- Fietsen

Ilse rijdt al een tijd op de loopfiets. Dat gaat prima. En nu het buiten-seizoen er is vonden we het een goede tijd om Ilse een echte fiets te geven.
Omdat ze haar evenwicht op de fiets al goed geoefend heeft op de loopfiets, wilden we proberen om gelijk zonder zijwieltjes te beginnen. We hadden namelijk gehoord dat dat vaak goed gaat na een loopfiets. Nou, dat is absoluut waar!
Gelijk bij de eerste keer op de fiets bleef ze overeind zolang ze bleef trappen. Bij de tweede keer had ze het trappen al door en kon ze de hele straat uit fietsen zonder dat we hoefden in te grijpen. We blijven natuurlijk meelopen, want als ze moet stoppen moeten we haar nog helpen. We hebben een heel handig vestje geleend voor het oefenen. Dat vestje heeft een handgreep op de rug waar we haar kunnen vastpakken als we het mis zien gaan.
Waar we nu aan moeten gaan werken is het remmen en stoppen. Ook zelf opstappen en vaart krijgen is moeilijk. Maar als Ilse op de fiets zit, en we haar heel zachtjes een beetje vooruit duwen kan ze wel zelf vaart genoeg maken om lekker weg te fietsen.

Hieronder een filmpje van de tweede keer dat ze op de fiets aan het oefenen was. Aan het begin zie je haar heel soepel een (best krap) bochtje nemen. En vlak daarna schiet ze met haar voetje van de trapper, maar blijft ze toch overeind en fietst ze rustig door. We zijn heel trots op haar!

Dit is pas de tweede keer dat ze op een fiets zit!

Tot de volgende keer.

Sander.

- Van alles wat

Bijna 2 maanden zijn voorbij gegaan sinds het vorige weblogbericht. En om eerlijk te zijn, er valt ook niets opzienbarends te melden. Ilse is niet ziek geweest, ze doet alles zoals een meisje van drie het zou ‘moeten’ doen, ze houdt van de dingen waar meisjes van drie van ‘horen’ te houden, en ze manipuleert papa en mama zoals alleen een kind van drie kan.

Ilse is de hele winter nog niet één keer ziek geweest. Zelfs geen flinke verkoudheid gehad. Op zich heel fijn natuurlijk, maar ze zeggen ook dat de weerstand van kinderen mede opgebouwd wordt door ziek te zijn. Dus tja, wat kunnen we er van zeggen… In ieder geval is Ilse niet iemand die erg vatbaar is voor griepjes en koudjes!
Dat zou je trouwens niet zeggen van haar als je ziet hoe hysterisch ze soms kan worden als we buiten zijn en er een ijzige wind waait. We zaten eens op de fiets met Ilse bij mama achterop. Het was koud, Ilse had haar muts op, wij onze handschoenen aan. Ilse begon op een gegeven moment met beide handjes op haar oren en strak tegen de rug van mama aan te huilen en schreeuwen dat ze nu naar binnen wilde en dat het zeer deed en hoe erg het allemaal wel niet was. Ook toen de sneeuw er lag, en ze maar al te graag buiten wilde zijn, gaf ze bij wat wind en vallende sneeuw als snel huilend aan dat ze weer naar binnen wilde.
En ook als we binnen zijn, en ze weet dat het buiten licht regent of koud is, dan is ze met geen tien paarden naar buiten te krijgen. Gelukkig houdt ze zich goed bezig binnen, maar we willen natuurlijk ook dat ze wat buitenlucht krijgt. Nou, wat Ilse betreft hoeft het niet… Misschien moeten die zeebonk-genen van de Van der Veens zich nog activeren ergens in de toekomst…

Toch buiten gekomen om de eendjes te voeren

Dit was vlak voordat we op de fiets terug naar huis moesten

De interesses van Ilse zijn ook op z’n zachtst gezegd nogal onderhevig aan verandering. Zo voelde ze rond Sinterklaas er nog niets voor om haar Zwarte Pieten pakje aan te trekken, nu heeft ze een vlinder/fee pakje wat ze maar al te graag draagt. Misschien omdat deze roze is, want ze is nogal van het roze en paars.
Begin deze maand zijn we naar het theater geweest met Ilse, naar een voorstelling van Dirk Scheele. Sindsdien staat de cd met liedjes zo goed als dagelijks aan. Qua muziek staat Dirk nu duidelijk met stip bovenaan en zijn Ageeth de Haan en K3 tenminste voor even minder populair.
Qua TV is het naast Bob de Bouwer sinds kort In de Droomtuin waar ze graag naar kijkt. Ze heeft er al wat knuffeltjes van die ze meeneemt naar bed, en een boekje is ook al ontelbare keren gelezen. De belangrijkste figuurtjes uit In de Droomtuin zijn Iggle Piggle, Makka Pakka, de Tombliboos en Upsy Daisy. Upsy Daisy is de favoriet van Ilse, ze zingt vaak het liedje van haar. Upsy Daisy altijd blij, Doet haar Upsy dans met mij! Daisy lijkt net op een bloem - Ipsy Upsy Daisy boem!

Ilse in haar nieuwe pakje

Werken aan het schilderij voor op de muur in haar nieuwe kamer

Ilse ontwikkelt zich prima, ze hangt nog wel erg aan ons. Ze vindt het soms nog moeilijk om zich alleen te vermaken en als we boos worden lijkt ze daar soms erger van uit haar doen dan je zou mogen verwachten. We zien dat dat soms gespeeld is van haar, maar soms is het ook echt.
Sinds kort is ze rollenspellen aan het spelen met haar knuffels of Duplo figuren. Hele verhalen worden door haar bedacht en hardop gespeeld.
Ook heeft ze uitspraken die ze waarschijnlijk op de opvang heeft opgepikt. Uitspraken als “Is helemaal niet zo erg hoor”, “Rustig, rustig, zo kan ik de liedjes niet horen” of “Was een ongelukje, ging niet expres”.
Het is ook leuk om te zien dat de ontwikkeling van haar tekenvaardigheden volgens het boekje verloopt. Eerst was ze wat aan het krassen, had ze zelfs moeite met de stift op het papier te krijgen. Daarna werd het krassen, van die heen-en-weer strepen. Daarna kregen we spiraalvormige krassen gevolgd door grote cirkelvormige figuren. En nu tekent ze steeds meer binnen de lijntjes en probeert ze de stift net zo in haar handjes te houden als wij doen. Ze tekent zelfs zo fanatiek binnen de lijntjes dat ze door het papier heen kleurt.
Haar ontwikkeling heeft ook gevolgen voor ons. Sinds kort heeft ze namelijk door dat papa en mama soms iets anders eten en drinken dan zij… En dus wil ze dat wat wij hebben en niet wat zij zelf heeft. Voor ons dus even geen frisdrank of dropjes tussendoor meer… Het is nu wachten op het moment dat ze door gaat krijgen dat anderen meer hebben dan zij en dat ze dat oneerlijk vindt.
Ilse heeft nog steeds geen problemen met slapen, dat doet ze nog tussen de 11 en soms wel 14 uur per dag. Toch merken we nu dat ze wat bang is geworden voor donkere ruimtes. En sinds kort heeft ze het over een spookje. Tot nu toe hebben we er haar van kunnen overtuigen dat het een lief spookje is, maar ben benieuwd of dat voldoende blijft voor haar.

Tot volgende keer,

Sander.

- De Waarom-fase

En dan zitten we alweer in het nieuwe jaar…..
We hebben Ilse wakker gemaakt om te kijken naar het vuurwerk. Dat wilde ze graag en nadat we het haar beloofd hadden zei ze dat ze boos zou worden als we het niet zouden doen. Ze vond het mooi, maar wel veel boem en knal.

Ilse zit nu in de ‘waarom-fase’. Ontelbare keren per dag stelt ze de waarom vraag. Soms hebben we er geen zin in om dat weer te moeten beantwoorden en doen we het af met een ‘Daarom!’.
Maar meestal is het ook wel leuk om een serieus antwoord te blijven geven. Want het blijft niet bij één keer waarom, als ze eenmaal begonnen is duurt het soms wel even voordat ze eindelijk tevreden is met het antwoord. Dan zegt ze plotseling “Oh!” en gaat weer verder met waar ze mee bezig was.
En als ze echt volhoudt (dus minstens 5 keer “Waaroooom?” vragen….) komen we uit bij “Zo zit is het nu eenmaal” of “Nu weet ik het niet meer”.

Het is al de tweede winter achter elkaar dat we hier ongewoon grote hoeveelheden sneeuw hebben gehad. Ilse heeft zich heel goed vermaakt. We hebben een heuveltje naast het gebouw wat door alle kinderen uit de buurt wordt gebruikt om vanaf te glijden. Ilse gebruikt daar nog niet de slee voor, dat gaat te hard. Maar op de billen net als op de glijbaan gaat ook prima!

Mama voelde zich ook weer jong

Ilse vond het wel spannend

We hebben een ‘billenslee’ gekocht voor haar. Dat is zo’n uit de kluiten gewassen schep met een heel korte steel. Daar kun je op gaan zitten en dan het handvat tussen je benen door vasthouden. Dat gaat ook heel snel. Ilse heeft dat ook gedaan. En iedere keer lag ze zachtjes huilend onder aan de heuvel in de sneeuw omdat het zo snel ging. Maar toch wilde ze iedere keer weer omhoog geholpen worden om weer op de billenslee naar beneden te gaan.
Tot de laatste keer….. Toen gleed ze weer naar beneden en viel ze achterover, rolde op haar buik, en gleed zo naar beneden. Daarbij schaafde ze haar wang op het inmiddels ijs geworden ondergrond. Het was niet ernstig, het bloedde een beetje, maar na enkele dagen was het al weer volledig hersteld.

Met een grote ijspegel in de hand en mama zorgde voor de special effecten door de sneeuw omhoog te gooien.

Ilse heeft nu ook een nieuw autozitje. Ze is zo lang geworden dat ze niet meer in het oude stoeltje paste. Dus nu zit ze in een stoeltje wat eigenlijk meer een stoelverhoger met een rugleuning is, en zit ze niet meer vastgegespt maar gebruikt ze de autogordel.
En dat nieuwe zitje zit in de nieuwe auto van papa die hij nu al een paar keer sneeuwvrij heeft moeten maken. En ja, voor onze Zweedse familie, het is eindelijk een Volvo. En sneeuw van een Volvo halen is een heel andere ervaring dan sneeuw van een Nissan halen!

De ontlasting van Ilse is weer zoals het hoort te zijn. Wel nog steeds met behulp van Forlax, maar we zijn nu net begonnen met het langzaam afbouwen van de hoeveelheid er van.
Deze stappen nemen steeds zo’n anderhalve maand in beslag. In die tijd mag er niets veranderen aan de frequentie (dagelijks 1, 2 of soms wel 3 keer) van de ontlasting, anders moeten we weer opnieuw beginnen. Vorige keer hebben we te snel afgebouwd en dat heeft er toe geleid dat we weer met ontlastingsproblemen te maken kregen. Nu hopen we door het volgen van het advies van de dokter die terugval te voorkomen.
Een ander advies van de dokter was trouwens om het toiletbezoek een ontspannende activiteit te maken, en geen haastklus omdat er bijvoorbeeld verder gespeeld moet worden. Nu waren de toiletbezoeken van Ilse al best lang, maar nu wachten we toch nog iets langer met haar te vragen of ze nu al niet eens klaar is. Zeker ’s avonds, vlak voor het naar bed gaan, houdt Ilse het lang vol op het toilet. Waarom zou dat nou zijn…..?

Twee weken geleden hebben we de verjaardag van Ilse gevierd voor familie en vrienden, vriendjes en vriendinnetjes.
Het was niet superdruk, vanwege het weer en vakantie kwamen sommigen een paar dagen eerder of later. Naast de familie en vrienden waren ook Noémi (een vriendinnetje) en Tygo (een vriendje) met Zoë (het kleine zusje van Tygo) op de verjaardag van Ilse. Zij kwamen al iets eerder zodat ze nog even lekker buiten in de sneeuw konden spelen voordat de ‘grote-mensen-visite’ kwam.

Gewoon een mooie foto van Ilse

En de mooie verjaardagstaart die mama gemaakt heeft

Ter afsluiting deze keer een filmpje van Ilse waarop ze (bij kunstlicht, dus de kleur is iets vreemd) uit volle borst “Oh Denneboom” zingt. Dat het intussen al begin januari is maakt niets uit, want Ilse zingt nu ook nog steeds Sinterklaasliedjes.

Die stem heeft ze niet van ons hoor!

Allemaal een heel Gelukkig 2011! En tot de volgende keer.

Sander.