- Van alles wat

Bijna 2 maanden zijn voorbij gegaan sinds het vorige weblogbericht. En om eerlijk te zijn, er valt ook niets opzienbarends te melden. Ilse is niet ziek geweest, ze doet alles zoals een meisje van drie het zou ‘moeten’ doen, ze houdt van de dingen waar meisjes van drie van ‘horen’ te houden, en ze manipuleert papa en mama zoals alleen een kind van drie kan.

Ilse is de hele winter nog niet één keer ziek geweest. Zelfs geen flinke verkoudheid gehad. Op zich heel fijn natuurlijk, maar ze zeggen ook dat de weerstand van kinderen mede opgebouwd wordt door ziek te zijn. Dus tja, wat kunnen we er van zeggen… In ieder geval is Ilse niet iemand die erg vatbaar is voor griepjes en koudjes!
Dat zou je trouwens niet zeggen van haar als je ziet hoe hysterisch ze soms kan worden als we buiten zijn en er een ijzige wind waait. We zaten eens op de fiets met Ilse bij mama achterop. Het was koud, Ilse had haar muts op, wij onze handschoenen aan. Ilse begon op een gegeven moment met beide handjes op haar oren en strak tegen de rug van mama aan te huilen en schreeuwen dat ze nu naar binnen wilde en dat het zeer deed en hoe erg het allemaal wel niet was. Ook toen de sneeuw er lag, en ze maar al te graag buiten wilde zijn, gaf ze bij wat wind en vallende sneeuw als snel huilend aan dat ze weer naar binnen wilde.
En ook als we binnen zijn, en ze weet dat het buiten licht regent of koud is, dan is ze met geen tien paarden naar buiten te krijgen. Gelukkig houdt ze zich goed bezig binnen, maar we willen natuurlijk ook dat ze wat buitenlucht krijgt. Nou, wat Ilse betreft hoeft het niet… Misschien moeten die zeebonk-genen van de Van der Veens zich nog activeren ergens in de toekomst…

Toch buiten gekomen om de eendjes te voeren

Dit was vlak voordat we op de fiets terug naar huis moesten

De interesses van Ilse zijn ook op z’n zachtst gezegd nogal onderhevig aan verandering. Zo voelde ze rond Sinterklaas er nog niets voor om haar Zwarte Pieten pakje aan te trekken, nu heeft ze een vlinder/fee pakje wat ze maar al te graag draagt. Misschien omdat deze roze is, want ze is nogal van het roze en paars.
Begin deze maand zijn we naar het theater geweest met Ilse, naar een voorstelling van Dirk Scheele. Sindsdien staat de cd met liedjes zo goed als dagelijks aan. Qua muziek staat Dirk nu duidelijk met stip bovenaan en zijn Ageeth de Haan en K3 tenminste voor even minder populair.
Qua TV is het naast Bob de Bouwer sinds kort In de Droomtuin waar ze graag naar kijkt. Ze heeft er al wat knuffeltjes van die ze meeneemt naar bed, en een boekje is ook al ontelbare keren gelezen. De belangrijkste figuurtjes uit In de Droomtuin zijn Iggle Piggle, Makka Pakka, de Tombliboos en Upsy Daisy. Upsy Daisy is de favoriet van Ilse, ze zingt vaak het liedje van haar. Upsy Daisy altijd blij, Doet haar Upsy dans met mij! Daisy lijkt net op een bloem - Ipsy Upsy Daisy boem!

Ilse in haar nieuwe pakje

Werken aan het schilderij voor op de muur in haar nieuwe kamer

Ilse ontwikkelt zich prima, ze hangt nog wel erg aan ons. Ze vindt het soms nog moeilijk om zich alleen te vermaken en als we boos worden lijkt ze daar soms erger van uit haar doen dan je zou mogen verwachten. We zien dat dat soms gespeeld is van haar, maar soms is het ook echt.
Sinds kort is ze rollenspellen aan het spelen met haar knuffels of Duplo figuren. Hele verhalen worden door haar bedacht en hardop gespeeld.
Ook heeft ze uitspraken die ze waarschijnlijk op de opvang heeft opgepikt. Uitspraken als “Is helemaal niet zo erg hoor”, “Rustig, rustig, zo kan ik de liedjes niet horen” of “Was een ongelukje, ging niet expres”.
Het is ook leuk om te zien dat de ontwikkeling van haar tekenvaardigheden volgens het boekje verloopt. Eerst was ze wat aan het krassen, had ze zelfs moeite met de stift op het papier te krijgen. Daarna werd het krassen, van die heen-en-weer strepen. Daarna kregen we spiraalvormige krassen gevolgd door grote cirkelvormige figuren. En nu tekent ze steeds meer binnen de lijntjes en probeert ze de stift net zo in haar handjes te houden als wij doen. Ze tekent zelfs zo fanatiek binnen de lijntjes dat ze door het papier heen kleurt.
Haar ontwikkeling heeft ook gevolgen voor ons. Sinds kort heeft ze namelijk door dat papa en mama soms iets anders eten en drinken dan zij… En dus wil ze dat wat wij hebben en niet wat zij zelf heeft. Voor ons dus even geen frisdrank of dropjes tussendoor meer… Het is nu wachten op het moment dat ze door gaat krijgen dat anderen meer hebben dan zij en dat ze dat oneerlijk vindt.
Ilse heeft nog steeds geen problemen met slapen, dat doet ze nog tussen de 11 en soms wel 14 uur per dag. Toch merken we nu dat ze wat bang is geworden voor donkere ruimtes. En sinds kort heeft ze het over een spookje. Tot nu toe hebben we er haar van kunnen overtuigen dat het een lief spookje is, maar ben benieuwd of dat voldoende blijft voor haar.

Tot volgende keer,

Sander.