- Het echte opvoeden gaat beginnen...

Opeens hoorden we het, Ilse spreekt over zichzelf in de eerste persoon en niet meer in de derde persoon zoals dat tot nu gewoon was. Dus in plaats van “Ilse doen!” of “Is van Ilse!” is het nu “ikke doen!” of “Is van mij!”. Het lijkt misschien niet belangrijk, en we hadden het tot nu toe niet opgemerkt, maar het is een grote stap in de mentale ontwikkeling. Ze ziet zich nu echt als individu(utje).
Of het persé samen hoort te gaan met bovenstaande ontwikkeling weet ik niet, maar de laatste tijd is Ilse ons erg op de proef aan het stellen. Ze doet wijs, ze zoekt echt de grenzen op tot hoe ver ze kan gaan.
Je ziet in haar gezicht dat ze het reuze spannend vindt om te zien of ze nog wat langer vol kan houden om niet te doen wat we zeggen…. Helaas, vaak eindigt het dan toch in een teleurstelling voor haar. Maar daarnaast, te vaak gebeurt het dat ze met een triomfantelijk gezicht of een klein allesbetekenend glimlachje aan het langste eind trekt en papa en mama met een “laat maar gaan”-zucht zich er bij neerleggen.
Soms lijkt het dat papa volgens Ilse ook een ontwikkeling heeft doorgemaakt, want zo nu en dan roept ze “Tander, komen!”, de S lukt nog niet. Maar ik vind het maar niets dus ik wacht net zo lang met reageren totdat ze weer “Papa” roept.

Je zou het zo niet denken, maar ze is wel eens ondeugend.

We merken nu ook dat papa en mama beide een hele andere manier van opvoeden hebben. Papa is meer van het één of twee (ok, soms drie) keer vragen en als ze het dan niet doet wordt de boze stem gebruikt. Mama is meer van de communicatie. Als ze iets gedaan wil krijgen praat ze met engelengeduld op Ilse in om haar zover te krijgen. Uiteindelijk, als het dan toch niet werkt, zet zij haar boze stem op.
Toch heeft papa vaker zijn boze stem nodig dan mama. Hoewel, misschien is nodig een verkeerd woord, papa gebruikt zijn boze stem gewoon vaker. Maar misschien komt dat omdat mama Ilse meer ruimte geeft om zichzelf te zijn en ‘buiten de lijntjes te kleuren” dan ik doe. Gelukkig denken we wel zo goed als hetzelfde over hoe de ideale opvoeding er uit zou moeten zien. Helaas hebben we daar beide nog flink wat te leren….

Afgelopen Eerste Paasdag zijn we bij de familie in Boekelo geweest, bij tante Wilmy en ome Ruud. Tijdens het buitenspelen aldaar zag Ilse een driewielertje staan, een mooie rode, beetje terug-in-de-tijd model. Ilse mocht er op rijden en ze had al snel de slag een beetje te pakken. Tijdens het fietsen kwam het tot een klein ongelukje waarbij het fietsje omviel en de toeter stuk ging. Toen we dat bij de eigenaar kwamen melden mochten we het fietsje meenemen naar huis. Sindsdien is er bijna geen dag voorbij gegaan dat Ilse niet heeft gefietst. Ze is er nu veel handiger in geworden en rijdt hele stukken, ook met wind tegen!

Hoe sterk is de eenzame fietser...

De dag na Boekelo was het wel even bijkomen… hooguit een minuutje hoor…

We hebben een periode achter de rug waarin Ilse erg veel last had van verstopping. Het kostte haar erg veel moeite om de ontlasting er uit te krijgen. Twee berichten terug op dit weblog berichtte ik over de waterpokken waar Ilse op dat moment last van had. We hebben het idee dat het toen van binnen een beetje uit balans is gebracht omdat ze toen even weinig gegeten en gedronken heeft.
Sindsdien proberen we het te stimuleren met behulp van lactulose, door veel te drinken, en er goed op te letten dat ze voldoende vetten en vezels binnenkrijgt, wat normaliter nooit een probleem is.
Het lijkt er op dat het de laatste dagen weer normaal is, dus we gaan nu langzaamaan beginnen met het afbouwen van de lactulose.

Tot de volgende keer.

Sander.