- De 3e verjaardag

Ilse is afgelopen dinsdag 3 jaar oud geworden. En hoewel we het pas komend weekend met familie en vrienden vieren heeft ze toch een hele leuke dag gehad.
’s Ochtends toen we hoorden dat Ilse wakker was hebben we een “lang-zal-ze-leven”-liedje aangezet en voor haar gezongen. Het eerste wat ze zei toen we op haar kamer kwamen was dat ze vandaag zou gaan trakteren bij de grote kindjes (zo noemt ze de opvang). Mama heeft namelijk weer iets heel leuks gemaakt om te trakteren. Het waren kleine muffins die met marsepein versierd waren als goudvisjes.

We hadden de avond er voor al enkele ballonnen opgehangen en haar cadeautjes neergezet. Het echte versieren met slingers en dergelijke doen we voor het verjaardagsfeestje van komend weekend, maar een paar ballonnen vonden we wel leuk. Dus Ilse heeft haar cadeautjes uitgepakt; een paardje voor de Baby-Born, een spelletje (loco, voor degene die dat nog kennen van vroeger) om samen met papa en mama te spelen, en ook nog een cadeautje dat door onze vrienden uit Frankrijk is opgestuurd voor Ilse. Dat was een leuk balanceer spelletje waarbij houten lieveheersbeestjes op takken gelegd moeten worden zonder dat ze er af vallen.
Daarna nog even eten en dan naar de opvang. Iedereen was daar onder de indruk van de traktatie. Er was een verjaardagshoed gemaakt en Ilse mocht zelf haar traktatie uitdelen.
Alle kindjes zaten in een kring met een muziekinstrumentje, deden hun handjes voor de ogen en kregen een muffin van Ilse. Natuurlijk hebben ze ook allemaal gezongen voor haar. Ze was het stralende middelpunt van de dag. En Ilse was heel trots op die mooie cakejes die mama had gemaakt.
Het doet ons altijd weer goed om te zien hoe fijn Ilse het daar heeft, ook trouwens op de dagen dat ze niet haar verjaardag viert.

Zo feesteijk zag de traktatie er uit.

Allemaal handjes voor de ogen terwijl Ilse binnenkomt....

’s Avonds zijn we samen Ilse gaan ophalen. Normaal doet mama dat alleen terwijl papa het eten alvast klaarmaakt, maar nu waren we er allebei. Ilse mocht kiezen wat ze wilde eten en, natuurlijk, wilde ze patat eten. We hebben haar tafelftje in de kamer voor de tv gezet, en terwijl ze naar Bob de Bouwer mocht kijken zat ze haar patatjes te eten. Het is tenslotte maar één keer per jaar je verjaardag.... Nou ja, twee keer dan als je het feestje van komend weekend ook meetelt.

Ilse had overdag op de opvang niet geslapen. Terwijl bijna alle andere kindjes lagen te slapen lag ze te geinen met Gijs -een ander kindje- en maakte daarbij zoveel herrie dat ze haar uit haar bedje hebben gehaald. Of het kwam door de dag, of dat het zomaar was, weten we niet. Feit was dat ze ’s avonds al snel merkbaar moe was. Toen ze uiteindelijk op bed lag zei ze dat het wel een hele leuke dag is geweest.

Even lekker gek doen!

Sander.

- Heerlijk avondje...

Of beter gezegd, een heerlijk weekendje! Tjonge zeg, er lag alweer een flink pak sneeuw afgelopen zaterdag. In ons landje kan het nooit lang zo blijven, dus zondag was de pret alweer voorbij. Maar zaterdag heeft mama de slee in elkaar geschroefd en inclusief de avond hebben we heel wat meters met de slee gemaakt en heel wat afgelachen.
Ilse vind het heel leuk als ze door de verse zachte sneeuw getrokken wordt en zit te hotsebotsen op de slee. Overdag was ze wat minder blij. Toen waren er nog flinke sneeuwbuien met flink wat wind wat er voor zorgde dat de sneeuwvlokken in haar gezicht werden geblazen. En dan was het huilen geblazen en wilde ze naar binnen. Maar goed, tussen de buien door of op een beetje beschut plekje hebben we ons flink kunnen vermaken met sneeuwballen vangen en sleeën.
De andere kinderen uit de buurt waren ook buiten, dus het was één en al gezelligheid. Mama heeft samen met Ilse een paar keer wedstrijdje gedaan met andere kinderen om wie er het snelste was op de slee!

Even poseren voor papa....

Ja, je ziet het goed, mama op de slee!

En toen was het Sinterklaas. Ze heeft in totaal drie keer haar schoentje mogen zetten in de afgelopen 3 weken en gisteren was het zover. Zou Sinterklaas en Zwarte Piet langskomen of niet? Ilse had een tekening gemaakt die ze aan de deur heeft gehangen zodat Sinterklaas zou weten dat daar een kindje woont.
We hebben over de dag verspreid soms tegen haar gezegd dat Sinterklaas niet bij alle kindjes kan komen en dat soms Zwarte Piet cadeautjes achterlaat bij de voordeur, maar dat hij dan wel even hard klopt. En ja hoor, tegen half vijf in de middag hoorden we luid kloppen en Ilse keek op en wist direct wat dat betekende. Terwijl ze onze hand vasthield en zei dat we stil moesten zijn liep ze tussen ons in op haar tenen heel zachtjes naar de voordeur. Toen papa de deur open wilde maken deed Ilse een stapje achteruit. Maar dat was totdat ze de zak en het cadeau zag staan. Eén cadeau pastte niet in de zak dus had Sinterklaas die er naast gezet. En er lag een spoor van pepernoten van de voordeur naar de deur van de trappenhal.
Ilse heeft alle pepernoten opgeraapt en geholpen met het naar binnen tillen van de cadeautjes. Papa en mama zijn ook niet overgeslagen, maar Ilse had toch wel het mooiste cadeau. Namelijk een hele mooie baby-pop die ze al baby Lilly heeft genoemd, naar ons nieuwe konijntje. Ze is een echt moedertje voor de pop, ’s avonds pyama aan, slapen gaan, ’s ochtends kleertjes aan en plasje doen. Baby Lilly kan zelfs huilen, wat voor Ilse een teken is om uitgebreid te troosten. Op dit moment zit baby Lilly in het autostoeltje van Ilse in de auto van mama, te wachten totdat mama klaar is met werken en Ilse gaat ophalen bij de kinderopvang.

Echt plassen op het potje	Onafscheidelijk vanaf nu!

Tot volgende keer,

Sander.

Vers nieuws....

Baby Lilly is baby Lilly niet meer.
Vandaag kwamen we thuis en merkten dat Ilse heeft besloten dat de pop vanaf nu baby Born heet.

- Weer eens over ontlasting, en Sinterklaas.

Ilse heeft weer ontlastingproblemen. Ze houdt haar onlasting in totdat het echt pijnlijk wordt. Het vreemde is dat ze poepen nooit eng gevonden heeft en dat ze ook geen problemen heeft met op het toilet zitten. Ze eet en drinkt ook gezond. Maar toch heeft ze soms dagenlang geen ontlasting. Soms kan ze er niet meer van stil blijven zitten of staan, waarschijnlijk door de druk of aandrang. We hebben het idee dat er aan het einde van het darmkanaal iets vastzit wat er niet uit wil of dat ze het inhoudt omdat ze ergens last van heeft. Soms komt er wel iets langs maar echt voldoende ontlasting komt er nooit.
We hebben weer contact gehad met de kinderarts. Volgende week gaan we bij hem langs in het ziekenhuis. Nu hebben we klysma's gekregen, die vloeistof zorgt er voor dat de darmwerking niet meer tegengehouden kan worden en dat de ontlasting er uit komt. Ze vindt dat niet echt leuk, en we proberen er geen heisa van te maken. De kinderarts raadde ook aan er geen negatieve energie in te stoppen (onder fysieke dwang of met dreigen met straf). Best wel vervelend allemaal, er is weinig wat wij er zelf aan kunnen doen helaas.
Intussen hebben we dit nu 2 keer gedaan, ‘in goed overleg’ met Ilse hebben we haar er toch toe kunnen zetten dat we het mochten inbrengen. Al heel snel, binnen 2 a 3 minuten, begint het te werken en komt de ontlasting er uit. Ze vindt het wel wat pijnlijk en moet dan huilen. Maar daarna is het ook snel weer over en ze begint door te krijgen dat het er ook voor zorgt dat ze geen pijn meer in haar buik heeft. We hoeven het maar 3 of 4 keer te doen, dan zou alles er uit moeten zijn. Het gaat dus steeds iets makkelijker bij Ilse, maar het blijft niet leuk om te doen!

Er zijn ook wel leuke dingen natuurlijk, zoals de open dag van de brandweer	en van de politie.

De feestmaand komt er aan en we zijn al flink bezig met het plannen van alle festiviteiten. Zoals ieder jaar vallen Sinterklaas, de verjaardag en Kerst in een periode van drie weken. En ondanks dat Ilse cadeautjes en aandacht heel leuk vindt, willen we toch dat alles een beetje speciaal blijft.
Ilse heeft haar schoen al mogen zetten en ze heeft er kruidnootjes en een pietenpakje in gekregen van Sinterklaas. We zijn waarschijnlijk iets te vaak naar het bos geweest, want ze noemt de kruidnootjes steevast beukenootjes. Dit weekend gaan we naar de intocht van Sinterklaas kijken, eens kijken of ze het pietenpakje dan aan wil. Tot nu toe vond ze het leuk om er naar te kijken, maar aantrekken ho maar!
Het concept van schoentje zetten voor Sinterklaas begint ook steeds duidelijker te worden voor haar. We hebben namelijk nu één keer een schoentje gezet en moesten haar er dan de volgende ochtend weer aan herinneren. Maar toen we op donderdag zeiden dat we naar Sinterklaas zouden gaan kijken rende ze al naar haar laarsje om het buiten neer te zetten. Het lijkt iets meer te gaan leven.

Vlak voor slapen gaan nog even schoentje zetten!

Dit jaar komt er trouwens nog iets bij in deze feestdagenperiode, volgende week komt namelijk het nieuwe kamertje van Ilse. Ze krijgt een halfhoog bed met een trappetje en ze kijkt er al erg naar uit. Ook best een grote veranderingn die even goed gemanaged moet worden. Als het even meezit is het alleen maar leuk en slaapt ze prima in haar nieuwe bed. Maar als het tegenzit.....

Laatst was mama aan de telefoon met de verkoopster van het nieuwe bedje, papa was aan het werk en Ilse was even aan de aandacht ontsnapt. Komt plotseling Ilse de kamer inlopen met haar hele gezicht in een dikke laag vaseline! We gebruiken dat soms als vanwege verkoudheid ofzo haar neusje wat ruw is, en dan mag ze zelf een klein beetje vaseline er op smeren. Daar had ze nu dus ook wel zin in. Hele vingers vaseline op haar gezicht en in haar haar. Toen papa thuiskwam was alles weer schoon, alleen haar haar zat nog heel gek.... Niets wat een badje niet kon verhelpen. Aan één kant ook wel jammer, want als het verf was geweest waren het schitterende foto’s geworden!

Ilse weet al goed wanneer ze jarig is. Ze weet dat eerst Tycho (een vriendje uit de straat), dan Sinterklaas, en dan Ilse jarig is. En ze houdt netjes twee vingertjes omhoog als je vraagt hoe oud ze nu is en doet er een vinger bij om te zeggen dat ze drie jaar wordt.
Tycho is net iets ouder dan Ilse en dat merk je bijvoorbeeld an hoe hij al fietst. Ilse vind dat heel interessant met die trappers en zonder zijwieltjes. Ze is nu ook zo goed geworden op haar loopfiets dat ze een helm op mag. We hebben nog gedacht, “laten we nou niet zeggen dat ze een helmpje op moet vanwege de veiligheid, laten we zeggen dat ze een helmpje op mag omdat ze al zo goed kan fietsen”. Nou, dat werkte perfect. Mooie hard roze fietshelm op, en dan heel hard met de voetjes los van het fietsersheuveltje af. Supertrots is ze dan! Denk niet dat we nog zijwieltjes nodig zullen hebben als ze naar een echt fietsje gaat.

Papa voor de gek houden samen met mama

Bijna iedere dag merken we nu dat ze nieuwe dingen zegt of doet. Kleine dingen die ze daarvoor nog nooit eerder had gedaan of gezegd.
Zo zei ze gisteren opeens heel plagerig nadat ze naar de wc rende “Ik ben de eerste, jij nieieiet”. Of dat ze opeens bijna de hele tekst van een liedje kent. Of dat ze nu echt ‘logische’ gesprekken met ons voert. Het is jammer genoeg niet mogelijk om alles hier neer te zetten of te beschrijven hoe grappig het vaak is. Verder is Ilse een hele normale peuter/kleuter en daarom soms best een piepert. Dan wil ze niets, blijft zeuren dat ze iets wel wil wat ze niet mag of blijft de hele tijd om je heen dralen. Mama is natuurlijk vaak de hele dag bij haar en als Ilse dan zo’n bui heeft is zo’n dag best vermoeiend.
Vaak is het ook best wel weer grappig dat ze heel creatief toch haar zin bereikt en we daar met open ogen intrappen. Of dat we ons lachen niet in kunnen houden als we haar even vermanend toespreken omdat ze weer iets bedacht heeft waardoor ze wel doet wat zei maar toch niet helemaal wat je eigenlijk bedoelde..... Nou ja, het gaat dus allemaal prima met haar. We zitten een beetje met die ontlasting, maar dat lossen we ook wel weer op.

Een weekje later.....

We zijn een aantal dagen verder en zijn intussen naar het ziekenhuis geweest voor de ontlastingsproblemen. Er is zelfs een foto gemaakt en bloed geprikt. Geen pretje voor een meisje van bijna drie...
De kinderarts heeft veel advies gegeven. We hebben monsters moeten verzamelen van haar ontlasting. Of eigenlijk heeft Betty dat gedaan, en dat is geen fijn werkje.... We dachten dat het wel enige tijd zou duren voordat Ilse vaak genoeg ontlasting zou hebben voor alle monsters, maar uiteindelijk is het erg snel gegaan.
De kinderarts had namelijk ook nog een creme meegegeven met daarin een verdovende stof verwerkt. Hij dacht namelijk te zien dat Ilse een wat geirriteerde huid had en dat dat misschien de reden was waarom ze zelf de ontlasting inhoudt. En sinds we die creme smeren is de ontlasting iedere dag minstens één keer gekomen. Dus dat gaat nu hartstikke goed weer. Zelfs zo goed dat aan het eind van de dag, als de creme zijn werking al volledig heeft verloren, ze nu zelf weer de ontlasting laat komen. Hopen dat dit zo door blijft gaan.

Zelf doktertje spelen met opa en oma is veel leuker dan zelf patientje zijn!

Ook slaapt Ilse sinds drie dagen in haar nieuwe kamertje. Het is heel soepel verlopen. Er was geen gewenning nodig. We hadden het oude matrasje nog even niet weggedaan, als ze problemen zou hebben in het grote bed konden we dat matrasje nog in het kampeerbedje leggen als alternatief. Maar ze klimt heel trots het trapje op van haar halfhoogslaper en komt er ’s ochtends weer net zo soepel af. Ze vindt alles mooi, de kast, het bed, ze vindt haar dekbed mooi, ze vindt de kussens op haar bed mooi en ze vindt de kussens onder haar bed mooi. Ze is er erg gelukkig mee, dank je wel opa en oma voor de mooie kleurtjes!

We hebben ook de intocht van Sinterklaas gezien. Ze durfde eindelijk te zwaaien naar de pieten die voorbij kwamen op hun snelle jetski’s. Het was nog niet heel uitbundig, ze hield haar handje heel dicht bij haar gezichtje, vingertjes stevig tegen elkaar, en bewoog haar handje heel langzaam heen en weer. Alsof ze heel stiekem wilde zwaaien.

Sinds een paar dagen voor de officiele intocht van Sinterklaas kijken we samen naar het Sinterklaasjournaal. Ieder jaar wordt dit uitgezonden in de weken voor Sinterklaas. Het is echt zo leuk!
Ieder jaar worden de kinderen betrokken bij de verschillende verhaallijnen in het journaal. Dit jaar zijn de sleutels van het grote Pieten-huis kwijt omdat ze in het pepernotendeeg gevallen zijn. Dus er werd een oproep gedaan om als je sleutels tussen de pepernootjes in je schoen vindt ze weer terug te stoppen in je schoen zodat Sinterklaas ze weer mee terug kan nemen. Voor alle ouders is dit het sein om een oude sleutel bij de pepernoten te doen. En de kinderen zijn dan helemaal euforisch dat ze misschien wel een hele belangrijke sleutel hebben gevonden.
Ilse vindt het heel interessant om Sinterklaas en de Zwarte Pieten iedere dag in het journaal te zien, maar echt de verhaallijnen volgen kan ze nog niet. Dus dit jaar doen we nog niet mee, maar volgend jaar zullen we zeker met het verhaal meedoen. Misschien dat papa er nog wel meer naar uitkijkt op dit moment dan Ilse zelf.... Maar het is ook zo leuk!

De feestmaand komt er aan, we zullen dan zeker weer laten weten hoe ze alles heeft beleefd.

Tot volgende keer,

Sander.

- Ik tel tot drie...

Ilse kan tot drie tellen. Papa en mama ook, dat doen we namelijk heel vaak. Maar Ilse kan het dus ook. Niet zomaar nazeggen wat papa en mama zeggen, maar echt drie dingen aanwijzen en dan tellen één, twee en drie.
Ook is Ilse sinds enkele dagen grapjes aan het maken. Nooit bij stilgestaan, maar grapjes kunnen maken is echt een stukje ontwikkeling. Ze moet bewust eerst iets zeggen wat niet waar is of niet kan, om dan af te sluiten met “Was een grapje!”. Ze zei bijvoorbeeld “Wil niet naar buiten… Ja, wil wel naar buiten… was een grapje”.
Ik heb al eens verteld dat Ilse flink onze grenzen aan het verkennen is. Steeds weer niet luisteren of net niet doen wat we zeggen. Trekt ze het wc papier van de rol af, zeggen wij dat dat niet mag, kijkt zij ons (met uitdagende blik) aan en gaat ze vrolijk door. Of als we zeggen dat ze met haar vorkje moet eten, dan gaat ze vrolijk door met haar handen en doet ze of ze doof is. En wij weten dat ze dat heel bewust doet om haar eigen zin door te drijven. Probeer dan maar eens geduldig en aardig te blijven…
Soms houden we ons in, en soms zetten we haar even in de gang totdat ze wel luistert. Mama heeft in dat soort situaties meer geduld dan papa, waarschijnlijk omdat mama vaker met Ilse samen is en het nog een beetje gezellig wil hebben. Het klinkt misschien alsof we het heel zwaar hebben en het één en al ellende is. Maar het tegendeel is waar. Meestal moeten mama en papa stiekem lachen omdat het er zo dik bovenop ligt. En Ilse is een hele lieve meid die precies doet wat ze moet doen op haar leeftijd.
De laatste tijd worden steeds vaker onze favoriete ‘bestraffingen’ tegen ons gebruikt. Gisteren bijvoorbeeld, toen we aan ontbijt zaten, schoof Ilse stukjes brood naar mama. Ilse moest die natuurlijk zelf eten en mama wilde ze niet. Begon Ilse opeens te tellen! Ze zei “Mama niet goed eten…. 1 – 2 – 3”, en terwijl ze naar de gang wijst, ”naar de gang!”.
Ondanks dat het niet hoort onderhandelen we met Ilse. Als zij dit doet, dan mag ze dat. Meestal vragen we dan ter bevestiging “Afgesproken?”. En dan knikt ze. Nu gebruikt Ilse dat woord ook. Bijvoorbeeld als we zeggen dat een knuffel niet op de eettafel mag, dan legt ze ‘m toch op tafel neer maar dan helemaal op de rand. Dan zegt ze “hier is goed, ok, afgesproken?”.
We lachen heel wat af met Ilse, soms moeten we even streng zijn. Maar dat wordt altijd weer snel goedgemaakt door een sorry (van Ilse natuurlijk) en een kus.
Nog even een fotootje....

We zijn weer in het bos geweest.... Kastanjes en beukennootjes scoren!

Tot de volgende keer.

Sander.

- Kletsmajoortje en de vakantie

En zo is de vakantie al weer een paar weken voorbij....
Er is nu weer zoveel te vertellen over wat Ilse heeft meegemaakt en hoe ze zich ontwikkelt, ik hoop dat ik een beetje volledig ben.
In Augustus hebben we samen met onze Franse vrienden een week doorgebracht in Limburg, op onze ‘vaste’ plek de Scheyerhof. Ilse heeft het erg naar haar zin gehad samen met Louise en Roos, de dochtertjes van Jacqueline en Nick. Ze vonden het leuk om Ilse aandacht te geven en Ilse vond het wel stoer om met die oudere meiden (5 en 7 jaar) te spelen.
We hebben veel leuke dingen gedaan in Limburg. Op een dag met wat slechter weer zijn we naar een grote indoor speeltuin gegaan. Ook hebben we in de draaimolen gezeten op de kermis van Gulpen. En natuurlijk hebben we bij het huisje op het grote veld met de dieren gespeeld. Maar zoals ik al eerder eens heb gezegd, Ilse vind de laatste tijd alles al snel een beetje eng. En als de kippen, de poes, of de honden op haar af kwamen, dan was het direct gillen en hard “Eng, Eng!!!” roepen. Uiteindelijk tegen het einde van de vakantie hadden we haar zover dat ze de poezen en honden durfde te aaien.
Toen waren ze niet meer “Eng!”, maar “Eng en lief”.

v.l.n.r. Louise, Ilse en Roos.	En dit zijn de hondjes, Tobias en Max.
Dicht bij papa blijven met al die kippen.	Ilse had haar eigen tent.

Naast wat dagen met wat minder weer hebben we natuurlijk ook dagen met mooi weer gehad. Ilse heeft vaak in de zandbak kunnen spelen en we kochten soms beschuit om aan de kippen te voeren.
Opa en oma Frankrijk zaten in dezelfde periode in het huisje in Someren. We zijn vanuit Limburg een dagje bij hun op visite geweest en later zijn ze nog een dagje langs geweest in Limburg. Ilse heeft een automatisch bellenblaasapparaat gekregen van opa en oma. In de zeep dopen, knopje drukken en er kwamen allemaal bellen uit! Daar heeft ze zich flink mee vermaakt, totdat alle zeep op was.
Bij het huisje van opa en oma was er ook een speeltuin met een wip, schommels, glijbaan en klimtoestellen. Ilse is de laatste tijd van het klimmen en klauteren, dat doet ze nu veel meer dan een tijdje terug. Schommelen heeft ze nog niet helemaal onder de knie, ze kan stilzitten op de schommel, maar echt schommelen lukt nog niet en ze wil ook nog niet geduwd worden.

Opa en Oma Frankrijk op visite.	De bellenblaasmachine!
Bij opa en oma Frankrijk in de speeltuin.	Alle toestellen zijn getest.

In het deel van onze vakantie na Limburg (we hadden na Limburg nog anderhalve week vrij) is Ilse op haar vaste dagen naar de opvang gegaan. Ze vindt het daar zo leuk dat het een straf voor haar zou zijn als we haar thuis houden. Als we haar zelf laten kiezen kiest ze zonder te twijfelen voor de “grote kindjes”. Dat is hoe ze de opvang noemt, want ze zit nu zelf ook bij de grote kindjes.
Maar we hebben op de vrije dagen ook nog diverse leuke dingen met z’n drietjes gedaan. We zijn bijvoorbeeld nog een dagje naar het strand geweest. Was een dag met wat minder weer, maar goed genoeg om lekker in het zand te spelen.
De jaarlijkse Bieslandse Dagen werden ook weer gehouden. Vorig jaar zijn we ook geweest en ook nu weer hebben we op de boerderij gekeken, de koeien gevoerd, gekeken hoe de koeien gemolken worden, bij de paarden gekeken, lekker broodje met glaasje melk op de boerderij gehad en bij het schapendrijven gekeken. Dit is ieder jaar weer een dagje vol leuke dingen. En naarmate Ilse ouder wordt, zal ze aan steeds meer activiteiten kunnen meedoen.
Ook zijn we naar dierentuin Blijdorp geweest. Ilse vond vooral het aquarium mooi, ze was erg onder de indruk van het geluid van de tijgers en de giraf vond ze ook mooi.
Doordat Ilse nog steeds slaapt in de middag blijft het lastig om plannen te maken voor activiteiten die langer duren. We zorgen er meestal voor dat we voor haar slaaptijd weer thuis zijn. We beginnen wel te merken dat het niet meer een heel groot probleem is als ze haar middagslaap overslaat. Het is natuurlijk voor haar rust beter van niet, maar als we er rekening mee houden door ’s avonds op tijd te eten zodat ze vroeg op bed kan liggen, dan is er de volgende dag weinig aan de hand.

In het Wonder Team zit ook een schildpad.

Hé, is dat een zebra? Nee, het is Ilse!

We hebben na de vakantie een wiel van het het loopfietsje van Ilse gehaald. Ze heeft nu dus nog maar twee wielen en is flink aan het oefenen. Het was flink wennen, en ze moest best wel even gepusht worden om het fietsje te blijven gebruiken, maar nu gaat ze als een speer. Als we nu een stuk willen lopen vragen we Ilse om haar fietsje mee te nemen, want met die snelheid kun je behoorlijke stukken afleggen met Ilse er bij.
Afgelopen weekend zijn we nog een paar dagen weggeweest naar een hotel in het Hof van Twente. Het was een afscheidscadeau van mama haar vorige werkgever. We lagen met z’n drieën op dezelfde kamer en dat ging hartstikke goed. Ilse lag in haar eigen bedje wat we met een kamerscherm iets hadden afgeschermd van ons deel van de kamer.
We hebben twee keer in het hotel gegeten en Ilse heeft zich prima gedragen, ze is geen enkele keer vervelend geweest en ze heeft prima gegeten. Het was een groot succes en erg gezellig. Het hotel lag tegen het bos aan en we hebben daar natuurlijk een stuk in gewandeld. Ook hier kwam het loopfietsje weer goed van pas.

Mama vond de vliegenzwam net zo bijzonder als Ilse.

Even afstappen om het van dichtbij te bekijken.

Omdat het hotel in de buurt ligt zijn we gelijk op visite gegaan bij tante Wilmy, ome Ruud en Yorick en Daniek. Ook zijn we langs geweest bij het nieuwe huis van opa en oma Almelo.
In tegenstelling tot enige tijd geleden toen Ilse bij anderen best verlegen was, is ze de laatste tijd bij iedereen de oren van het hoofd aan het kletsen. Ze kan dan heel enthousiast beginnen en voor anderen is er dan soms geen touw aan vast te knopen. Soms kan uit die woorden-/klankenwaterval dan aan de hand van een paar verstaanbare woorden begrepen worden wat ze wilde zeggen. Gelukkig gaat dat voor papa en mama vaak beter dan voor anderen.
Tot slot is het nog leuk om te vermelden dat Ilse doorheeft wat “Nog één keertje” betekent, maar dat ze nog niet doorheeft dat je dat niet onbeperkt kunt gebruiken. Ze staat dan met haar wijsvingertje omhoog, en kan dan heel vaak om de allerlaatste keer vragen....
Verder is ze veel dingen aan het beoordelen hoe lief en leuk het is. Zo kan ze iets niet zomaar leuk of lief vinden, maar héél lief of héél leuk vinden. Het gebeurt niet vaak, maar soms vindt ze ook iets “niet zo leuk, mama”.....

Tot de volgende keer.

Sander.

- Ilse komt er aan.....

Ilse is nog maar enkele dagen naar de nieuwe groep op de opvang en er is toch al een verandering te zien in hoe ze zich gedraagt. Misschien is het toeval, misschien is het vanwege de overgang naar de nieuwe groep en de omgang met kinderen van dezelfde leeftijd of iets ouder, maar feit is dat Ilse nu aanzienlijk meer aanwezig is. Ze klimt en klautert meer, ze heeft meer praatjes, danst en zingt op muziek van K3 en ze ontwikkelt plotseling een talent om tijd te rekken. Ook is ze veel meer zelf aan het spelen, met duplo, met puzzels, met de babypop, etc.

Op de opvang zijn de speeltoestellen nu ook groter en anders dan bij de vorige groep, de glijbaan is bijvoorbeeld langer en ze hebben rekstokken staan. We hebben het idee dat ze iedere dag wel naar de opvang wilt, bijna op alle dagen dat ze thuis blijft vraagt ze ’s ochtends of ze weer naar de ‘grote kindjes’ mag.

Wat K3 betreft, al een tijdje hoort ze de muziek hiervan op de opvang. Dus soms herkenden we de melodietjes als ze er thuis een liedje van zong. Tot dan toe, als we muziek voor Ilse op hadden staan, waren dat echte kinderliedjes. We hebben een week of drie geleden een muziek dvd van K3 gekocht en vanaf het eerste moment dat we die aanzette is Ilse super-enthousiast en zingt en danst ze mee.
Als je niet weet wat K3 precies is, klik dan eens op de volgende liedjes. Dan krijg je de refreintjes te horen. En eerlijk gezegd, papa en mama vinden het helemaal niet erg om er naar te moeten luisteren. Het is leuke muziek.

K3 – Toveren	K3 – MaMaSé
K3 – Handjes Draaien	K3 – De Politie

Sinds kort heeft Ilse door wat het inhoudt om “Straks” te zeggen, of “Even wachten”. Eerst dachten we dat ze het op de opvang had gehoord en aangeleerd, maar papa en mama hebben steeds vaker door dat wijzelf vaak “Straks” en “Even wachten” tegen Ilse zeggen. We hebben het dus zelf gedaan. En Ilse neemt het fijntjes over....
Wat ook wel grappig is is dat als we Ilse roepen, dat ze dan soms antwoordt met “Ilse komt er aaahaaan!”. Ook dit heeft ze waarschijnlijk weer van ons, want soms als Ilse ons roept reageren wij met “Even wachten, ik kom er zo aan....”. Gelukkig betekent het tot nu toe wel dat ze er ook echt aankomt en dat het niet bedoeld was als een poging tot uitstel.

Soms is het net alsof Ilse het heel erg druk heeft, dan heeft ze geen tijd om te doen wat papa en mama zeggen. Bijvoorbeeld als we aan tafel gaan om te eten, of als ze naar haar bedje moet, gaat ze alles proberen om het maar uit te kunnen stellen. Eventjes namaak-huilen, nog even iets opruimen/verplaatsen, nog even Fleur gedag zeggen, nog even een beetje water willen drinken, nog even een knuffel, kruipen in plaats van lopen, via de langst mogelijke omweg lopen, je kunt het bijna niet bedenken of ze probeert het uit.
Echt boos worden hoeft gelukkig nooit, even kort vermanend toespreken en dan luistert ze prima. Maar het is ook wel grappig om te zien. Zelf vindt ze het ook wel grappig, dat merk je aan haar zelfvoldane lachje.

Een paar dagen geleden heeft het bijna de hele dag geregend, de temperatuur was prima maar het was druilweer. Het was zaterdag en een groot deel van de dag hebben we binnen gezeten. Na het eten, vlak voor bedtijd, werd het droog en hebben we Ilse laarsjes aangetrokken en zijn we naar buiten gegaan om even lekker in de plassen te springen. Dat vond ze hartstikke leuk en na eerst even voorzichtig gedaan te hebben sprong ze al snel op haar hardst in alle plassen. Haar laarsjes stonden vol water en tot aan haar navel was ze doorweekt. Daarna snel even een warm badje en naar bed.

Hier was ze nog schoon en droog.....

Dan zijn er nog wel andere dingen die ons als ouders opvallen aan Ilse, maar waarschijnlijk zegt ons als ouders dat alleen wat. Bijvoorbeeld dat ze heel lief is als er een baby van vrienden op bezoek is. Ze geeft knuffels en kusjes en doet alles heel zachtjes. Ze vindt het ook geen probleem om haar speelgoed aan hem mee te geven, sterker nog, ze doet zelfs nog even voor hoe alles werkt.
Ook vind ze het tegenwoordig heel leuk om met andere kinderen samen te spelen. Tot enige tijd geleden speelde Ilse meer naast de anderen dan dat ze met de anderen speelde. Nu is er sprake van veel meer interactie en heeft ze veel lol samen met die anderen.
En tenslotte is Ilse haar woordenschat rap aan het toenemen. De uitspraak sluit daar nog niet naadloos op aan, maar ze communiceert er op los. We merken dat wij als ouders meer begrijpen dan anderen. Daar waar wij grotendeels weten wat ze zegt, hebben anderen soms geen idee waar Ilse het over heeft. En dat terwijl ze echt probeert alles zo uitgebreid mogelijk uit te leggen. De komende maanden zal dit snel beter worden.

Tot de volgende keer.
Sander.

- Nieuwe loopfiets en nieuwe groep op het kdv

Ilse heeft sinds kort een hele mooie nieuwe loopfiets. Van haar ‘eigen’ spaargeld gekocht. Papa en mama gooien al sinds een tijd zo nu en dan wat kleingeld in een spaarpot en dat was nu genoeg om een mooie loopfiets te kopen. Hieronder zie je een foto van haar op die nieuwe fiets. Ze heeft het al goed onder de knie, als we gaan wandelen en zij met de loopfiets mee gaat komen we flink ver. We moeten soms flink doorstappen om haar bij te houden.
Over niet al te lange tijd gaan we de twee wielen achter vervangen door één wiel. Dan zal ze ook haar best moeten doen om niet om te vallen. Men zegt dat dit een ideale voorbereiding is op een echte fiets over een paar jaar. Als ze op deze loopfiets dan haar balans weet te houden zal ze misschien geen zijwieltjes nodig hebben op een echt fietsje.

Ilse heeft wederom problemen met haar ontlasting.
Ze heeft vorige week een blaasontsteking gehad. Op de tweede dag dat ze redelijke koorts had zijn we bij de husiarts geweest en uit een testje bleek het om een blaasontsteking te gaan. We hebben een week antibioticum gegeven en toen was ze weer schoon. In het vorige bericht had ik geschreven dat het zo’n moeite kostte om dat middeltje in haar mondje te krijgen. Gelukkig ging dat de laatste dagen steeds iets makkelijker. En ’s avonds na het eten mengden we het met mokka ijs, dan kreeg ze het op die manier binnen. Ander ijs werkte trouwens niet, dan proefde ze het toch nog en hoefde ze het ijs niet. Mokka is overheersender van smaak en daarmee lukte het gelukkig wel.
Maar het blijkt dat Ilse als ze ziek is en de boel een beetje verstoort raakt, snel last krijgt van verstopping. Dat is al enige keren eerder zo gegaan, en nu dus weer. Zielig om te zien dat ze pijn heeft en er niets uit komt. We zijn bij een kinderarts in het ziekenhuis geweest voor een controle die standaard uitgevoerd wordt als zulke jonge kinderen blaasontsteking krijgen. We hebben gelijk maar gebruik gemaakt van het moment en hem gevraagd naar de verstopping en wat we kunnen doen.
We hebben nu een middel dat -voor zover bekend- geen negatieve bijwerkingen heeft en de boel weer op gang helpt. Het lijkt goed te werken. Als ze het een tijdje heeft gehad en alles van binnen weer schoon is en regelmatig werkt gaan we het langzaam afbouwen.

Vorige week was het jaarlijkse Zomerfeest bij het kinderdagverblijf. Het thema was ‘Beroepen’ en Ilse is als verpleegster gegaan.
Heel toevallig, dat was echt zonder te weten van elkaar was het vriendinnetje van Ilse (Noëmi) ook als verpleegster gegaan. Ilse heeft met haar eigen speelgoed-stethoscoop heel wat buikjes, beentjes en handjes beluisterd!

Als een dokter doen is leuker dan naar de dokter gaan.

Ilse heeft trouwens gisteren een dagje meegelopen bij de volgende groep van het kinderdagverblijf. Volgende week gaat zenamelijk over naar de Konijntjes. De Konijntjes is de volgende en laatste groep van het kinderdagverblijf. Het is best een beetje jammer, ze heeft zo’n goede band met haar huidige leidsters van de groep Poehbeertjes. Wij trouwens ook, we hebben haar altijd met een gerust hart achter gelaten.
We hebben al eens even bij die volgende groep gekeken, maar daar doen ze hele andere dingen, het is er veel drukker, dan lijkt Ilse zo snel ouder te worden.... Volgende keer zal ik wel vertellen hoe onze eerste ervaringen zijn geweest met de Konijntjes. De voortekenen zijn gunstig want Ilse zou eerst een ochtendje meedraaien en dan slapen bij haar eigen groep. Maar toen ze gevraagd werd mee te gaan om te gaan slapen ging ze zelf haar kleren uittrekken om bij de nieuwe groep te kunnen slapen. Dat is dus zo gebeurd en ze heeft daarna de hele dag volgemaakt bij de Konijntjes. Toen mama haar kwam ophalen was het overduidelijk op het gezicht van ilse te zien dat ze het enorm naar haar zin had.
Hieronder zie je Ilse samen met haar huidige leidsters poseren voor de foto.

Dit is Ilse bij Netty

En dit is Ilse bij Senaska en Jessica

Mama is heel druk bezig met een afscheidskado voor de leidsters en de kindjes. Echt heel leuk, alle kinderen krijgen een geheel zelf gemaakt vingerpopjes-theater met zelf gemaakte vingerpopjes. Het ziet er gewoon hartstikke professioneel uit al zeg ik het zelf.
De leidsters krijgen een foto van zichzelf met Ilse samen en een leuke tekst er bij, en we hebben een stoffen theatertje met echte vingerpopjes voor de leidsters zodat ze in de groep voorstellingen kunnen geven.

Ziet dat er even feestelijk uit......!

Een foto van Ilse als baby is gebruikt op een internetsite waar je geboortekaartjes kunt laten maken. Als je klikt op Rupsje.nl zie je Ilse toen ze één of twee maanden oud is.
Eerlijk gezegd vind ik het niet de allerleukste foto van Ilse, als je niet weet dat het Ilse is zou je haar niet herkennen denk ik. Maar blijkbaar is de maker van de site het niet met me eens en vind zij de foto leuk genoeg.

Tot volgende keer en groetjes van ons allemaal!

- Vakantie & blaasontsteking

Eind mei zijn we op vakantie geweest in Frankrijk, bij opa en oma.
Het is altijd weer een hele happening, zeker de reis. Ilse slaapt nog steeds moeilijk in de auto. We stoppen zo vaak als we denken dat goed is zodat ilse lekker haar beentjes kan strekken en wat energie kwijt kan. Maar desondanks, zo tegen vieren ’s middags, ongeveer 2 a 3 uur later dan dat ze normaal gaat slapen, gaat ze zich erg moe en onprettig voelen. Het kost haar dan veel moeite (veel huilen) om in slaap te vallen. Na een uurtje heeft ze dan eindelijk haar oogjes dicht, maar te snel wordt ze dan weer wakker helaas.
Gelukkig heeft ze een hele leuke week gehad en heeft ze veel tijd samen met opa en oma doorgebracht. Opa en oma hadden ook alles gedaan om het haar naar haar zin te maken. Er was een stepje, een zandbak, een fietsje, een trampoline, een schommel. En dan natuurlijk nog het beekje, de koeien, de ezels, en alle andere dingen die ze thuis niet heeeft. Hieronder staat een filmpje:

Dit is de hele vakantie van Ilse samengevat in een kleine negen minuten.

Op de terugweg zat het helemaal tegen, toen hebben we bijna twee en een half uur vast gestaan in Luxemburg. Ondanks dat de reis dus langer duurde dan verwacht heeft Ilse zich prima gehouden. Ze heeft in Luxemburg dan ook bijna twee uur buiten gelopen terwijl we met de auto stilstonden. Bij thuiskomst hebben we wat chinees eten gehaald en nadat ze gesmuld had van de bami heeft ze het klokje rond geslapen. De volgende dag hebben we heel rustig aan gedaan en was ze weer snel in haar ritme.
Toch maakt dat ‘slaap-probleem’ het wel altijd lastig om zulke trips te maken. Het voelt niet goed om haar zo te zien in de auto. Ze kan er niets aan doen en voelt zich dan overduidelijk erg ellendig. Maar goed, ze heeft eigenlijk alleen maar hele goede herinneringen aan de vakantie. Achteraf zit de autoreis ons als ouders misschien wel meer dwars dan Ilse.

Ik heb al eens geschreven dat Ilse het heel leuk vindt om naar Bumba te kijken. Daar is toen Dora eigenlijk voor in de plaats gekomen. Maar sinds Frankrijk heeft ze een andere favoriete tv serie.
Er is namelijk een kinderzender op de tv bij opa en oma die we thuis niet hebben. En op die zender was dagelijks Wonder Team te zien. Een kinderserie over een schildpadje, een kuikentje en een caviaatje die andere diertjes redden. Heel leuk en Ilse vond het fantastisch, ze kon zonder moeite meer dan 20 minuten helemaal gefocust zitten kijken. Als ze nu mag kiezen wat ze wil kijken kiest ze soms nog voor Dora, maar meestal voor Wonder Team. Als papa of mama zingt “Wat maakt ons sterk?”, dan roept Ilse “Teamwerk!”, dat is een steeds terugkerende gezongen kreet van het Wonder Team. En als we het bewust verkeerd zingen corrigeert ze ons op belerende toon.

In Frankrijk hebben we ook nog een ‘Hello Kitty’-pet, een ‘Hello Kitty’-shirt en ‘Hello Kitty’-schoenen gekocht.

We zijn nog in een opvoedingsvalkuil gestapt tijdens de vakantie. Ilse had ’s avonds soms moeite met in slaap komen. Vreemde omgeving, vreemde geluiden, ik weet niet waardoor precies. Ze lag dan te huilen en te roepen. We zijn toen dus naar haar toe gegaan. Dat heeft de laatste paar avonden van de vakantie zich steeds herhaald.
Mama dacht dat het misschien kwam omdat Ilse bang was. Kinderen op de leeftijd van Ilse hebben dat wel vaker, dan zijn ze opeens bang voor gewone dingen. Zou goed kunnen, zeker weten doen we het niet.
En toen waren we weer thuis. Ilse had intussen wel ‘geleerd’ dat we reageren op huilen en dat deed ze thuis dus ook. We hebben direct geprobeerd afspraken met haar te maken over stil blijven, we hebben een kadootje in het vooruitzicht gesteld als ze één of twee avonden niet roept, we hebben het naar-bed-ritueel iets aangepast. En ja, na anderhalve week valt ze weer net als vroeger gewoon rustig in slaap zonder te huilen of te roepen.

Na het overlijden van Bo geeft Ilse veel aandacht aan Fleur en Fleur vindt dat best interessant.

Het weer zit nog niet echt mee, maar soms kunnen we best naar de grote zandbak om de hoek.

Vorige week kreeg Ilse plotseling koorts. Woensdag begon het, maar het was nog zodanig dat we met haar naar buiten konden en rustig aan dingen konden ondernemen. Vrijdag echter was het één en al ellende. De koorts was iets over de 40 graden, en ze voelde zich overduidelijk erg vervelend. Ze gaf ook aan pijn te hebben bij de billen en onder in de buik. De hele dag heeft ze tegen ons aan gehangen of geslapen. Die vrijdag zijn we naar de huisarts geweest, urine laten testen en daar bleek dat ze een blaasontsteking heeft.
Ze heeft een antibioticakuur gekregen. Het probleem daarvan is dat ze het zo vies vindt dat het een enorme strijd is om het binnen te krijgen bij haar. Het is echt zo zielig dat we dat op die manier zo naar binnen moeten forceren. Of papa houdt haar vast en mama spuit het er in, of andersom. Alleen lukt het in ieder geval niet. We zijn er vrijdagavond mee begonnen, moeten het twee maal per dag geven en het 7 dagen volhouden. De huisarts benadrukte dat het ook afgemaakt moet worden als het lijkt dat Ilse weer helemaal ok is. Het is maar goed dat ze dat gezegd heeft, want het kuurtje slaat zo goed aan dat ze nu twee dagen nadat we er mee startten zich weer prima voelt. Helaas moeten we dus nog een paar dagen dat spul in haar mond spuiten.
Hopen dat ze het ons ooit vergeeft….

Tot de volgende keer.

Sander.

- Hoe ver kan ik gaan….

Ilse is flink de grenzen van wat ze nog kan maken aan het opzoeken. Bv. als ze in de kinderstoel zit gaat ze opeens bijna achterstevoren zitten. Wat dan resulteert in vieze handen aan de stoel, elleboog door het eten, het drinken bijna omver, je kunt je er iets bij voorstellen. Dus wij zeggen dat ze goed recht moet gaan zitten. Geen reactie. We zeggen het nog een keer, nog steeds geen reactie, op dat kleine lachje na dan.... Dus we zeggen nu met een boze stem iets van als ze nu niet goed gaat zitten, dat ze maar even op de gang moet gaan staan. Ze beweegt een beetje, maar je ziet nu duidelijk dat ze niet van plan is zomaar even te gaan luisteren. Dus we gaan tellen, we zeggen dat we tot drie gaan tellen en als ze dan niet goed zit, dat ze dan naar de gang gaat. Bij drie zit ze dan bijna altijd wel recht, maar wel met één voetje nog even net iets anders dan normaal. De ene keer laten we dat, de andere keer gaan we ook daarop verder, afhankelijk van onze stemming op dat moment denk ik.
En dit is maar één voorbeeld van de bijna talloze keren dat ze iets soortgelijks probeert bij ons. Het is soms wel lachwekkend, het is dan zo duidelijk waarmee ze bezig is dat we beide moeite hebben het lachen in te houden. Tot nu toe hebben we wel het idee dat we overwicht hebben, en Ilse luister vaker wel dan niet. Dus het kan nog veel erger als ze niet zo’n heerlijk lief kind zou zijn geweest. We merken ook wel dat als we moe zijn dat we sneller geïrriteerd zijn door dat soort acties. Als we fit zijn kunnen we veel beter relativeren en lachen om dat soort dingen en is de reactie naar Ilse ook minder fel. Dus Ilse, als je dit later ooit eens leest, sorry alsnog.... haha.

Het was koud en winderig natte-neuzen-weer.

Maar het was ook leuk!

Wat niet ongenoemd kan blijven op het weblog is dat ilse de laatste tijd bijna iedere dag minstens een half uur, maar vaak veel langer, op de trampoline staat. Ze vindt het superleuk om te doen en ze kent intussen ook kunstjes. De trampoline staat bij ons in de straat en als we naar buiten gaan met Ilse komen we daar meestal niet voorbij. Of ze wil op dat moment springen, of we moeten haar beloven dat ze mag springen als we terugkomen. Hier zie je een filmpje van Ilse op de trampoline:

Op het filmpje hoor je Ilse ook even hardop tot tien tellen, Ik weet niet of ze al weet dat ze aan het tellen is of dat ze alleen probeert de woorden in de goede volgorde na te zeggen.

Ilse gebruikt sinds kort geen slaapzakje meer om in te slapen, maar ligt nu met pyama aan onder een dekbedje. Ze had een paar keer haar slaapzakje ’s nachts opengeritst, en met het open matrasje vonden we haar ’s ochtends dan behoorlijk koud in haar bed. Daarnaast moeten we over een aantal maanden toch over naar een nieuw ‘junior-bed’ en is het makkelijk als ze al aan een dekbedje gewend is. Dus hebben we een matrasje en een dekbed gekocht. Het was even afwachten hoe ze zou reageren, maar het is soepel gegaan. We hadden haar al verteld dat ze een dekbedje kreeg en dat vond ze wel wat. Maar toen ze ’s avonds moest gaan slapen wilde ze toch haar slaapzakje terug. Toen we het dekbedje er af hadden gehaald en een beetje op haar in hadden gepraat in de hoop dat ze het weer terug wilde, gebeurde wat we hoopten en wilde ze het dekbedje inderdaad weer terug. En sindsdien is het dekbedje alles. Verhaaltjes lezen doen we niet meer samen op de bank, maar als Ilse in bed ligt onder het dekbedje.

Uiteindelijk heel blij met haar eigen dekbedje.

Ilse is sinds een week of twee enorm aan het kletsen, ze kletst je de oren van het hoofd. Over van alles en nog wat. Ook speelt ze meer alleen en hangt ze niet zo aan ons. Het is nog steeds niet zoals we het graag zouden zien, maar soms ‘betrappen’ we haar er op dat ze aan een tafeltje ofzo een boekje zit te lezen of met blokken aan het bouwen is. Ook geeft ze nu heel duidelijk aan wat ze wil, of ze naar buiten wil, of ze wil kleuren, etc. En daarbij is ze ook duidelijk of iets leuk is of niet leuk is. Soms handig, maar soms ook niet als haar voorkeur niet overeenkomt met wat wij willen....

Tot de volgende keer.

Sander.

- Potje geplast!

En het gaat maar door, er speelde zich een paar dagen geleden weer een gedenkwaardig moment af. Deze keer in de badkamer van Huize van der Veen.
Mama was Ilse een badje aan het geven en ik stond in de keuken om de boel weer aan kant te krijgen na het avondeten. Op een gegeven moment hoor ik mama tegen Ilse zeggen dat ze papa maar even moet roepen, wat direkt gevolgd werd door een luide “PAPAAAA KOMEN”.
Toen ik de badkamer inliep wees Ilse naar het potje en zei ze dat ze plasje had gedaan. Mama vertelde later dat Ilse na haar plasje eerst met een vies gezicht naar het potje had staan kijken en dat ze pas later, toen mama enthousiast reageerde, een trots gezicht opzette.
Ilse had ooit wel eens eerder op het potje gezeten, zo direkt uit het bad en dan zagen we druppels in het potje liggen. Maar dan was het vrij duidelijk dat dit gewoon druppels badwater waren. Maar dat was nu anders, haar eerste plasje op het potje was onmiskenbaar een feit.
En dat vonden we echt een extra berichtje waard!

Even showen hoe ze op het potje zit... En die lach, dat is wat er gebeurt als ik er voor de foto om vraag.

Sander.

- Geen speentje meer!

Vorig weekend ontdekten we dat er een scheurtje in het speentje van Ilse zat.
We vonden het een mooi moment om eens te testen hoe het zou gaan zonder speentje. Ilse gebruikte het speentje sowieso alleen nog maar tijdens het slapen, op de momenten dat ze wakker was keek ze er niet naar om. Nu was de tijd gekomen om ook tijdens het slapen de speen weg te laten.

We hebben Ilse zelf de speen laten weggooien. Ilse vond het de laatste tijd sowieso leuk om dingen in de prullenbak te gooien. Ze begreep ook goed dat het speentje kapot is, dat ze ‘m daarom weggooide en dat ze nu zonder speentje moet slapen.
De eerste twee dagen ging het erg goed. Ilse sliep prima, net zo rustig als anders. En omdat het zo soepel ging hebben we ook het gelijk doorgezet naar de opvang. Ook daar ging het goed. De derde nacht ging echter heel anders. We hadden het onszelf makkelijk kunnen maken door toch weer een speentje te geven, voor de zekerheid hadden we natuurlijk nog wel ergens een speentje achter de hand. Maar ondanks dat we tot een uur of drie ’s nachts door Ilse wakker gehouden werden en met Ilse bezig zijn geweest om haar te kalmeren of in slaap te krijgen, hebben we toch volgehouden en is ze uiteindelijk in slaap gevallen. ’s Ochtends kon ze gelukkig uitslapen, dat deed ze ook en sindsdien hebben we geen problemen meer gehad.

We hebben haar een paar dagen geleden beloofd dat ze een kado mocht uitzoeken als ze goed zou blijven slapen zonder speentje. Afgelopen zaterdag was het zo ver en zijn we ’s ochtend met z’n drietjes naar de speelgoedwinkel gegaan. We hebben het een paar keer over een nieuwe baby-pop gehad met haar, dus dat zag ze wel zitten. Echter bij de ingang van de speelgoedwinkel stond een rek vol met plastic ballen. Eén daarvan had een afbeelding van “Hello Kitty” er op. Het was al snel duidelijk dat ze die wilde hebben. We hebben nog naar een paar poppen gekeken, maar nee, de bal moest het worden. Grappig dat ze een bal van 4 euro zoveel liever had dan een baby-pop die misschien wel ergens tegen de 40 euro kan kosten. Maar goed, de tijd dat ze dat door gaat hebben komt ook nog wel weet ik uit ervaring.
Dus ze heeft wederom een belangrijke stap gezet, Ilse is nu van het speentje af!

Het gaat dus om die roze bal rechts op de foto. Hier zijn we trouwens gezellig aan het picknicken, het was zulk lekker weer!

Tot de volgende keer.

Sander.

- Het echte opvoeden gaat beginnen...

Opeens hoorden we het, Ilse spreekt over zichzelf in de eerste persoon en niet meer in de derde persoon zoals dat tot nu gewoon was. Dus in plaats van “Ilse doen!” of “Is van Ilse!” is het nu “ikke doen!” of “Is van mij!”. Het lijkt misschien niet belangrijk, en we hadden het tot nu toe niet opgemerkt, maar het is een grote stap in de mentale ontwikkeling. Ze ziet zich nu echt als individu(utje).
Of het persé samen hoort te gaan met bovenstaande ontwikkeling weet ik niet, maar de laatste tijd is Ilse ons erg op de proef aan het stellen. Ze doet wijs, ze zoekt echt de grenzen op tot hoe ver ze kan gaan.
Je ziet in haar gezicht dat ze het reuze spannend vindt om te zien of ze nog wat langer vol kan houden om niet te doen wat we zeggen…. Helaas, vaak eindigt het dan toch in een teleurstelling voor haar. Maar daarnaast, te vaak gebeurt het dat ze met een triomfantelijk gezicht of een klein allesbetekenend glimlachje aan het langste eind trekt en papa en mama met een “laat maar gaan”-zucht zich er bij neerleggen.
Soms lijkt het dat papa volgens Ilse ook een ontwikkeling heeft doorgemaakt, want zo nu en dan roept ze “Tander, komen!”, de S lukt nog niet. Maar ik vind het maar niets dus ik wacht net zo lang met reageren totdat ze weer “Papa” roept.

Je zou het zo niet denken, maar ze is wel eens ondeugend.

We merken nu ook dat papa en mama beide een hele andere manier van opvoeden hebben. Papa is meer van het één of twee (ok, soms drie) keer vragen en als ze het dan niet doet wordt de boze stem gebruikt. Mama is meer van de communicatie. Als ze iets gedaan wil krijgen praat ze met engelengeduld op Ilse in om haar zover te krijgen. Uiteindelijk, als het dan toch niet werkt, zet zij haar boze stem op.
Toch heeft papa vaker zijn boze stem nodig dan mama. Hoewel, misschien is nodig een verkeerd woord, papa gebruikt zijn boze stem gewoon vaker. Maar misschien komt dat omdat mama Ilse meer ruimte geeft om zichzelf te zijn en ‘buiten de lijntjes te kleuren” dan ik doe. Gelukkig denken we wel zo goed als hetzelfde over hoe de ideale opvoeding er uit zou moeten zien. Helaas hebben we daar beide nog flink wat te leren….

Afgelopen Eerste Paasdag zijn we bij de familie in Boekelo geweest, bij tante Wilmy en ome Ruud. Tijdens het buitenspelen aldaar zag Ilse een driewielertje staan, een mooie rode, beetje terug-in-de-tijd model. Ilse mocht er op rijden en ze had al snel de slag een beetje te pakken. Tijdens het fietsen kwam het tot een klein ongelukje waarbij het fietsje omviel en de toeter stuk ging. Toen we dat bij de eigenaar kwamen melden mochten we het fietsje meenemen naar huis. Sindsdien is er bijna geen dag voorbij gegaan dat Ilse niet heeft gefietst. Ze is er nu veel handiger in geworden en rijdt hele stukken, ook met wind tegen!

Hoe sterk is de eenzame fietser...

De dag na Boekelo was het wel even bijkomen… hooguit een minuutje hoor…

We hebben een periode achter de rug waarin Ilse erg veel last had van verstopping. Het kostte haar erg veel moeite om de ontlasting er uit te krijgen. Twee berichten terug op dit weblog berichtte ik over de waterpokken waar Ilse op dat moment last van had. We hebben het idee dat het toen van binnen een beetje uit balans is gebracht omdat ze toen even weinig gegeten en gedronken heeft.
Sindsdien proberen we het te stimuleren met behulp van lactulose, door veel te drinken, en er goed op te letten dat ze voldoende vetten en vezels binnenkrijgt, wat normaliter nooit een probleem is.
Het lijkt er op dat het de laatste dagen weer normaal is, dus we gaan nu langzaamaan beginnen met het afbouwen van de lactulose.

Tot de volgende keer.

Sander.

- Bo is niet meer...

Gisterochtend hebben we Bo naar de dierenarts moeten brengen om haar in te laten slapen. Daarmee is Fleur haar maatje kwijt waarmee ze al haar hele leven ‘samenwoonde’.
Ilse heeft Bo en Fleur ook haar hele leven gekend. Het zijn nooit knuffelkonijnen geweest, maar Ilse kon ze prima uit elkaar houden, ze voerde ze wel eens, ze aaide ze wel eens, ze praatte zelfs wel eens met hen. Nu is alleen Fleur over.
En dan moet je uitleggen waar Bo is gebleven…. De dagen voordat we Bo in lieten slapen hebben we Ilse al verteld dat ze ziek was, dat begreep ze prima. Nu dat Bo er niet meer is vertellen we Ilse dat Bo nu niet meer ziek is, en dat Bo er nog wel is, maar dan alleen nog in haar hoofdje, als ze aan haar denkt. We noemen Bo nog wel soms en hebben een foto van haar in de kamer hangen, beetje hopen dat Ilse haar niet vergeet.

… Bo …

Sander.

- Waterpokken

Ook Ilse ontkomt er niet aan…
Deze weblog staat vol met goed nieuws berichten en leuke verhaaltjes, maar soms is er toch ook wel een beetje ellende in huis. Zoals nu dus. Want Ilse heeft de waterpokken.
Afgelopen donderdag/vrijdag is het begonnen met koorts en rode vlekjes. Het werd een grote strijd om bij haar de temperatuur met de ‘oude’ methode te meten, dus hebben we een oorthermometer gekocht. Ideaal! Voordat we bij haar in het oortje mochten met dat ding moesten eerst papa en mama bij zichzelf de temperatuur meten, pas daarna stond Ilse toe het bij haar ook te doen. En denk maar niet dat je toch alleen Ilse wilde meten....
Maar goed, toen zich ook blaasjes begonnen te vormen op de rode vlekjes was het duidelijk wat het was. Ze heeft bijna vier dagen koorts gehad. Maar die is inmiddels voorbij. De jeuk daarentegen niet, en ook de pijntjes van de wondjes zijn goed voelbaar nog. Er zitten wat blaasjes/wondjes in haar mondje, dus het eten is eventjes wat moeilijk geweest. Gelukkig is het qua aantal vlekjes redelijk meegevallen, niet dat het er weinig waren, maar het had zeker erger gekund. Ze heeft nu erg behoefte aan haar speentje, dus bij wijze van uitzondering mag ze die nu ook als ze wakker is. Het lijkt er op dat door het speentje de irritatie in haar mondje minder is.

Ze slaapt ook nog steeds erg onrustig, meerdere malen per nacht huilt ze licht in haar slaap, maar hard genoeg voor ons om er wakker van te worden. Misschien dat het toeval is, misschien niet, maar we hebben het idee dat ze ook vervelend aan het dromen is. Meestal, als het huilen doorzet en we bij haar gaan kijken, hoeven we haar maar lichtjes wakker te maken en slaapt ze daarna weer rustig verder.

Het lijkt er op dat ze vrijdag weer naar haar vriendjes en vriendinnetjes op de opvang mag. Ze is al geen besmettingsgevaar meer, dat is voorbij als de blaasjes weg zijn. En als alles blijft gaan zoals het nu gaat is ze weer voldoende hersteld zodat ze weer lekker in haar vel zit en vrolijk kan spelen.

Ziek en futloos door de koorts, mama biedt troost.

Sander.

- Fysieke ontwikkeling

Stel je voor, mid februari, buiten heerst de vrieskou al bijna 2 maanden lang, de schemering gaat al bijna over in de avond, binnen branden de lampen hun zachtgele licht, het huis ademt de lucht van boerenkool .... En kijk dan eens naar de foto!
Ilse weet steeds beter wat ze wil. En soms wil ze dus iets wat zo lachwekkend is dat het een fotootje waard is. En tja, waarom zou ze niet een zonnebril en indianenmuts op mogen.....

Wie is de stoerste van allemaal….?

De hele dag door roept Ilse “Ilse ook!”. Alles wat papa en mama doen wil Ilse ook doen. Maar het grappige is dat in een liedje wat we vaak op hebben staan, wordt gezongen dat papa een koekenbakker is omdat ‘ie het cadeautje is vergeten mee te nemen. En mama is een koekenbakker omdat ze haar geld is vergeten toen ze brood wilde kopen bij de bakker. En ja, dus Ilse zegt "Ilse ook koekenbakker!", want papa en mama zijn het ook.
Dat liedje -van die koekenbakker- wordt gezongen door Ageeth de Haan. Zij zingt leuke kinderliedjes en wordt begeleid door goede ervaren muzikanten, heel anders dan de ‘normale’ kinderkoren bijvoorbeeld. Ook geeft ze voorstellingen in het theater. Twee weken geleden zijn we naar de voorstelling ‘Maan’ geweest. Een verhaal met veel liedjes over het meisje Sophie wat een lichtje bij haar bed wilde en daarvoor de maan wilde gebruiken.
Het was erg leuk. Ilse had momenten dat ze het klimmen op en over mama interessanter vond, maar over het algemeen deed ze leuk mee. Komende maand gaan we naar nog een andere voorstelling van Ageeth de Haan, deze heet ‘Vlinder’. Dat gaat over de zoektocht wat mooi precies is, en hoe mooi je zelf bent. Wat ook leuk is aan de kindervoorstellingen is dat de foyer vaak is ingeruimd als kinderspeelplaats. Hieronder een kleine sfeer impressie.

Voor de voorstelling kon er gespeeld worden in de foyer

Theater was voor één ochtend een speeltuin

Dit is het affiche van de voorstelling

Te verlegen voor een foto met Ageeth samen

We ervaren de laatste tijd dat het slaapritme van Ilse flink aan het veranderen is. Was het tot voor kort nog zo dat als we haar lieten slapen, ze ’s ochtends pas tussen half negen en negen uur wakker werd. Nu wordt ze tussen half acht en acht uur wakker. Papa en mama gaan al te vaak te laat slapen, maar nu moeten we helemaal oppassen....
Ook haar middagslaap is niet meer twee en een half uur lang, nu is het vaak na net iets langer dan anderhalf uur al gedaan. We hebben nu opeens tijd om in de middag ook dingen te gaan ondernemen.
Dat is trouwens niet het enige wat opvallend veranderd is. Ze is ook veel fysieker geworden. Klimmen, rennen, vallen, gooien, bouwen, springen, stoeien, alles veel meer en vaker dan voorheen. Zie hieronder een soort stormbaan die we in de woonkamer hebben aangelegd waarmee ze zich goed vermaakt.

Dit is de stormbaan, samen gemaakt

En dan proberen te blijven staan

Daar waar mogelijk proberen we Ilse veel in contact te laten komen met dieren en natuur. We vinden het belangrijk dat ze zich later op gemak voelt ‘buiten de stad’, dat ze weet waar vlees, melk en eieren vandaan komen en dat ze alle kleine en grote dieren en planten waardeert. We vinden het zelf ook leuk gelukkig. Dus regelmatig gaan we naar het bos, de kinderboerderij, of een echte boerderij, of een andere plek waar we andere dieren dan honden, poezen of konijnen tegen kunnen komen.
Het is een reden waarom we het zo leuk vinden om naar onze ‘vaste’ zomervakantie-stek te gaan. Daar lopen de kippen vrij rond en halen we de eitjes uit de hokken die we dan zelf bakken of koken en opeten.
Er is in de buurt ook een boerderij waarop je mag komen kijken. Er is een boerenwinkeltje waar je lekkere dingen kunt kopen, je kunt er jonge geitjes melk geven, bij de koeien kijken, etc. etc. Hieronder zie je twee foto’s van Ilse in één van de grote stallen.
Er staan ook twee fotootjes van de dag waarop we met Ilse naar de Dierendag van het plaastelijke tuincentrum zijn geweest. Tja, soms je hier in het westen creatief zijn om contact te hebben met ‘de natuur’.....

De geitjes voeren

In de geitenstal

Rondje met de pony rijden

Dat wat Ilse daar aait is een ratje

Sander.