- Ze is wel lief hoor...

Ik had er al iets over gezegd in het vorige bericht, Ilse is enorm hard bezig met het ontwikkelen van haar eigen ik, haar eigen identiteit.
Laat ik even bij het begin beginnen. Ilse is het eerste half jaar een heel lief, vrolijk en volgzaam meisje geweest. Ze deed alles prima, eten, drinken, groeien, bewegen, slapen, en ging overal waar papa en mama ook gingen.
Zoals ik in het vorige bericht al meldde, plotseling had ze begin deze maand een krijspartij die we nog niet eerder hadden meegemaakt. Sindsdien is het hek van de dam. Op alles wat we zeggen komt nu steevast een ferm ‘Neh’ als antwoord. Zelfs als ze iets wel wil, dan nog wordt er resoluut ‘Neh’ gezegd. Als papa of mama naar rechts lopen gaat Ilse naar links. Als we haar optillen omdat we de weg over moeten steken, mag dat niet. Er wordt naar iedereen gezwaaid, maar niet naar mama. Iedereen krijgt een kus, mama vaak niet. In de winkel mogen we haar niet aan het handje vasthouden, maar ze wil wel alles uit de schappen pakken. Ze mag niet in de keuken komen, dus gooit ze vanuit de woonkamer haar speelgoed de keuken in. Helpen met de yoghurt mag niet meer, helpen mag sowieso liever niet meer. Het is dat het de hele dag zo doorgaat, anders had het best grappig geweest allemaal......

We hebben gelezen dat deze toch wel drastische verandering te maken heeft met de toename van de groei in de hersenen en het in staat zijn een eigen ik te kunnen herkennen, zichzelf los te kunnen zien van anderen en vooral van mama.
Deze nieuwe inzichten worden direkt uitgeprobeerd/getest door zich af te zetten tegen mama en te testen tot hoever de mogelijkheden gaan. Dit is in feite een roep om consequente regels. Je leest wel dat een kind evenveel recht heeft op regels als dat het recht heeft op eten.
Het verschil ten opzichte van enkele weken geleden is zo opvallend dat we laatst nog aan de eettafel tegen elkaar zeiden dat we het gevoel hebben dat we alleen nog maar vervelend moeten doen tegen Ilse, haar alleen nog maar aan het corrigeren en beperken zijn. Dat is natuurlijk niet zo, maar soms voelt het wel zo. Gelukkig zijn er ook veel leuke momenten, en niet alleen als ze slaapt.....

Praatjes en plezier in het badje

Mama is er altijd bij om te spelen

Over slapen gesproken, ook daarin zien we een lichte verandering. Misschien komt het door het warme weer, misschien doordat haar bewustzijn zo is toegenomen. Maar ze slaapt vaak minder lang dan dat ze voorheen deed. Ze haalde altijd wel minstens drie uur per dag, vroeger nog met twee slaapjes, maar sinds een tijdje alweer met één slaapje per dag. Maar dat ene slaapje is nu vaak nog geen 2 uurtjes lang. Al het spelen, haar nieuwe ik uitproberen, en het korter slapen zorgen er voor dat ze soms flink moe is.
Op onderstaande foto zie je papa met Ilse op de bank. Altijd als we haar in haar slaapzakje stoppen mag ze nog even bij papa of mama op de bank zitten. Vroeger viel ze dan bij je in slaap. Tegenwoordig wil ze niet meer liggen en blijft ze zitten om samen even een verhaaltje te lezen. Nu was ze echter zo moe dat ze bijna direct bij papa in slaap viel.

Op zich zijn al haar nieuwe eigenschappen een heel goed teken, ze ontwikkeld zich helemaal zoals ze hoort te doen. Nu we onszelf een beetje er in hebben verdiept en we begrijpen waarom ze doet zoals ze doet gaan we er ook iets luchtiger mee om en kost het minder moeite om consequent te blijven.
Gelukkig is Ilse zelfs met een pruillipje nog steeds erg lief.

Tot volgende keer. Sander.

- Een eigen wil

Alweer een berichtje over de toestand in de wereld van Ilse.
Maar eerst nog even een vervolg op het vorige berichtje over de vakantie in Frankrijk. Want ik ben in dat berichtje vergeten iets te vertellen over de mini-boerderij cq. kinderboederij cq. grote tuin met dieren bij Jo en Maja, de buurman en buurvrouw van een paar honderd meter verderop bij opa en oma Frankrijk. Op een prachtige plek hebben deze mensen enige jaren geleden een te renoveren voormalige boerderij gekocht. Intussen is dit verworden tot een prachtig huis/vakantieverblijf met een grote tuin.
Tijdens onze vakantie in Frankrijk vertelde opa Frankrijk dat in die tuin een heleboel dieren rond lopen. Geiten, kippen, konijnen, ganzen en ezels hebben daar hun verblijf en dan zijn er ook nog poezen en een hond. We zijn er naar toe gegaan en het was inderdaad heel erg leuk. Ilse keek haar ogen uit en het deed bijna niet onder voor een kleine kinderboerderij. De dieren was dicht te benaderen en Ilse kon met wat hulp van papa of mama soms zelfs wat hooi of ander voer geven.
Hieronder zie wat foto’s van Ilse samen met de dieren.

Het konijn was echt iets te snel.....

Op de foto samen met papa en mama en die gekke paardjes.

Beetje eng, maar wel leuk.

Meneer Jo, u heeft lieve dieren.

Tot zover het lieve, schattige en onschuldige deel van het bericht.
Want nu wil ik even vertellen over de eerste echte recalcitrante krijspartij die Ilse heeft gehad. Het heeft anderhalf jaar geduurd, maar het was zo ver.... Wat gebeurde er nou precies, nou, vlak voordat we aan het avondeten gingen zat mama samen met ilse een filmpje van Bumba op de computer te kijken. Filmpje uitgezet, Ilse opgepakt om in de kinderstoel te zetten, maar dat had mevrouw toch liever niet! Ze bleef huilen en schreeuwen om ‘ba-ba’ (haar woord voor Bumba) en naar de computer wijzen. Dit bleef minuten lang doorgaan. Ze wilde niet eten en er bleef uiteindelijk niets over dan de computer weg te zetten. Pas toen kalmeerde ze een beetje en uiteindelijk heeft ze nog iets gegeten.
Het was voor papa een beetje een domper. Ik had tot nu toe het idee dat Ilse misschien niet zo zou zijn als al die andere kinderen die vaak zeuren en huilen.... Ilse wordt zo goed opgevoed met alle rust en regelmaat die er maar kan zijn, dat ze niet jammerig of zeurderig kon worden. Niet dus! Zij kan het ook.
Sindsdien, het was ongeveer een week geleden, heeft Ilse vaker duidelijk laten merken wat ze er van vindt als dingen niet gaan zoals zij graag wilt dat ze gaan. Ze gaat jammeren, duwt dingen opzij of gaat zitten als ze niet mee wil lopen. Ik heb intussen meer dan eens gelezen dat die eigen wil helemaal niet meer weg gaat......

We hebben ook sinds kort door dat Ilse meer begrijpt dan we tot dan toe dachten. Als we nu aan haar vragen om haar boekjes netjes op tafel te leggen, of de bal te zoeken, de beer te pakken of het eten op haar bordje te leggen, doet ze -meestal- netjes wat er gevraagd wordt. Ilse probeert ook vaker woordjes na te zeggen. Woorden als paard of bloem zegt ze heel bewust na, althans, dat probeert ze.
En wat ze ook sinds kort kan is opstaan als ze op de grond zit. Tot voor kort moest ze zich ergens aan optrekken om te kunnen staan, maar nu gaat ze op handen en voeten staan, gaat iets door haar knieën en met haar gewicht naar achteren, en kan dan recht op gaan staan.
Al met al een periode waarin ze in korte tijd weer veel nieuwe fysieke en emotionele vaardigheden heeft aangeleerd. We wisten dat het er rond deze leeftijd aan zat te komen, maar het blijft verrassend als ze plots iets kan wat ze tot dan toe niet kon, ook als dat weer een nieuwe manier is om zaken naar haar hand te zetten.
Ach, met die enorme eigen wil leren we ook wel weer omgaan.

Tot de volgende keer,
Sander.