- Ze is wel lief hoor...

Ik had er al iets over gezegd in het vorige bericht, Ilse is enorm hard bezig met het ontwikkelen van haar eigen ik, haar eigen identiteit.
Laat ik even bij het begin beginnen. Ilse is het eerste half jaar een heel lief, vrolijk en volgzaam meisje geweest. Ze deed alles prima, eten, drinken, groeien, bewegen, slapen, en ging overal waar papa en mama ook gingen.
Zoals ik in het vorige bericht al meldde, plotseling had ze begin deze maand een krijspartij die we nog niet eerder hadden meegemaakt. Sindsdien is het hek van de dam. Op alles wat we zeggen komt nu steevast een ferm ‘Neh’ als antwoord. Zelfs als ze iets wel wil, dan nog wordt er resoluut ‘Neh’ gezegd. Als papa of mama naar rechts lopen gaat Ilse naar links. Als we haar optillen omdat we de weg over moeten steken, mag dat niet. Er wordt naar iedereen gezwaaid, maar niet naar mama. Iedereen krijgt een kus, mama vaak niet. In de winkel mogen we haar niet aan het handje vasthouden, maar ze wil wel alles uit de schappen pakken. Ze mag niet in de keuken komen, dus gooit ze vanuit de woonkamer haar speelgoed de keuken in. Helpen met de yoghurt mag niet meer, helpen mag sowieso liever niet meer. Het is dat het de hele dag zo doorgaat, anders had het best grappig geweest allemaal......

We hebben gelezen dat deze toch wel drastische verandering te maken heeft met de toename van de groei in de hersenen en het in staat zijn een eigen ik te kunnen herkennen, zichzelf los te kunnen zien van anderen en vooral van mama.
Deze nieuwe inzichten worden direkt uitgeprobeerd/getest door zich af te zetten tegen mama en te testen tot hoever de mogelijkheden gaan. Dit is in feite een roep om consequente regels. Je leest wel dat een kind evenveel recht heeft op regels als dat het recht heeft op eten.
Het verschil ten opzichte van enkele weken geleden is zo opvallend dat we laatst nog aan de eettafel tegen elkaar zeiden dat we het gevoel hebben dat we alleen nog maar vervelend moeten doen tegen Ilse, haar alleen nog maar aan het corrigeren en beperken zijn. Dat is natuurlijk niet zo, maar soms voelt het wel zo. Gelukkig zijn er ook veel leuke momenten, en niet alleen als ze slaapt.....

Praatjes en plezier in het badje

Mama is er altijd bij om te spelen

Over slapen gesproken, ook daarin zien we een lichte verandering. Misschien komt het door het warme weer, misschien doordat haar bewustzijn zo is toegenomen. Maar ze slaapt vaak minder lang dan dat ze voorheen deed. Ze haalde altijd wel minstens drie uur per dag, vroeger nog met twee slaapjes, maar sinds een tijdje alweer met één slaapje per dag. Maar dat ene slaapje is nu vaak nog geen 2 uurtjes lang. Al het spelen, haar nieuwe ik uitproberen, en het korter slapen zorgen er voor dat ze soms flink moe is.
Op onderstaande foto zie je papa met Ilse op de bank. Altijd als we haar in haar slaapzakje stoppen mag ze nog even bij papa of mama op de bank zitten. Vroeger viel ze dan bij je in slaap. Tegenwoordig wil ze niet meer liggen en blijft ze zitten om samen even een verhaaltje te lezen. Nu was ze echter zo moe dat ze bijna direct bij papa in slaap viel.

Op zich zijn al haar nieuwe eigenschappen een heel goed teken, ze ontwikkeld zich helemaal zoals ze hoort te doen. Nu we onszelf een beetje er in hebben verdiept en we begrijpen waarom ze doet zoals ze doet gaan we er ook iets luchtiger mee om en kost het minder moeite om consequent te blijven.
Gelukkig is Ilse zelfs met een pruillipje nog steeds erg lief.

Tot volgende keer. Sander.