dagen dat ze er nog last van heeft is dat ook in alle hevigheid.
Ook begint zich intussen iets wat lijkt op een slaap- en eetritme te ontwikkelen. We zijn gestopt met het wekken van Ilse voor het geven van voeding. Daar laten we haar nu zelf voor komen. Mama is ook bezig met het schrijven van een stukje, dat zal hierna ook wel op de weblog verschijnen. Daarin verteld ze nog meer over haar slaapgedrag.
Eén van de favoriete tijdsbestedingen van Ilse is het 'lezen' van een boekje met daarin afbeeldingen van ijssterren. Witte ijssterren op een zwarte achtergrond, of andersom. Steeds wanneer we dit boekje laten zien aan Ilse is het net alsof ze een spannend verhaal leest. Ze blijft er heel gericht en geconcentreerd naar kijken. We gebruiken het vaak als ze tijdens ons avondeten wakker is en haar even wat te doen willen geven. Het fijne is dat we steeds weer dezelfde bladzijde kunnen laten zien, dat heeft ze niet door nog. Door de grote vormen en hoge contrasten kan ze dit goed zien en ze zeggen zelfs dat het goed is voor de ontwikkeling van haar hersentjes.

Hier weer twee recente fotootjes van Ilse.

Deze foto is van nog geen twee weken geleden. Ze is hier net twee maanden oud.

Deze foto is op dezelfde dag genomen als de foto hierboven.

Sander.

- Traantjes laten

Ilse heeft haar eerste traantjes gelaten. Het duurt even voordat baby’s kunnen tranen omdat de traankliertjes zich nog moeten ontwikkelen na de geboorte. Ondanks dat we weten dat het verdriet door de tranen niet plotseling groter kan zijn dan daarvoor, lijkt het toch allemaal veel dramatischer als ze huilt met tranen dan zonder tranen.....
Dachten we onszelf redelijk aangepast en voorbereid te hebben voor de komst van Ilse, lopen we toch nog tegen een praktisch probleem aan. De auto is namelijk te klein. Nu hebben we zeker geen kleine auto, maar bijvoorbeeld de kinderwagen past -met moeite- nét door de opening van de achterbak, en dan passen in het geval van een vakantie bijvoorbeeld onze tassen er echt niet meer bij. Een wat hogere wagen, of een zogenaamde hatchback of station zou een uitkomst zijn. Maar eens even rustig de tijd nemen om wat rond te gaan kijken.
Ik was van plan om in dit bericht te schrijven dat de krampjes en hik-buien aan het afnemen zijn. Maar afgelopen nacht en vanmorgen was het weer flink raak. Zo vervelend als dat het voor ons is (Betty heeft maar weinig uurtjes kunnen slapen), het is nog veel vervelender voor Ilse zelf. Het is duidelijk dat ze er behoorlijk mee ‘in haar maag’ zit, om even een scherpe woordspeling te gebruiken.
Hieronder weer een foto van dinsdag jongsleden. De speen lijkt misschien groot, maar dat valt in werkelijkheid best mee. Haar gezichtje is gewoon nog klein denk ik....

Sander.

- Grote kleine Ilse

Afgelopen week zijn we voor de eerste keer naar het consultatiebureau geweest met Ilse. Alles was goed met haar, ze is ondertussen meer dan een kilo zwaarder dan bij de geboorte, en wij konden er vragen kwijt die ons als beginnende ouders bezig hielden. Met z’n 3-en konden we daarna gerustgesteld en gezond verklaard door het enorme beestenweer terug naar huis. Want rotweer is het wel geweest de afgelopen weken, de bijna constante wind en regen zorgde er voor dat Ilse maar weinig buiten is geweest. Voor de komende dagen ziet het er ook niet goed uit helaas.
We hebben gehoord dat na drie of vier weken na de geboorte, als de darmen zich verder ontwikkelen, het heel normaal is dat baby’s regelmatig last van krampjes hebben. Ilse heeft haar goede en slechte dagen wat dat betreft. Gelukkig zijn de meeste nachten heel rustig, maar zeker overdag heeft ze vaak last van krampjes en moeite met het verwerken van de voeding. Dan komt ook bijna altijd een deel van de voeding weer terug.
Als Ilse later overgaat van moedermelk naar kunstvoeding, en later weer van kunstvoeding naar vaste voeding, krijgen we weer een periode waarin de darmpjes op zullen gaan spelen omdat zij zich moeten aanpassen aan de nieuwe voeding.
Afgelopen weekend weer kraamvisite gehad. Hun eerste reactie was dat Ilse zo klein is. En zo horen we dat wel vaker. Het blijft ons steeds verbazen dat mensen Ilse zo klein vinden. Voor ons is ze in de afgelopen 5 weken al zoveel gegroeid. We zouden bijna vergeten dat ze eigenlijk pas een paar dagen geleden geboren had moeten worden als we uitgaan van de uitgerekende datum.
Er zijn wat positieve ontwikkelingen op het gebied van de opvang. Het ziet er naar uit dat we drie dagen opvang hebben, weliswaar niet op de kinderopvang die bovenaan ons lijstje staat, maar hij staat gelukkig ook niet onderaan. We blijven ingeschreven staan bij de opvang van onze eerste keus, maar daar zullen we waarschijnlijk niet vanaf april welkom zijn. Als Betty in april weer gaat werken hebben we in ieder geval opvang bij een goede kinderopvang. Dat scheelt een boel zorgen.
Hieronder weer wat fotootjes. Als het opvalt dat het groene truitje dezelfde is als die Ilse op de foto’s van vorige week aanhad, betekent dat niet dat ze nooit wat anders aan heeft. Het is alleen maar toeval, dat kan ook bijna niet anders, want alle truitjes worden meerdere keren per week gewassen.....
De eerste twee foto’s laten goed zien hoe Ilse er uitziet als ze net voeding heeft gehad, suf en tevreden dus. De derde foto is van het badje afgelopen weekend. En de laatste is hoe Ilse er uit ziet als ze voeding wil.
Tot de volgende keer.

Suf en tevreden....

Misschien lijkt het net alsof ze nadenkt, maar dat is echt niet zo.

Mama, laat me niet los!

Meer....meer......MEER!!!

Sander.

- Ilse 1 maand oud

Vandaag is de eerste ‘vermaanddag’ van Ilse. Precies een maand geleden werd ze geboren, vanavond om 20.20 uur om precies te zijn. Het lijkt al veel langer geleden en er is al veel veranderd.
Het ritme van de huilbuitjes worden wat voorspelbaarder, aan het einde van de middag en begin van de avond is het eigenlijk iedere dag wel raak. We merken wel dat Ilse dan veel last heeft van luidruchtige en opspelende darmpjes. We halen haar niet direct bij de eerste kreetjes uit bed, maar als het huilen lang aanhoudt en er geen aanwijsbare reden voor is, is er maar één manier om haar rustig in slaap te krijgen en dat is door haar bij Betty of mij op de borst te leggen en samen op de bank te liggen. Gelukkig is de onrust ’s nachts merkbaar minder en slaapt ze veel rustiger. De meeste nachten worden maar eenmaal onderbroken voor een voeding, terwijl tijdens de onrustige uren bijna iedere 3 uur wel een voeding moet worden gegeven.

Afgelopen vrijdag zijn we bij de kinderarts in het ziekenhuis geweest. Dit was een standaard controle-afspraak die al bij de geboorte gepland was. Dokter Snoep -leuke naam voor een kinderarts- heeft haar gewogen, wat andere metingen gedaan, naar haar longetjes geluisterd en nog wat andere checks gedaan. Conclusie was dat alles heel erg goed gaat en dat ze niet meer terug hoeft te komen voor vervolgcontroles. Als er nog twijfel was over enig punt van de ontwikkeling van Ilse, of over ons als ouders, zouden er nog wel vervolgcontroles zijn. Goed nieuws dus.

Ik had al eens geschreven over de mogelijke problemen met de kinderopvang als Betty weer gaat werken. Er is weer wat laatste nieuws hierover. Afgelopen weekend kwamen we iemand tegen die bij Betty op de zwangerschapsgym heeft gezeten. Ondanks het feit dat zij nog niet ingeschreven stond heeft zij een aanbieding gehad van de kinderopvang voor één dag per week. Wij hebben nog niets gehoord van dat bureau ondanks dat we al een maand of acht ingeschreven staan! We hebben het bureau gebeld en gevraagd of er plaats voor ons was. In eerste instantie kregen we weer nul op rekest, pas na het noemen van bovenstaande situatie kregen we plotseling 2 dagen aangeboden..... Nu wordt deze aanbieding op papier gezet en krijgen we die binnenkort toegstuurd. Zelfs een derde dag zou mogelijk kunnen zijn, maar dat was nog even afwachten.
Helaas is deze plek niet onze eerste keuze, maar ook niet onze laatste keuze. Het is dus even afwachten op de uiteindelijke aanbieding op papier van dit bureau en van het bureau van onze eerste keuze en dan kunnen we wellicht onze keuze op korte termijn maken. Dit alles was weer een voorbeeld van hoe ondoorzichtig de hele kinderopvang is georganiseerd. In de regio’s waar de kinderopvangcapaciteit beperkt is -in groeiregio’s en nieuwe (vinex)wijken rond en in de grote steden- wordt het heel moeilijk gemaakt om volledig door te werken na de zwangerschap. Zelfs nu dit bevordert wordt vanuit de overheid.

Genoeg over die saaie zaken, zoals beloofd zijn er weer wat fotootjes. Omdat het ’s avonds snel donker is is het moeilijk om heel veel foto’s te nemen. Ik wil liever niet flitsen als ik foto’s van Ilse neem en dan is het eigenlijk niet mogelijk mooie foto’s te nemen binnenshuis met kunstlicht. Hieronder dus weer wat van afgelopen weekend. Ook eentje met mama achter de kinderwagen toen we een stukje langs de plas liepen.

Ilse na de voeding met een voldaan gezicht, met een spuugbel op haar lippen.

Spreekt voor zich, een neusje.... Je ziet het, nieuwe ouders vinden inderdaad de simpelste dingen al leuk en bijzonder....

Haar vingertjes aan de duim van mama.

Haar oogje.

En mama achter de kinderwagen, je kunt zien dat het best koud was.

Sander.

- Ilse na 3,5 weken

Ilse is nu alweer meer dan 6 pond zwaar.
We merken dat ze verandert en haar energie in andere dingen kan steken dan alleen maar slapen en eten. Ze huilt duidelijk vaker dan in de eerste twee weken. Zeker eind van de middag en begin van de avond is het vaak prijs. Waarschijnlijk was ze de eerste twee weken hard aan het werk om te groeien en had ze weinig energie over om te huilen. Het is voor ons nog steeds niet helemaal duidelijk wanneer het huilen veroorzaakt wordt door honger, te warm of te koud, vermoeidheid, krampjes, een vieze luier, of dat ze een huiluurtje heeft. Een huiluurtje schijnt normaal te zijn, maar bij ons brengt het soms een beetje onzekerheid.

Ilse ‘speelt’ nu ook. Na de voeding blijft ze nu nog even wakker, de ene keer wat langer dan de andere keer. Dan zwaait ze wat met haar armpjes en kijkt ze nieuwsgierig om zich heen. Dit is wat op haar leeftijd overeenkomt met spelen. We proberen dan te herkennen wanneer ze moe wordt om haar dan tijdig in haar bedje te leggen. Dan is het weer een uur of twee slapen en begint de cyclus van voeden - spelen - slapen weer opnieuw.
We zijn ondertussen ook al buiten geweest met Ilse en de kinderwagen. De eerste 2 weken hebben we dat bewust niet gedaan omdat ze nog te gevoelig was voor kou. Vorige week was ik nog vrij van werk en zijn we met z’n drietjes een stukje gaan lopen. Het was even een strijd wie de kinderwagen mocht duwen, maar omdat mama wist dat ze nog mogelijkheden genoeg zou krijgen als papa weer aan het werk is besloot ze de verstandigste te zijn en papa z’n gang te laten gaan.
Verder beginnen nu de kleinste kleertjes wat krapper te zitten. Aan het begin, nadat Ilse zich iets meer dan 4 weken te vroeg aankondigde, hebben we snel wat kleine maatjes bij moeten kopen, maar het ziet er naar uit dat we binnenkort toch al weer naar de volgende maat toe moeten.

Het is ook niet gek dat ze zo groeit, ze eet (drinkt eigenlijk) veel meer dan dat ze voor haar lichaamsgewicht nodig heeft. Hoewel het uitgangspunt is dat er per dag 150ml voeding per kilogram lichaamsgewicht in moet (= 450ml), zit Ilse al steeds op meer dan 600ml per dag. Geen zorgen gelukkig, één van de voordelen van borstvoeding is dat er nooit teveel gegeven kan worden. Dit in tegenstelling tot flesvoeding.
Ten slotte ook nog wat minder goede ontwikkelingen.....
Toen de zwangerschap nog maar net bekend was hebben we Ilse direct bij diverse kinderopvangbureaus ingeschreven. We hadden al gehoord dat de opvangcapaciteit in onze regio krap was dus dachten we dat we er niet vroeg genoeg bij konden zijn.
Ilse is bij 7 of 8 bureaus ingeschreven, maar van de eerste 4 hebben we al gehoord dat er zeer waarschijnlijk geen plek is voor haar als Betty weer moet gaan werken. Ondanks onze flexibiliteit, Betty gaat drie dagen per week werken en de opvangmogelijkheden zullen bepalen welke dagen dat zullen zijn, ziet het er erg somber uit. We gaan nu eens kijken of er bij zogenaamde gastouders wel plek is vanaf april. Gelukkig hebben Betty en ik een flink aantal verlofdagen gespaard, misschien dat we die nog nodig gaan hebben tegen die tijd.

Helaas geen foto’s deze keer. Komend weekend weer een paar nieuwe schieten en die -of een deel daarvan- zal ik hier dan weer posten.
Sander.

- Onze dochter Ilse

Afgelopen 14 december is iets meer dan 4 weken voor de uitgerekende datum onze dochter Ilse geboren, ’s avonds om 20.20 uur om precies te zijn. Betty had de dag ervoor haar laatste werkdag gehad en in de vroege uurtjes van de eerste ochtend van haar zwangerschapsverlof braken de vliezen.
De bevalling ging niet heel soepeltjes, maar achteraf is alles goed gekomen. Ilse had moeite met het verlaten van de buik, de navelstreng was drie (!) keer om het nekje gedraaid en één keer om het lichaampje heen. Daarnaast zat het hoofdje klem achter een spier. Uiteindelijk werd het daarom toch een keizersnede en zelfs daarbij heeft het even geduurd voordat het hoofdje als laatste naar buiten kwam. Voor medisch-geschoolden onder ons, de APGAR-score na 1 minuut was maar 2. Dit betekent dat op 3 van de 5 criteria Ilse geen enkel teken van leven gaf. Gelukkig was er snel verbetering zichtbaar en was de score na 5 minuten al een 9.
Maar nu genoeg over de bevalling. Het belangrijkste is nu dat ze er is en dat alles erg goed gaat. Al heel snel mochten moeder en kind het ziekenhuis verlaten, en ook de gewichtstoename van Ilse was na enkele dagen al ingezet. De afgelopen dagen zijn we voor het eerst naar buiten geweest met Ilse in de kinderwagen, een blokje om. Nog niet heel ver weg omdat we geen risico mogen nemen met de temperatuur van haar.
Ilse eet goed en groeit als kool, haar geboortegewicht was 2435 gram, maar haar gewicht ging als snel hard omhoog. Hieronder wat foto’s van haar. Als je op de foto’s klikt krijg je een grotere versie te zien. Ik zal bij iedere foto even iets vertellen, bijvoorbeeld over de datum waarop de foto genomen is omdat we het idee hebben dat ze met de dag groter wordt, anders uit haar ogen gaat kijken of er gewoonweg anders uit gaat zien.
De komende tijd zullen we vaker een berichtje en foto’s hier achter laten. Dus kom nog eens terug.
Ten slotte, iedereen een heel voorspoedig 2008 toegewenst!

In de operatie kamer, zo rond half negen, nadat de kinderarts alle testjes heeft uitgevoerd werd Ilse bij mama gelegd.

Na enkele minuten werd Ilse weggehaald en naar de couveuse kamer gebracht. Mama moest even herstellen van de keizersnede en lag daarna nog heel even op de intensive care ter controle.

Dit is Ilse 4 dagen later. Nog steeds op de couveuse kamer. Eerste badje heeft ze al achter de rug en haar leven bestaat verder alleen nog uit eten en slapen.

Dit is op dezelfde dag, ze is ondertussen op de kamer bij mama. Ilse deed het zo goed, hield zichzelf zo goed op temperatuur, dat de warme couveuse kamer niet meer nodig was.

Dit is Ilse, ondertussen 9 dagen oud. Ze is nu al een paar dagen thuis en ligt aan de borst. De arts had niet gedacht dat ze al zo snel mee zou kunnen, maar Ilse doet het zo goed dat het al kan.

Even een close-up recht in de camera. Nog steeds 9 dagen oud (eigenlijk had ze dus nog drie weken in de buik moeten zitten). Bijna alle kleertjes zitten nog een beetje ruim.

Ilse en mama op Eerste Kerstdag. Naast de kerststal die ze heeft gekregen. Hier is ze 11 dagen oud.

En een foto gemaakt op Tweede Kerstdag. Ilse weegt al 2670 gram en is dus al 235 gram boven haar geboortegewicht.

Hier is Ilse 2 weken oud en bijna 2800 gram.

Dit is weer twee dagen later, ze is nu 16 dagen oud en ligt in haar fleece “wrapper”. Ze is nog zo klein en verdwijnt bijna in de “wrapper”, maar hij is zo lekker warm…

Een foto met papa, lekker liggen bij papa of mama is wat ze het liefst doet. Dan slaapt ze bijna direct en wordt pas weer wakker als wij haar wekken.

Dit is een foto van vandaag, ze is hier dus bijna 3 weken oud. De temperatuur van een badje is heeeel belangrijk. Te warm is natuurlijk niet goed, maar een graad te koud is ook echt niet fijn! En dat laat ze dan weten ook….

Sander.