- Slapen, eten, spelen en lachen

En dan zijn we alweer ruim 7 maanden met z’n drietjes!
Ilse heeft haar ritme weer iets veranderd, ‘s ochtends een uurtje slapen (soms nog iets langer), maar ‘s middags eigenlijk altijd wel minstens 2 uur. De nachten blijven goed gaan, het wordt nooit veel later dan half negen voordat ze slaapt en ’s ochtends wordt ze (als we haar niet al vroeger wekken omdat ze naar de opvang moet) pas om een uur of 7 of half 8 wakker. Tussendoor maken we haar rond half 11 nog wel een keer wakker voor een laatste voeding.
Tot voor kort lieten we Ilse op onze arm in slaap vallen voordat we haar naar haar bedje brachten. Als we haar namelijk in bed stopten terwijl ze nog wakker was trok ze haar speentje uit haar mond. Het speentje hielp om rustig te worden en te blijven en dus moesten we steeds helpen om het speentje terug in haar mond te stoppen en duurde het erg lang voordat ze in slaap viel.
Nu is het anders. Ten eerste kan ze nu zelf haar speentje in haar mond stoppen. Het gebruik van het speentje zijn we trouwens aan het afbouwen, we hopen dat ze binnen enkele maanden zonder speentje kan. Als ze de lange nachtslaap ingaat heeft ze nooit een speen meer nodig, en als ze overdag een slaapje gaat doen komt het ook steeds vaker voor dat dat zonder speentje kan. Ten tweede is Ilse zich veel meer bewust van haar omgeving dan een tijdje geleden (anderen zeggen ook dat ze zo opmerkzaam is en alles in de gaten houdt). Dit heeft tot gevolg dat ze in onze armen moeilijker in slaap valt dan voorheen, ze reageert op alle geluiden en vind alles om haar heen interessant.
We leggen haar nu dus al snel na de eerste vermoeidheidsignalen in bed waarna ze soms met en soms zonder een kort huiltje in slaap valt. Haar bedje is ondertussen zo vertrouwd dat ze liever daar in slaap valt.

Wat ook anders is geworden is dat ze veel vaker lacht dan voorheen. Een glimlach in haar richting is al genoeg om een flinke lach terug te krijgen. Oogjes worden dan samengenkepen, neusje gaat omhoog en ze lacht breeduit, heel schattig! Soms lijkt het wel een beetje op een lach van een oma zonder gebit.... (Vreemden krijgen het niet zomaar voor elkaar dat er naar ze gelachen wordt, daarin is ze wel kieskeurig).
Plotselinge bewegingen maken met haar of gekke geluiden resulteren ook in “schater”lachjes. Het gekke is wel dat de lachjes heel kort duren. Als wij iets grappigs vinden lachen we en glimlachen we nog even door, ook als het moment zelf achter de rug is. Ilse lacht alleen maar op het moment zelf. Zodra de glimlach weg is of de grappige geluiden of plotselinge bewegingen gestopt zijn, is de lach ook weg. Alsof er niets gebeurd is. Misschien zijn papa en mama gewoon niet zo grappig, of werkt dat gewoon zo bij baby’s. Zal vast dat laatste zijn....
Hier zie je een foto van Ilse van drie dagen geleden:

We zijn begonnen om het avondeten samen met Ilse te doen. In de kinderstoel, nog even met wat ondersteuning in haar zij, zit ze aan tafel er bij en krijgt ze een stukje aardappel, rijstwafel, broccoli, banaan, meloen of soepstengel. Langzamerhand zullen we het assortiment uitbreiden. Maar het eerste doel is nu om haar uit zichzelf wat te laten pakken en op te laten sabbelen. Tot nu toe zit er nog niet echt schot in, maar het is normaal dat het enkele weken tot maanden kan duren voordat ze echt zelf pakken en eten.
Vaak slaapt ze op het moment dat we gaan eten, dan maken we haar natuurlijk niet wakker. Maar als ze wakker is eet ze op haar manier met ons mee. Het makkelijkste is als we haar op schoot nemen en een stukje aangeven. Dan pakt ze het enthousiast aan en brengt het naar haar mondje om er op te sabbelen.
Ilse kan trouwens verbazingwekkend ver gooien met een stukje aardappel of rijstwafel! We waren al gewaarschuwd, en het valt tot nu toe erg mee, maar het wordt toch al snel een bende op de vloer. Nou ja, straks als ze spinazie of pasta met rode saus gaat eten wordt het nog veel erger......
Update: gedurende de dagen dat dit stukje geschreven wordt heeft Ilse een plotsleinge vooruitgang geboekt wat eten betreft. Pakken en sabbelen doet ze nu zelf. Een soepstengel houdt ze zelf vast en eet ze smakelijk op. Soms heeft ze wat kokhalsneigingen, dat hoort er bij en is niet vreemd omdat ze de kokhalsreflex voorin haar mond heeft en deze zich langzaamaan naar achteren verplaatst de komende tijd. Banaan snoept ze ook lekker op, alleen moeten we haar dan even helpen met vasthouden omdat dit nogal glibberig wordt. De handjes worden hoe dan ook lekker vies, banaan, rijstwafel, alles laat lekkere kleverige restanten achter op haar handjes. En dan is het heerlijk als je even lekker in je oogjes en over je gezicht kan wrijven.... Maar goed, ondanks dat de smeerboel aan het toenemen is wordt het ook steeds leuker als je haar ziet smullen. Hieronder een viertal eet- en smulfoto’s.

Eten uit een potje vind ik echt niet lekker!

Dat broodkorstje was wel heel erg lekker.

En een soepstengel gaat er ook wel in hoor......

Afgelopen week zijn we weer bij het consultatiebureau geweest. Ilse weegt nu 7.690 gram en is 67 cm. groot. Ze heeft een kleine spurt gemaakt en is nu op het gemiddelde gekomen. Dat gaat dus allemaal erg goed. Ook op andere vlakken is het allemaal goed, ze doet wat ze op 7 maanden zou moeten doen, ze geeft duidelijke vermoeidheidsignalen, ze huilt bijna nooit, heeft interesse in dingen waar ze net niet bij kan (volgens ons kan ze niet wachten tot ze kan kruipen) en eet en slaapt goed op de kinderopvang.

Tot de volgende keer maar weer.
Sander.