- Potje geplast!

En het gaat maar door, er speelde zich een paar dagen geleden weer een gedenkwaardig moment af. Deze keer in de badkamer van Huize van der Veen.
Mama was Ilse een badje aan het geven en ik stond in de keuken om de boel weer aan kant te krijgen na het avondeten. Op een gegeven moment hoor ik mama tegen Ilse zeggen dat ze papa maar even moet roepen, wat direkt gevolgd werd door een luide “PAPAAAA KOMEN”.
Toen ik de badkamer inliep wees Ilse naar het potje en zei ze dat ze plasje had gedaan. Mama vertelde later dat Ilse na haar plasje eerst met een vies gezicht naar het potje had staan kijken en dat ze pas later, toen mama enthousiast reageerde, een trots gezicht opzette.
Ilse had ooit wel eens eerder op het potje gezeten, zo direkt uit het bad en dan zagen we druppels in het potje liggen. Maar dan was het vrij duidelijk dat dit gewoon druppels badwater waren. Maar dat was nu anders, haar eerste plasje op het potje was onmiskenbaar een feit.
En dat vonden we echt een extra berichtje waard!

Even showen hoe ze op het potje zit... En die lach, dat is wat er gebeurt als ik er voor de foto om vraag.

Sander.

- Geen speentje meer!

Vorig weekend ontdekten we dat er een scheurtje in het speentje van Ilse zat.
We vonden het een mooi moment om eens te testen hoe het zou gaan zonder speentje. Ilse gebruikte het speentje sowieso alleen nog maar tijdens het slapen, op de momenten dat ze wakker was keek ze er niet naar om. Nu was de tijd gekomen om ook tijdens het slapen de speen weg te laten.

We hebben Ilse zelf de speen laten weggooien. Ilse vond het de laatste tijd sowieso leuk om dingen in de prullenbak te gooien. Ze begreep ook goed dat het speentje kapot is, dat ze ‘m daarom weggooide en dat ze nu zonder speentje moet slapen.
De eerste twee dagen ging het erg goed. Ilse sliep prima, net zo rustig als anders. En omdat het zo soepel ging hebben we ook het gelijk doorgezet naar de opvang. Ook daar ging het goed. De derde nacht ging echter heel anders. We hadden het onszelf makkelijk kunnen maken door toch weer een speentje te geven, voor de zekerheid hadden we natuurlijk nog wel ergens een speentje achter de hand. Maar ondanks dat we tot een uur of drie ’s nachts door Ilse wakker gehouden werden en met Ilse bezig zijn geweest om haar te kalmeren of in slaap te krijgen, hebben we toch volgehouden en is ze uiteindelijk in slaap gevallen. ’s Ochtends kon ze gelukkig uitslapen, dat deed ze ook en sindsdien hebben we geen problemen meer gehad.

We hebben haar een paar dagen geleden beloofd dat ze een kado mocht uitzoeken als ze goed zou blijven slapen zonder speentje. Afgelopen zaterdag was het zo ver en zijn we ’s ochtend met z’n drietjes naar de speelgoedwinkel gegaan. We hebben het een paar keer over een nieuwe baby-pop gehad met haar, dus dat zag ze wel zitten. Echter bij de ingang van de speelgoedwinkel stond een rek vol met plastic ballen. Eén daarvan had een afbeelding van “Hello Kitty” er op. Het was al snel duidelijk dat ze die wilde hebben. We hebben nog naar een paar poppen gekeken, maar nee, de bal moest het worden. Grappig dat ze een bal van 4 euro zoveel liever had dan een baby-pop die misschien wel ergens tegen de 40 euro kan kosten. Maar goed, de tijd dat ze dat door gaat hebben komt ook nog wel weet ik uit ervaring.
Dus ze heeft wederom een belangrijke stap gezet, Ilse is nu van het speentje af!

Het gaat dus om die roze bal rechts op de foto. Hier zijn we trouwens gezellig aan het picknicken, het was zulk lekker weer!

Tot de volgende keer.

Sander.

- Het echte opvoeden gaat beginnen...

Opeens hoorden we het, Ilse spreekt over zichzelf in de eerste persoon en niet meer in de derde persoon zoals dat tot nu gewoon was. Dus in plaats van “Ilse doen!” of “Is van Ilse!” is het nu “ikke doen!” of “Is van mij!”. Het lijkt misschien niet belangrijk, en we hadden het tot nu toe niet opgemerkt, maar het is een grote stap in de mentale ontwikkeling. Ze ziet zich nu echt als individu(utje).
Of het persé samen hoort te gaan met bovenstaande ontwikkeling weet ik niet, maar de laatste tijd is Ilse ons erg op de proef aan het stellen. Ze doet wijs, ze zoekt echt de grenzen op tot hoe ver ze kan gaan.
Je ziet in haar gezicht dat ze het reuze spannend vindt om te zien of ze nog wat langer vol kan houden om niet te doen wat we zeggen…. Helaas, vaak eindigt het dan toch in een teleurstelling voor haar. Maar daarnaast, te vaak gebeurt het dat ze met een triomfantelijk gezicht of een klein allesbetekenend glimlachje aan het langste eind trekt en papa en mama met een “laat maar gaan”-zucht zich er bij neerleggen.
Soms lijkt het dat papa volgens Ilse ook een ontwikkeling heeft doorgemaakt, want zo nu en dan roept ze “Tander, komen!”, de S lukt nog niet. Maar ik vind het maar niets dus ik wacht net zo lang met reageren totdat ze weer “Papa” roept.

Je zou het zo niet denken, maar ze is wel eens ondeugend.

We merken nu ook dat papa en mama beide een hele andere manier van opvoeden hebben. Papa is meer van het één of twee (ok, soms drie) keer vragen en als ze het dan niet doet wordt de boze stem gebruikt. Mama is meer van de communicatie. Als ze iets gedaan wil krijgen praat ze met engelengeduld op Ilse in om haar zover te krijgen. Uiteindelijk, als het dan toch niet werkt, zet zij haar boze stem op.
Toch heeft papa vaker zijn boze stem nodig dan mama. Hoewel, misschien is nodig een verkeerd woord, papa gebruikt zijn boze stem gewoon vaker. Maar misschien komt dat omdat mama Ilse meer ruimte geeft om zichzelf te zijn en ‘buiten de lijntjes te kleuren” dan ik doe. Gelukkig denken we wel zo goed als hetzelfde over hoe de ideale opvoeding er uit zou moeten zien. Helaas hebben we daar beide nog flink wat te leren….

Afgelopen Eerste Paasdag zijn we bij de familie in Boekelo geweest, bij tante Wilmy en ome Ruud. Tijdens het buitenspelen aldaar zag Ilse een driewielertje staan, een mooie rode, beetje terug-in-de-tijd model. Ilse mocht er op rijden en ze had al snel de slag een beetje te pakken. Tijdens het fietsen kwam het tot een klein ongelukje waarbij het fietsje omviel en de toeter stuk ging. Toen we dat bij de eigenaar kwamen melden mochten we het fietsje meenemen naar huis. Sindsdien is er bijna geen dag voorbij gegaan dat Ilse niet heeft gefietst. Ze is er nu veel handiger in geworden en rijdt hele stukken, ook met wind tegen!

Hoe sterk is de eenzame fietser...

De dag na Boekelo was het wel even bijkomen… hooguit een minuutje hoor…

We hebben een periode achter de rug waarin Ilse erg veel last had van verstopping. Het kostte haar erg veel moeite om de ontlasting er uit te krijgen. Twee berichten terug op dit weblog berichtte ik over de waterpokken waar Ilse op dat moment last van had. We hebben het idee dat het toen van binnen een beetje uit balans is gebracht omdat ze toen even weinig gegeten en gedronken heeft.
Sindsdien proberen we het te stimuleren met behulp van lactulose, door veel te drinken, en er goed op te letten dat ze voldoende vetten en vezels binnenkrijgt, wat normaliter nooit een probleem is.
Het lijkt er op dat het de laatste dagen weer normaal is, dus we gaan nu langzaamaan beginnen met het afbouwen van de lactulose.

Tot de volgende keer.

Sander.

- Bo is niet meer...

Gisterochtend hebben we Bo naar de dierenarts moeten brengen om haar in te laten slapen. Daarmee is Fleur haar maatje kwijt waarmee ze al haar hele leven ‘samenwoonde’.
Ilse heeft Bo en Fleur ook haar hele leven gekend. Het zijn nooit knuffelkonijnen geweest, maar Ilse kon ze prima uit elkaar houden, ze voerde ze wel eens, ze aaide ze wel eens, ze praatte zelfs wel eens met hen. Nu is alleen Fleur over.
En dan moet je uitleggen waar Bo is gebleven…. De dagen voordat we Bo in lieten slapen hebben we Ilse al verteld dat ze ziek was, dat begreep ze prima. Nu dat Bo er niet meer is vertellen we Ilse dat Bo nu niet meer ziek is, en dat Bo er nog wel is, maar dan alleen nog in haar hoofdje, als ze aan haar denkt. We noemen Bo nog wel soms en hebben een foto van haar in de kamer hangen, beetje hopen dat Ilse haar niet vergeet.

… Bo …

Sander.