Ilse is gaan kruipen!
Ze is iets later dan gemiddeld, maar ook weer niet heel laat. Voor ons leek het wel lang te duren voordat ze kon kruipen, Waarschijnlijk was dat omdat we er al een paar weken op zaten te wachten. Want als trotse ouders wil je aan de ene kant dat ze zo snel mogelijk nieuwe dingen kunnen. Maar aan de andere kant realiseren we ons soms dat alles al zo snel gaat, dus we zitten er niet echt mee dat het kruipen nog eventjes op zich liet wachten..
Laatst hoorden we dat het moment waarop kinderen bepaalde dingen kunnen niet wordt bepaald door hoe hard ouders hun best doen om het ze te leren, maar van wanneer bij het kind zelf de motorische vaardigheden zich hebben ontwikkeld. Hoe hard ouders het ook proberen en stimuleren, een baby zal bijvoorbeeld geen vaste voeding aankunnen, niet kunnen lopen of een lepel vasthouden totdat het lichaam er klaar voor is.
Maar in de laatste dagen heeft Ilse qua ontwikkeling de 100 meter sprint gelopen. Jeetje wat ging het snel en laat ze opeens veel nieuwe activiteiten zien. Zo is ze nu dus begonnen met kruipen.
Een paar dagen geleden was het niet meer dan vanuit zithouding naar voren ‘vallen’ en dan met één beentje een stukje naar voren bewegen. Maar sinds gisteren is ze meters tegelijk aan het afleggen. En het gaat iedere keer weer iets sneller dan de keer daarvoor. Omdat ze nu zelf bij de bank kan komen, en de tafeltjes kan bereiken, is ze zichzelf ook vaker aan het optrekken. Ze kan nog niet verder dan rechtop staan op haar knietjes, maar dat gaat al wel redelijk soepel. Soms helpen we Ilse een beetje en laten we haar helemaal rechtop staan. Ze staat al best stevig, niet langer dan enkele seconden, maar er zit vooruitgang in. We zijn benieuwd wanneer ze zich zonder hulp zal kunnen optrekken.
Hieronder zie je een kort filmpje van één van de eerste keren dat ze kroop.
Ze klapt ook in haar handjes, als papa of mama het voordoen doet ze enthousiast mee. Behalve als we het aan iemand willen laten zien, dan vertikt ze het….
Naast het kruipen en klappen kan Ilse nu ook zwaaien. Als we de kamer uitlopen of als we zomaar langslopen en we zwaaien naar Ilse, dan zwaait ze meestal terug, ietwat ongecoördineerd, maar toch. Als we Ilse op bed leggen en we zeggen in de deur nog even welterusten dan zwaait Ilse ook vrolijk nog even terug.
En ten slotte hebben we gemerkt dat Ilse ons nadoet als we onze tong uitsteken of als we met onze ogen knipperen. Heel vermakelijk allemaal!
Maar goed, het is allemaal wel heel leuk, maar ik besefte me vanmiddag opeens dat nu ze zonder hulp overal heen kan, het voorbij is met de rust…. Tot eergisteren konden we Ilse nog even op het kleed zetten om te spelen als we zelf even iets anders wilden of moesten doen, maar dat is voorbij. Er moet nu steeds iemand een oogje op haar houden. Want voor je het weet trekt ze de laatjes van de kast open, zit ze met het snoer van de lamp te spelen of trekt ze iets van het tafeltje af. Constant oppassen dus....
Tijdens het schrijven van dit stukje heeft Ilse ook haar handjes op haar hoofdje gelegd bij het liedje “Klap eens in je handjes, blij, blij, blij…. Op je boze bolletje allebei….”.
Tja, sommigen zullen denken “Waar gaat dit over?”, maar ik denk dat andere ouders wel snappen waarom we het het vermelden waard vinden.
Tot de volgende keer.
Sander.
