- Vakantie & blaasontsteking

Eind mei zijn we op vakantie geweest in Frankrijk, bij opa en oma.
Het is altijd weer een hele happening, zeker de reis. Ilse slaapt nog steeds moeilijk in de auto. We stoppen zo vaak als we denken dat goed is zodat ilse lekker haar beentjes kan strekken en wat energie kwijt kan. Maar desondanks, zo tegen vieren ’s middags, ongeveer 2 a 3 uur later dan dat ze normaal gaat slapen, gaat ze zich erg moe en onprettig voelen. Het kost haar dan veel moeite (veel huilen) om in slaap te vallen. Na een uurtje heeft ze dan eindelijk haar oogjes dicht, maar te snel wordt ze dan weer wakker helaas.
Gelukkig heeft ze een hele leuke week gehad en heeft ze veel tijd samen met opa en oma doorgebracht. Opa en oma hadden ook alles gedaan om het haar naar haar zin te maken. Er was een stepje, een zandbak, een fietsje, een trampoline, een schommel. En dan natuurlijk nog het beekje, de koeien, de ezels, en alle andere dingen die ze thuis niet heeeft. Hieronder staat een filmpje:

Dit is de hele vakantie van Ilse samengevat in een kleine negen minuten.

Op de terugweg zat het helemaal tegen, toen hebben we bijna twee en een half uur vast gestaan in Luxemburg. Ondanks dat de reis dus langer duurde dan verwacht heeft Ilse zich prima gehouden. Ze heeft in Luxemburg dan ook bijna twee uur buiten gelopen terwijl we met de auto stilstonden. Bij thuiskomst hebben we wat chinees eten gehaald en nadat ze gesmuld had van de bami heeft ze het klokje rond geslapen. De volgende dag hebben we heel rustig aan gedaan en was ze weer snel in haar ritme.
Toch maakt dat ‘slaap-probleem’ het wel altijd lastig om zulke trips te maken. Het voelt niet goed om haar zo te zien in de auto. Ze kan er niets aan doen en voelt zich dan overduidelijk erg ellendig. Maar goed, ze heeft eigenlijk alleen maar hele goede herinneringen aan de vakantie. Achteraf zit de autoreis ons als ouders misschien wel meer dwars dan Ilse.

Ik heb al eens geschreven dat Ilse het heel leuk vindt om naar Bumba te kijken. Daar is toen Dora eigenlijk voor in de plaats gekomen. Maar sinds Frankrijk heeft ze een andere favoriete tv serie.
Er is namelijk een kinderzender op de tv bij opa en oma die we thuis niet hebben. En op die zender was dagelijks Wonder Team te zien. Een kinderserie over een schildpadje, een kuikentje en een caviaatje die andere diertjes redden. Heel leuk en Ilse vond het fantastisch, ze kon zonder moeite meer dan 20 minuten helemaal gefocust zitten kijken. Als ze nu mag kiezen wat ze wil kijken kiest ze soms nog voor Dora, maar meestal voor Wonder Team. Als papa of mama zingt “Wat maakt ons sterk?”, dan roept Ilse “Teamwerk!”, dat is een steeds terugkerende gezongen kreet van het Wonder Team. En als we het bewust verkeerd zingen corrigeert ze ons op belerende toon.

In Frankrijk hebben we ook nog een ‘Hello Kitty’-pet, een ‘Hello Kitty’-shirt en ‘Hello Kitty’-schoenen gekocht.

We zijn nog in een opvoedingsvalkuil gestapt tijdens de vakantie. Ilse had ’s avonds soms moeite met in slaap komen. Vreemde omgeving, vreemde geluiden, ik weet niet waardoor precies. Ze lag dan te huilen en te roepen. We zijn toen dus naar haar toe gegaan. Dat heeft de laatste paar avonden van de vakantie zich steeds herhaald.
Mama dacht dat het misschien kwam omdat Ilse bang was. Kinderen op de leeftijd van Ilse hebben dat wel vaker, dan zijn ze opeens bang voor gewone dingen. Zou goed kunnen, zeker weten doen we het niet.
En toen waren we weer thuis. Ilse had intussen wel ‘geleerd’ dat we reageren op huilen en dat deed ze thuis dus ook. We hebben direct geprobeerd afspraken met haar te maken over stil blijven, we hebben een kadootje in het vooruitzicht gesteld als ze één of twee avonden niet roept, we hebben het naar-bed-ritueel iets aangepast. En ja, na anderhalve week valt ze weer net als vroeger gewoon rustig in slaap zonder te huilen of te roepen.

Na het overlijden van Bo geeft Ilse veel aandacht aan Fleur en Fleur vindt dat best interessant.

Het weer zit nog niet echt mee, maar soms kunnen we best naar de grote zandbak om de hoek.

Vorige week kreeg Ilse plotseling koorts. Woensdag begon het, maar het was nog zodanig dat we met haar naar buiten konden en rustig aan dingen konden ondernemen. Vrijdag echter was het één en al ellende. De koorts was iets over de 40 graden, en ze voelde zich overduidelijk erg vervelend. Ze gaf ook aan pijn te hebben bij de billen en onder in de buik. De hele dag heeft ze tegen ons aan gehangen of geslapen. Die vrijdag zijn we naar de huisarts geweest, urine laten testen en daar bleek dat ze een blaasontsteking heeft.
Ze heeft een antibioticakuur gekregen. Het probleem daarvan is dat ze het zo vies vindt dat het een enorme strijd is om het binnen te krijgen bij haar. Het is echt zo zielig dat we dat op die manier zo naar binnen moeten forceren. Of papa houdt haar vast en mama spuit het er in, of andersom. Alleen lukt het in ieder geval niet. We zijn er vrijdagavond mee begonnen, moeten het twee maal per dag geven en het 7 dagen volhouden. De huisarts benadrukte dat het ook afgemaakt moet worden als het lijkt dat Ilse weer helemaal ok is. Het is maar goed dat ze dat gezegd heeft, want het kuurtje slaat zo goed aan dat ze nu twee dagen nadat we er mee startten zich weer prima voelt. Helaas moeten we dus nog een paar dagen dat spul in haar mond spuiten.
Hopen dat ze het ons ooit vergeeft….

Tot de volgende keer.

Sander.