- Ik tel tot drie...

Ilse kan tot drie tellen. Papa en mama ook, dat doen we namelijk heel vaak. Maar Ilse kan het dus ook. Niet zomaar nazeggen wat papa en mama zeggen, maar echt drie dingen aanwijzen en dan tellen één, twee en drie.
Ook is Ilse sinds enkele dagen grapjes aan het maken. Nooit bij stilgestaan, maar grapjes kunnen maken is echt een stukje ontwikkeling. Ze moet bewust eerst iets zeggen wat niet waar is of niet kan, om dan af te sluiten met “Was een grapje!”. Ze zei bijvoorbeeld “Wil niet naar buiten… Ja, wil wel naar buiten… was een grapje”.
Ik heb al eens verteld dat Ilse flink onze grenzen aan het verkennen is. Steeds weer niet luisteren of net niet doen wat we zeggen. Trekt ze het wc papier van de rol af, zeggen wij dat dat niet mag, kijkt zij ons (met uitdagende blik) aan en gaat ze vrolijk door. Of als we zeggen dat ze met haar vorkje moet eten, dan gaat ze vrolijk door met haar handen en doet ze of ze doof is. En wij weten dat ze dat heel bewust doet om haar eigen zin door te drijven. Probeer dan maar eens geduldig en aardig te blijven…
Soms houden we ons in, en soms zetten we haar even in de gang totdat ze wel luistert. Mama heeft in dat soort situaties meer geduld dan papa, waarschijnlijk omdat mama vaker met Ilse samen is en het nog een beetje gezellig wil hebben. Het klinkt misschien alsof we het heel zwaar hebben en het één en al ellende is. Maar het tegendeel is waar. Meestal moeten mama en papa stiekem lachen omdat het er zo dik bovenop ligt. En Ilse is een hele lieve meid die precies doet wat ze moet doen op haar leeftijd.
De laatste tijd worden steeds vaker onze favoriete ‘bestraffingen’ tegen ons gebruikt. Gisteren bijvoorbeeld, toen we aan ontbijt zaten, schoof Ilse stukjes brood naar mama. Ilse moest die natuurlijk zelf eten en mama wilde ze niet. Begon Ilse opeens te tellen! Ze zei “Mama niet goed eten…. 1 – 2 – 3”, en terwijl ze naar de gang wijst, ”naar de gang!”.
Ondanks dat het niet hoort onderhandelen we met Ilse. Als zij dit doet, dan mag ze dat. Meestal vragen we dan ter bevestiging “Afgesproken?”. En dan knikt ze. Nu gebruikt Ilse dat woord ook. Bijvoorbeeld als we zeggen dat een knuffel niet op de eettafel mag, dan legt ze ‘m toch op tafel neer maar dan helemaal op de rand. Dan zegt ze “hier is goed, ok, afgesproken?”.
We lachen heel wat af met Ilse, soms moeten we even streng zijn. Maar dat wordt altijd weer snel goedgemaakt door een sorry (van Ilse natuurlijk) en een kus.
Nog even een fotootje....

We zijn weer in het bos geweest.... Kastanjes en beukennootjes scoren!

Tot de volgende keer.

Sander.