- Geen nieuws is goed nieuws.

Alles gaat z’n gangetje. Alles wat gebeurt is natuurlijk bijzonder in het jonge leven van Ilse, maar er gebeurt niets wat niet hoort te gebeuren. Ze doet het gewoon uitstekend.
Een voorbeeld van wat bijzonder leek maar eigenlijk achteraf niet zoveel voorstelde was dat ze de ‘6e ziekte’ heeft gehad. De 6e ziekte is een bekende kinderziekte waarvan de naam is gebaseerd op de volgorde waarin men vroeger de vlekjesziekten (zoals mazelen en rode hond bv.) beschreef. Ilse had plotseling 3 dagen hoge koorts (40+) en net zo plotseling als dat het was gekomen was de koorts weer weg. Toen we dachten er helemaal van af te zijn kwam er opeens uitslag op haar lichaampje. De huisarts zei dat dit een typisch geval van de 6e ziekte is en dat er precies gebeurt wat er moet gebeuren. En inderdaad, nog geen twee dagen later was het weer zo goed als weg en was alles weer normaal. We hebben niet gemerkt dat ze er last van heeft gehad.

In het vorige bericht heb ik al omschreven hoe Ilse bezig was met het ontwikkelen van haar eigen ik. Intussen zijn we weer anderhalve maand verder en is ze weer wat wijzer geworden, en papa en mama ook natuurlijk. De vorige keer was alles nee en wilde ze niets dat papa of mama wel wilden. Nu zegt ze nog steeds heel vaak nee, maar hebben we door dat ze soms toch echt ja bedoelde. De laatste tijd komt het steeds iets vaker voor dat als we haar iets vragen ze netjes ja zegt en enthousiast begint te knikken. Wellicht het einde van de nee-fase....?
Maar of het nou ja of nee is, we moeten natuurlijk niet denken dat we iets anders mogen doen dat dat ze wil dat gedaan wordt. Want als we niet goed luisteren wordt ons dat vaak duidelijk gemaakt door een complete volzin vol met onbegrijpbare klanken en lettergrepen, uitgesproken op een verontwaardigde toon.

Je kunt er van de vloer eten...

Wat ze op tv kunnen kan ik ook!

Ilse heeft 2 weken geleden nog een belangrijke fase afgesloten. Ze heeft namelijk de eerste groep op de kinderopvang verlaten en is naar de volgende groep gegaan. Zoals ik in één van de vorige berichten had geschreven had Ilse een goede band met de leidsters, en de leidsters ook met haar.
Als ouders hadden we ook geen betere leidsters kunnen wensen. Ze stonden altijd open voor welke vragen of wensen dan ook. Ze waren erg betrokken bij de ontwikkeling van Ilse en hielden alle belangrijke dingen goed in de gaten. Dronk ze goed, was de ontlasting in orde, sliep ze voldoende, hoe ging ze om met de andere kinderen, at ze goed, was ze vrolijk en actief, etc. etc.
Als afscheidstractatie had mama een groot dienblad gemaakt met vrolijke schoteltjes met daarop twee handjes die met behulp van bakvormpjes uit een plak honingkoek gemaakt waren. Op één handje was met decoratie-pen de naam Ilse geschreven, en op het andere handje stond het woord Dag. Alles was mooi ingepakt en op de opvang waren ze er erg van onder de indruk. Ze hebben er een foto van gemaakt om het in het krantje te zetten als voorbeeld hoe je ook leuke en gezonde tractaties kunt maken.
We hebben daarnaast ook nog de leidsters persoonlijk bedankt voor al hun goede zorgen door middel van een cadeautje met een foto van de betreffende leidster met Ilse op de arm. Op die foto hebben we nog een leuke anekdote gezet van iets aansprekends uit de relatie tussen de betreffende leidster en Ilse. Ondanks dat het voor leidsters op een kinderopvang vanzelfsprekend is dat kinderen binnenkomen en doorstromen naar een volgende groep voelde het toch goed om iets extra’s voor ze te doen omdat voor ons een belangrijke periode werd afgesloten.

Afgelopen week was er kermis in Nootdorp. Normaal trekt ons dat niet echt, maar omdat onze buren ons hadden verteld dat het op zaterdagochtend zo leuk is om met kinderen naar toe te gaan, zijn we met Ilse gaan kijken. Er waren heel veel spelletjes georganiseerd en hoewel Ilse daarvoor nog wat te jong was heeft ze zich prima vermaakt door te kijken hoe andere kinderen dat deden.
En toen kwamen we bij de draaimolen.... Dat vond ze er toch wel heel leuk uitzien! Omdat ze door te wijzen ons duidelijk maakte dat ze er in wilde, hebben we een kaartje gekocht. De eerste keer ging papa even mee om te zorgen dat er niets zou gebeuren. Het werd al snel duidelijk dat mevrouwtje het niet bij die ene keer wilde houden. Dus toen is mama nog een keer gegaan.
Hieronder zie je het filmpje van Ilse haar eerste kermisbezoek. Ilse zit in die grote geel/roze wagen. Je ziet haar zwaaien als ze voorbij komt.

Tenslotte is misschien nog leuk om te vermelden dat Ilse nu ook in de fase is dat ze het leuk vind om te stoeien. Natuurlijk wel alleen als zij dat wil, anders moet ze er niets van hebben. Maar regelmatig komt ze nu ravotten of gaat ze opzichtig wegrennen om achterna gezeten te worden.
Ilse wil nog steeds geen papa zeggen.... Als ze iets zegt wat een beetje lijkt op papa bedoelt ze eigenlijk Bumba. Hoe hard we ook proberen om Ilse wijs te maken dat papa papa en mama mama is, ze blijft doodleuk mama zeggen tegen papa.
Ilse weet intussen ook heel goed hoe het principe van ‘auw, kusje erop, over’ werkt. En het werkt echt! Maakt niet uit hoe hard ze zich heeft gestoten of iets dergelijks, met een serieus gezicht auw zeggen betekent al snel kusje er op, en dan is het weer ok. We verdenken haar er van dat ze soms ook auw zegt zonder dat ze zich zeer heeft gedaan....
Wat betreft speelgoed zijn nu de boekjes favoriet. Zeker de boekjes met flapjes van Bumba vind ze helemaal geweldig. Vaak klimt ze zelf op de bank en gaat rustig zitten lezen. Ook voordat ze ’s middags of ’s avonds gaat slapen lezen we samen uit een boekje. Dan wijst ze aan waar alle hoedjes zijn, of waar de eendjes zijn, of de auto’s, de boom, de spin, de paraplu, de meeste dingen uit de boekjes leert ze snel en wijst ze na één of twee keer voorzeggen aan. En dat weet ze dan de volgende keer ook nog.
Een ander groot succes qua speelgoed is de buggy. We waren bij de speelgoedwinkel, voor iets heel anders, maar Ilse zag toen een buggy staan en heeft zich daar mee vermaakt terwijl wij bezig waren. Toen wilden we weer weg..... Ilse had echter besloten de buggy nooit meer los te laten. We konden natuurlijk de buggy afpakken. Soms moet je nu eenmaal dat soort dingen doen. Maar ja, de buggy kostte maar een paar euro en omdat ze al regelmatig met de buggy van de buurmeisjes speelde, hebben we maar voor de makkelijke uitweg gekozen en de buggy betaald. Er gaat nu geen dag voorbij dat ze er niet mee rond loopt, met de pop er in natuurlijk.
Wat wel een beetje zeer doet is dat we allerlei heel mooi en duur speelgoed hebben voor Ilse, en dat ze nu uitgerekend deze supergoedkope buggy als favoriet heeft uitgekozen.....

Om af te sluiten zijn hier nog twee recente leuke foto’s van Ilse.

Bij oma een boekje lezen

Grappig doen aan tafel

Tot de volgende keer,

Sander.

LAATSTE NIEUWS....

Een berichtje schrijven voor de weblog duurt altijd een dag of 2 à 3. Dit berichtje begon met het goede nieuws dat alles zo lekker liep. Nu heeft Ilse sinds gisteren echter een stevige griep te pakken. Vlak voordat we op vakantie gaan.... Ze voelt zich heel ellendig. Voor haar is het vervelendste moment van de dag zo ’s avonds rond haar bedtijd. Dan is ze moe en heeft ze het meeste last van haar droge hoestbuien. Overdag valt het wel mee, dan is ze nog wel levendig en speelt ze zoals altijd. Wel merk je duidelijk dat ze sneller moe is en de loopneus is ook niet te missen. Ook de koorts is duidelijk voelbaar. De huisarts heeft gezegd dat het niet de Mexicaanse griep is. Ze zei dat de gewone griep in het dorp heerst en dat het zo goed als zeker is dat ze die nu ook heeft. Arme meid....

- Ze is wel lief hoor...

Ik had er al iets over gezegd in het vorige bericht, Ilse is enorm hard bezig met het ontwikkelen van haar eigen ik, haar eigen identiteit.
Laat ik even bij het begin beginnen. Ilse is het eerste half jaar een heel lief, vrolijk en volgzaam meisje geweest. Ze deed alles prima, eten, drinken, groeien, bewegen, slapen, en ging overal waar papa en mama ook gingen.
Zoals ik in het vorige bericht al meldde, plotseling had ze begin deze maand een krijspartij die we nog niet eerder hadden meegemaakt. Sindsdien is het hek van de dam. Op alles wat we zeggen komt nu steevast een ferm ‘Neh’ als antwoord. Zelfs als ze iets wel wil, dan nog wordt er resoluut ‘Neh’ gezegd. Als papa of mama naar rechts lopen gaat Ilse naar links. Als we haar optillen omdat we de weg over moeten steken, mag dat niet. Er wordt naar iedereen gezwaaid, maar niet naar mama. Iedereen krijgt een kus, mama vaak niet. In de winkel mogen we haar niet aan het handje vasthouden, maar ze wil wel alles uit de schappen pakken. Ze mag niet in de keuken komen, dus gooit ze vanuit de woonkamer haar speelgoed de keuken in. Helpen met de yoghurt mag niet meer, helpen mag sowieso liever niet meer. Het is dat het de hele dag zo doorgaat, anders had het best grappig geweest allemaal......

We hebben gelezen dat deze toch wel drastische verandering te maken heeft met de toename van de groei in de hersenen en het in staat zijn een eigen ik te kunnen herkennen, zichzelf los te kunnen zien van anderen en vooral van mama.
Deze nieuwe inzichten worden direkt uitgeprobeerd/getest door zich af te zetten tegen mama en te testen tot hoever de mogelijkheden gaan. Dit is in feite een roep om consequente regels. Je leest wel dat een kind evenveel recht heeft op regels als dat het recht heeft op eten.
Het verschil ten opzichte van enkele weken geleden is zo opvallend dat we laatst nog aan de eettafel tegen elkaar zeiden dat we het gevoel hebben dat we alleen nog maar vervelend moeten doen tegen Ilse, haar alleen nog maar aan het corrigeren en beperken zijn. Dat is natuurlijk niet zo, maar soms voelt het wel zo. Gelukkig zijn er ook veel leuke momenten, en niet alleen als ze slaapt.....

Praatjes en plezier in het badje

Mama is er altijd bij om te spelen

Over slapen gesproken, ook daarin zien we een lichte verandering. Misschien komt het door het warme weer, misschien doordat haar bewustzijn zo is toegenomen. Maar ze slaapt vaak minder lang dan dat ze voorheen deed. Ze haalde altijd wel minstens drie uur per dag, vroeger nog met twee slaapjes, maar sinds een tijdje alweer met één slaapje per dag. Maar dat ene slaapje is nu vaak nog geen 2 uurtjes lang. Al het spelen, haar nieuwe ik uitproberen, en het korter slapen zorgen er voor dat ze soms flink moe is.
Op onderstaande foto zie je papa met Ilse op de bank. Altijd als we haar in haar slaapzakje stoppen mag ze nog even bij papa of mama op de bank zitten. Vroeger viel ze dan bij je in slaap. Tegenwoordig wil ze niet meer liggen en blijft ze zitten om samen even een verhaaltje te lezen. Nu was ze echter zo moe dat ze bijna direct bij papa in slaap viel.

Op zich zijn al haar nieuwe eigenschappen een heel goed teken, ze ontwikkeld zich helemaal zoals ze hoort te doen. Nu we onszelf een beetje er in hebben verdiept en we begrijpen waarom ze doet zoals ze doet gaan we er ook iets luchtiger mee om en kost het minder moeite om consequent te blijven.
Gelukkig is Ilse zelfs met een pruillipje nog steeds erg lief.

Tot volgende keer. Sander.

- Een eigen wil

Alweer een berichtje over de toestand in de wereld van Ilse.
Maar eerst nog even een vervolg op het vorige berichtje over de vakantie in Frankrijk. Want ik ben in dat berichtje vergeten iets te vertellen over de mini-boerderij cq. kinderboederij cq. grote tuin met dieren bij Jo en Maja, de buurman en buurvrouw van een paar honderd meter verderop bij opa en oma Frankrijk. Op een prachtige plek hebben deze mensen enige jaren geleden een te renoveren voormalige boerderij gekocht. Intussen is dit verworden tot een prachtig huis/vakantieverblijf met een grote tuin.
Tijdens onze vakantie in Frankrijk vertelde opa Frankrijk dat in die tuin een heleboel dieren rond lopen. Geiten, kippen, konijnen, ganzen en ezels hebben daar hun verblijf en dan zijn er ook nog poezen en een hond. We zijn er naar toe gegaan en het was inderdaad heel erg leuk. Ilse keek haar ogen uit en het deed bijna niet onder voor een kleine kinderboerderij. De dieren was dicht te benaderen en Ilse kon met wat hulp van papa of mama soms zelfs wat hooi of ander voer geven.
Hieronder zie wat foto’s van Ilse samen met de dieren.

Het konijn was echt iets te snel.....

Op de foto samen met papa en mama en die gekke paardjes.

Beetje eng, maar wel leuk.

Meneer Jo, u heeft lieve dieren.

Tot zover het lieve, schattige en onschuldige deel van het bericht.
Want nu wil ik even vertellen over de eerste echte recalcitrante krijspartij die Ilse heeft gehad. Het heeft anderhalf jaar geduurd, maar het was zo ver.... Wat gebeurde er nou precies, nou, vlak voordat we aan het avondeten gingen zat mama samen met ilse een filmpje van Bumba op de computer te kijken. Filmpje uitgezet, Ilse opgepakt om in de kinderstoel te zetten, maar dat had mevrouw toch liever niet! Ze bleef huilen en schreeuwen om ‘ba-ba’ (haar woord voor Bumba) en naar de computer wijzen. Dit bleef minuten lang doorgaan. Ze wilde niet eten en er bleef uiteindelijk niets over dan de computer weg te zetten. Pas toen kalmeerde ze een beetje en uiteindelijk heeft ze nog iets gegeten.
Het was voor papa een beetje een domper. Ik had tot nu toe het idee dat Ilse misschien niet zo zou zijn als al die andere kinderen die vaak zeuren en huilen.... Ilse wordt zo goed opgevoed met alle rust en regelmaat die er maar kan zijn, dat ze niet jammerig of zeurderig kon worden. Niet dus! Zij kan het ook.
Sindsdien, het was ongeveer een week geleden, heeft Ilse vaker duidelijk laten merken wat ze er van vindt als dingen niet gaan zoals zij graag wilt dat ze gaan. Ze gaat jammeren, duwt dingen opzij of gaat zitten als ze niet mee wil lopen. Ik heb intussen meer dan eens gelezen dat die eigen wil helemaal niet meer weg gaat......

We hebben ook sinds kort door dat Ilse meer begrijpt dan we tot dan toe dachten. Als we nu aan haar vragen om haar boekjes netjes op tafel te leggen, of de bal te zoeken, de beer te pakken of het eten op haar bordje te leggen, doet ze -meestal- netjes wat er gevraagd wordt. Ilse probeert ook vaker woordjes na te zeggen. Woorden als paard of bloem zegt ze heel bewust na, althans, dat probeert ze.
En wat ze ook sinds kort kan is opstaan als ze op de grond zit. Tot voor kort moest ze zich ergens aan optrekken om te kunnen staan, maar nu gaat ze op handen en voeten staan, gaat iets door haar knieën en met haar gewicht naar achteren, en kan dan recht op gaan staan.
Al met al een periode waarin ze in korte tijd weer veel nieuwe fysieke en emotionele vaardigheden heeft aangeleerd. We wisten dat het er rond deze leeftijd aan zat te komen, maar het blijft verrassend als ze plots iets kan wat ze tot dan toe niet kon, ook als dat weer een nieuwe manier is om zaken naar haar hand te zetten.
Ach, met die enorme eigen wil leren we ook wel weer omgaan.

Tot de volgende keer,
Sander.

- Vakantie weer voorbij

We zijn weer terug….
Zoals we in het vorige bericht op de weblog al hadden aangekondigd zijn we een weekje naar Frankrijk geweest. Op bezoek bij opa en oma.
Ilse heeft zich tijdens de reis erg goed gehouden. We vertrokken zo rond half acht ’s ochtends, vanzelfsprekend precies volgens planning.... We hebben Ilse om half zeven wakker gemaakt om voeding te kunnen geven en wat brood te eten voor dat we vertrokken. Dit was ongeveer 2 uur eerder dan dat ilse normaal gesproken wakker zou worden. Dus toen we het eerste uur van de heenreis er op hadden zitten viel Ilse in slaap en werd ze pas een uur later weer wakker. Na nog een uurtje doorrijden hadden we toen de eerste drie uur van de reis er al op zitten. Daarna hebben we een uitgebreide stop gemaakt om even lekker te eten en Ilse wat beweging te geven. Er resteerde ons nog hooguit 5 netto rij-uren, dus met nog één lange stop voor de broodnodige beweging en voeding hebben we de hele rit goed doorstaan. Uiteindelijk is de rit dus verdeeld in drie stukken van 2 à 3 uur rijden. Mama is tijdens het tweede stuk achterin gaan zitten bij Ilse om samen te kunnen spelen. Verder heeft Ilse zich zelf vermaakt met boekjes, een paar afleveringen Bumba, een tekenbord en een houten puzzel. Mama had ook nog drie cadeautjes ingepakt om door Ilse uit te laten pakken in de auto. De tip van de cadeautjes hadden we trouwens op een forum gekregen van iemand anders. Dit was echt heel leuk en werkte goed, we waren zomaar weer een half uur verder.

Omdat Ilse normaal gesproken minstens drie uur slaapt per dag en niet ’s ochtends vroeg gewekt wordt, en ze nu dus om half zeven al op is gestaan en maar één uurtje heeft geslapen overdag, was ze heel erg moe toen we aankwamen.
We hebben vlak bij de bestemming even snel iets bij de Mac gegeten (fruit, groente, yoghurt, kip en patat zonder zout voor Ilse) zodat Ilse nog even bij opa en oma wat energie kwijt kon en dan zo snel mogelijk naar haar bedje kon.
Ilse sliep prima in Frankrijk. Ze had haar eigen slaaptentje waar ze al vaker in heeft gelegen als we weg van huis waren. Al na de eerste dag kwamen we er achter dat het niet een echt goed ademende bodem heeft. Ilse werd ’s ochtends namelijk wakker met een hele natte plek van het zweet precies waar ze met haar hoofdje heeft liggen slapen. Gelukkig hadden opa en oma al een logeerbedje gekocht. Na wat gehannes door opa en papa lukte het uiteindelijk om ‘m uit te klappen en in elkaar te zetten en heeft Ilse de resterende dagen daar heerlijk in geslapen.
’s Avonds ging ze op de voor haar normale tijd naar bed, steeds iets voor of na 8 uur. Maar ’s ochtends werd ze steevast pas rond 9 uur à half 10 wakker, dat is toch ongeveer anderhalf uur later dan wanneer we thuis zijn. Overdag sliep ze ook flink wat uurtjes. Waarschijnlijk omdat we alle dagen buiten zijn geweest en de slaapkamers zo donker zijn kon Ilse heerlijk slapen.

Ilse is in de weken voor de vakantie een periode in gegaan waarin ze erg eenkennig en verlegen is geworden. Voor opa en oma was dat daarom even geduld hebben, want het heeft enkele dagen geduurd voordat Ilse iets wilde ondernemen samen met één van hen.
Eigenlijk heeft ze pas de laatste twee dagen van ons verblijf in Frankrijk de ergste schroom losgelaten en durfde ze het eindelijk aan om zonder bijzijn van mama te spelen met opa en oma. Soms was de eenkennigheid heel erg. Ook niet zo gek natuurlijk, want precies in deze periode van verlegenheid, terughoudendheid en aarzeling brachten we haar in een hele vreemde omgeving met een vreemde slaapkamer, vreemde kinderstoel (hadden opa en oma voor gezorgd zodat wij die niet mee hoefden te nemen), vreemde gezichten, alles vreemd. Ilse klampte zich helemaal vast aan mama, zelfs papa was vaak niet goed genoeg gedurende de eerste dagen. Veel dingen die normaal gesproken vanzelf gaan waren nu best moeizaam. De vreemde kinderstoel heeft ze de eerste dagen eng gevonden, daar moest mama heel dichtbij blijven zitten. Het verschonen van de luier gebeurde niet op de commode zoals normaal en dat ging ook dus moeizaam omdat het niet ging zoals het thuis altijd gaat. Tandenpoetsen ook anders dan normaal, daarbij werd dan ook vaker gehuild dan thuis.
Opa en oma hebben erg hun best gedaan om het Ilse en ons zo goed mogelijk naar de zin te maken. Ze hebben hun slaapkamer opgeofferd, ze hadden een buggy, een kinderstoel en een logeerbedje gekocht zodat wij dat niet mee hoefden te nemen, ze hebben elke dag voor hun doen heel vroeg en heel gezond gegeten, ze hebben Ilse alle mogelijke tijd en ruimte gegeven om te wennen, etc. etc. Niets was te gek.
Wat Ilse het allerleukste vond om te doen is om samen met papa en/of mama naar het beekje te gaan. Laarsjes aan, het ondiepe water inlopen, steentjes uit het water pakken en ze er weer ingooien. We hebben dit iedere dag meerdere keren gedaan. Soms op ons initiatief, en soms werden we er door Ilse zelf heen getrokken. Het is twee keer gebeurd dat ze een hele natte kont had omdat ze zover door haar knietjes ging om steentjes te kunnen pakken dat ze met haar billen het water raakte.....
Omdat Ilse zich altijd erg aangetrokken voelt tot water en watervallen zijn we met haar naar de waterval van Autun geweest (Cascade de Brisecou). Dit vond ze heel interessant. Hieronder zie je enkele foto's van het beekje en van het gooien met de steentjes, en een foto van Ilse bij de waterval.

Met mama door het water

Met papa steentjes gooien

Deze steen spetterde hard!

Met mama bij de grote waterval

En toen was het weer tijd om terug naar huis te gaan. De terugreis is redelijk goed gegaan. Ilse heeft zich weer prima gehouden. We hebben de rit op dezelfde manier aangepakt als de heenreis. Dus we zijn om half acht in de morgen vertrokken, en waren rond etenstijd in de avond weer thuis. Mama heeft nu iets langer bij Ilse achterin gezeten en had wederom enkele cadeautjes om Ilse uit te laten pakken. In tegenstelling tot de heenreis hebben we nu drie langere stops gemaakt. Ilse heeft namelijk tijdens de terugreis, op twee maal een half uurtje na, helemaal niet geslapen. Het was dus wat vaker nodig om even uit het stoeltje te kunnen en afleiding te hebben. Ook nu was ze helemaal gebroken toen we thuis kwamen en sliep ze al vroeg in haar eigen bedje. Gelukkig hadden we nog twee dagen voordat het normale ritme van kinderopvang en dergelijke weer zou beginnen.

Als we terugkijken op de vakantie hebben we een dubbel gevoel. Het was heel fijn om weg te zijn, om zo veel buiten te zijn, om lekker niets te moeten, met Ilse zoveel tijd door te brengen, en om Ilse met opa en oma te laten spelen. Aan de andere kant hebben we het ook wel een beetje zielig voor Ilse gevonden. Ze heeft zo lang moeten reizen zonder dat ze goed kon slapen. Ook werd ze wel heel erg overladen met nieuwe indrukken in zo’n korte tijd. Aan de andere kant is dat ook wel goed voor haar, het helpt haar om een open, ondernemend en flexibel meisje te worden. Maar misschien was dit niet de beste periode om dat in te doen. Maar ja, er is waarschijnlijk altijd wel wat en dan kun je helemaal niets ondernemen met haar.
Toch was Ilse duidelijk anders in haar speelgedrag en gedrag naar anderen toe dan ze normaal gesproken thuis is. Ze was veel angstiger en/of timide, ook als ze even de eenkennigheid heeft losgelaten en op ‘haar best’ was was ze lang niet het meisje wat ze thuis is. We zien dat eigenlijk altijd wel als we ergens anders zijn, ook niet onlogisch denk ik. Nadat we thuis waren gekomen was Ilse eigenlijk direkt de volgende dag weer haarzelf en ‘huppelde’ ze er weer lustig op los door de kamer.
Kortom, veel tegenstrijdige gevoelens en ervaringen. Ben benieuwd hoe het zich allemaal ontwikkelt als ze ouder wordt....
Hieronder nog een foto van Ilse die van opa ook wel even met de tuinslang mocht oefenen en een foto van Ilse in de kinderstoel met mama en oma er bij.

Samen met opa spelen met de tuinslang

Het was echt wel leuk in Frankrijk!

Groeten, Sander.

- Het gaat erg goed!

Het gaat allemaal zo goed de laatste tijd dat er weinig ‘noodzaak’ is om over te berichten op de weblog. Ilse is al een relatief lange periode niet ziek geweest, soms wat snotteren, maar dat mag geen naam hebben. Ze eet en drinkt prima, het lopen gaat met sprongen vooruit. Spreekwoordelijk gesproken dan, want echt springen kan ze nog niet....
Ilse is de laatste tijd ook wat verlegen geworden. Als we visite hebben hangt ze aan de broekspijpen van mama -papa is dan ook niet goed genoeg-. Als het een bekende is die wel eens vaker langskomt gedraagt Ilse zich al snel enigszins normaal, maar blijft ze wel alert en blijft ze ook iets passiever (minder los lopen, minder vaak spontaan kraaien van plezier, etc.). Als het echter een volslagen onbekende is voor Ilse duurt het veel langer totdat ze loskomt en vaak gebeurt dat helemaal niet tijdens dat bezoek. Grappig om te zien dat haar ontwikkeling plotseling op een punt is gekomen waarop verlegenheid zijn intrede heeft gedaan. Hopen dat het niet al te erg gaat worden.....

Ilse tussen de paardenbloemen.

Komende week gaan we op vakantie naar opa en oma Frankrijk. Eens zien hoe ze zich houdt als ze zo lang in het autostoeltje moet zitten. Vroeger, voordat Ilse er was, was het zo’n 7,5 a 8 uur rijden, we houden er nu rekening mee dat we er in totaal een uur of 11 over zullen doen. We zijn erg benieuwd hoe het zal gaan.
Aan de ene kant horen we van ervaringsdeskundigen dat het wel mee zal vallen, als we haar maar een beetje bezig kunnen houden en regelmatig tijdens de uurtjes dat ze wakker is een uitgebreide stop houden om haar wat energie kwijt te laten raken. Ze zal ook wat uurtjes slapen in de auto en dan kun je lekker doorrijden, hopelijk. Maar aan de andere kant, Ilse zal vroeger uit bed gehaald worden dan normaal. En Ilse reageert niet altijd even fijn op geforceerd ontwaken..... En na het wakker worden mag ze normaal gesproken lekker in huis rondlopen en spelen. Nu zal het echter zo zijn dat Ilse direct na wakker worden en eten in het autostoeltje gaat omdat we anders ’s avonds te laat op de bestemming gaan aankomen. Heel anders dus dan haar normale ritme en we maken ons ook wel een beetje zorgen over hoe ze daarop reageert.
Gelukkig is Ilse een makkelijk en lief meisje, maar ja, dat is volgens ons omdat we haar voldoende rust en regelmaat (en veel liefde en plezier) geven. We hopen dat die basis voldoende is om een prettige reis met haar te hebben.

Ilse aan de pasta...

Met tomatensaus natuurlijk!

Ilse is op dit moment de oudste in haar groep op de kinderopvang. Zodra een kindje anderhalf jaar is, kan lopen en één slaapje per dag heeft gaat ze over naar de volgende groep. Nu loopt Ilse al wel, maar ze heeft op enkele uitzonderingen na nog altijd twee slaapjes per dag. Bij elkaar goed voor zo’n 3 a 3,5 uur slaap. Als ze één slaapje heeft, wat heel soms voorkomt als ze ’s ochtends pas laat wakker wordt, slaapt ze ook ongeveer 3 uur.
Haar vriendinnetje Noemi, waarmee ze lang in de zelfde groep heeft gezeten, is al naar de volgende groep. Het zou alleen al daarom leuk zijn als Ilse ook over zou gaan binnenkort. Daarnaast denk we dat het goed zou zijn voor Ilse als ze gestimuleerd wordt door kindjes die net zo oud of iets ouder zijn dan zijzelf is. Dat is op dit moment in haar huidige groep niet het geval. Als ze over gaat zal ze wel haar huidige leidsters missen. Want ze heeft een hele goede band met Sevcan, Silvia en Fatma. Als Ilse ’s ochtends wordt gebracht is het afscheid met mama altijd maar kort. Want zodra ze bij de één van deze leidsters op schoot zit lijkt het alsof ze mama al vergeten is.

Tot na de vakantie!
Sander.

- De eerste stapjes los!

Op 1e paasdag was het zover, Ilse stond tegen het tafeltje aan geleund, liet plotseling los en stapte helemaal alleen naar de bank toe. Haar eerste losse stapjes!
Papa en mama natuurlijk gelijk enthousiast en zijn met Ilse verder gaan oefenen. Videocamera klaargezet en filmpjes gemaakt, hieronder zie je een filmpje met een compilatie van de eerste 2 dagen dat Ilse los kon lopen.
Ilse vond aan de hand lopen al leuk, maar los lopen vind ze nòg leuker. Papa en mama gaan nu regelmatig een meter of 2 tegenover elkaar zitten en Ilse loopt dan heen en weer. Dit kan ze heel lang volhouden. Als ze nog niet moe is houdt ze zichzelf heel goed staande, zodra ze wat vermoeider wordt is dat duidelijk te merken aan haar coördinatie. Ook laat ze zich dan ook gewoon maar voorover vallen in plaats van de laatste 1 of 2 stapjes nog te zetten omdat ze weet dat papa of mama haar dan wel opvangen.

Er zit ook een minder fijne kant aan deze spontane wandelbehoefte van Ilse.
Als ze aan het spelen is kan ze pardoes besluiten om de tot dan toe gebruikte ondersteuning (de bank, de tafel, de speelgoedkist, etc.) los te laten en stapjes te zetten. Ze realiseert zich nog niet dat ze nog niet behendig genoeg is om er zeker van te zijn dat ze haar doel ook bereikt zonder omver te vallen. Tot nu toe is het ons gelukt om met een gerichte snoekduik Ilse nog net op te vangen voordat ze de vloer zou raken met haar hoofd. Het lijkt er op dat het niet een kwestie is van òf ze eens hard zal vallen, maar meer wanneer ze eens hard zal vallen..... We letten nu natuurlijk goed op haar en we hopen dat door het vele oefenen ze snel het los lopen onder de knie krijgt en daardoor minder makkelijk zal vallen.

Thuis houden we haar dus erg goed in de gaten, maar op de kinderopvang zijn we er natuurlijk niet bij. Maar daar had papa een oplossing voor.
De leidsters van de kinderopvang is een grote reep chocolade beloofd als ze Ilse nu wat extra in de gaten houden en Ilse de week doorkomt zonder builen op haar hoofd. Tot nu toe is het goed gegaan, dus waarschijnlijk moeten we vrijdag onze belofte waarmaken en een reep chocolade trakteren aan de leidsters. Maar dat is natuurlijk een kleine prijs voor wat extra aandacht in deze risicovolle tijd!

Sander.

- Naar het strand

Even een berichtje om een mooie foto van Ilse en mama op het strand te kunnen tonen. We zijn namelijk afgelopen weekend, tussen de slaapjes door, naar het strand geweest. Helaas was het nogal winderig en niet echt warm, maar de zee had toch aantrekkingskracht. Ze vond het zo dicht aan de waterlijn wel interessant denk ik. Als de temperatuur (ook die van het water) een beetje beter wordt gaan we zeker terug, maar dan met een emmertje en schepje.

Nog even wat laatste nieuws.... Zoals je weet krijgt Ilse nog steeds borstvoeding. Daar zijn we allemaal erg blij mee, het is het beste wat ze kan krijgen. Op de werkdagen van mama kreeg Ilse haar middagvoeding mee vanuit de vriezer naar de kinderopvang. En mama kolfde dan 1 of 2 keer per dag op het werk. Om te kunnen kolven had ze van een vriendin een super-de-luxe kolfmachine te leen gekregen.
Maar aan alles komt een eind, en zo ook aan dit. Het kolfapparaat moest terug. Dus nu, na meer dan 15 maanden, kolft mama niet meer en wordt de voorraad in de vriezer afgebouwd. We zijn nu rustig bezig om Ilse te laten wennen aan melk drinken. Op dit moment wil ze geen melk uit een bekertjes drinken, behalve als het met een rietje mag, dan drinkt ze het goed....
De borstvoeding in de ochtend en in de avond wordt wel nog steeds gewoon door mama gegeven, en op de dagen dat mama samen met Ilse thuis is krijgt Ilse ook ’s middags nog borstvoeding. We hopen dat ze de komende weken, zoveel voorraad hebben we nog in de vriezer, de middagvoeding compleet vervangt door bijvoeding zoals bijvoorbeeld brood, fruit en melk.

In het vorige bericht heb ik er al over gesproken en foto’s getoond dat Ilse haar eerste stappen aan de hand van papa, mama of de loopkar kan nemen. De tijd en de afstand dat ze loopt neemt snel toe en de coördinatie gaat ook snel vooruit. Als we zeggen “Ilse, handje?”, dan steekt ze haar arm uit, pakken we haar handje en loopt ze met ons mee. Ze houdt dan onze wijsvinger vast en met de rest van onze hand houden we haar onderarmpje vast. Als ze valt kunnen we haar op deze manier makkelijk ‘opvangen’.
Ze doet het fantastisch!

Sander.

- Het gaat weer snel.....

Ilse is sinds een week of drie flink meer gaan eten tijdens de maaltijden dan dat ze daarvoor deed. In een groot aantal van de oude berichten op deze weblog ging het er steeds over dat Ilse weer eens ziek was. Nu is ze al even niet meer ziek geweest en het lijkt er op dat dit tot gevolg heeft dat ze meer bijvoeding gaat nemen.
Tijdens het ontbijt eet ze meestal wel minstens een boterham weg en even daarna nog een hele peer of banaan. Dat was tot voor kort maar enkele hapjes. Tijdens de lunch eet ze meestal nog iets meer en daarnaast ook bijvoorbeeld nog roggebrood. Met het avondeten eet ze met ons mee. Afhankelijk van wat er op het menu staat eet ze van goed tot slecht.
Ze heeft nog een beperkte smaak, of anders gezegd, ze weet wat ze wel en zeker wat ze niet wil. Na het avondeten krijgt ze ook nog een hele kiwi, peer, appel of mandarijn en een bakje yoghurt. En gedurende de dag krijgt ze ook tussendoortjes, zoals crackers, rozijntjes, een appeltje, etc. We zitten onszelf soms te verbazen over hoeveel ze eet, we zeggen wel eens dat ze zit te eten als een bouwvakker! Ze heeft daar trouwens ook een gezonde bouwvakkerbuik van gekregen....

Ilse is zich flink aan het ontwikkelen. Ze ‘kletst’ de oren van je hoofd, en soms met een verontwaardigde toon alsof ze zich enorm stoort aan het feit dat we niet snappen wat ze allemaal zegt.
Ook motorisch is er zichtbare vooruitgang. Ze kan al een paar stappen aan de hand van papa of mama lopen. En de loopkar is het favoriete speelgoed geworden. Ze kruipt er naar toe, trekt zich op en loopt er dan achteraan totdat ze ergens tegenaan tot stilstand komt. Dan helpen wij haar weer door de loopkar bij te draaien zodat ze weer in een andere rechte lijn ergens heen kan lopen. Dit kan ze heel lang volhouden. Vaak vindt ze het maar niets dat wij met onze handen aan de speelkar zitten, maar ik denk dat dat vanzelf wel anders wordt als ze gaat begrijpen dat ze daardoor weer verder kan lopen.

Omdat ze dus aan de hand wat stapjes kan nemen hebben we ‘echte’ schoentjes gekocht voor Ilse. Ze had alleen nog maar heel slappe schoentjes. Nu dat Ilse echt gaat lopen heeft ze meer steun nodig en moeten de schoentjes natuurlijk geschikt zijn om op straat te lopen. De eerste dag was het een drama, ze vond het helemaal niets die dingen aan haar voeten. We hebben spelenderwijs de schoentjes af en toe even kort aangedaan, steeds iets langer. Na een dag was ze er aan gewend. Papa had het genoegen om als eerste met Ilse aan de hand buiten een stukje te wandelen (bij elkaar toch zo’n 20 meter….).

Ilse had de eerste paar maanden erg weinig haar. Dat is intussen wel goedgekomen, zodanig zelfs dat we het tijd vonden voor een bezoekje aan de kapper. Even de uitschieters er af halen en in de nek de boel een beetje recht knippen. We weten niet waarom, maar Ilse weigerde mee te werken om een cape aan te doen. Zodra die in de buurt kwam maakte ze zeer duidelijk dat dat ding niet om mocht. Uiteindelijk is ze dus zonder cape geknipt. Hieronder zie je trouwens de foto die op de kinderopvang door de fotograaf is gemaakt. Mama vindt ‘m erg leuk (waarschijnlijk vindt ze alles leuk als Ilse er op staat), papa vindt ‘m erg oubollig. Maar goed, wel leuk dat de foto is gemaakt!

Sander.

- Eénkennig, ziek zijn en eten

Sinds een week is Ilse weer beter. Weer een lange periode van ziek zijn en koorts achter de rug. Als Ilse koorts heeft mag ze niet naar de kinderopvang en dus moet papa of mama thuis blijven om op Ilse te passen. Soms heeft Ilse koorts en merk je dat niet aan haar, dan is het alleen vanwege de richtlijn van de kinderopvang dat we haar thuis moeten houden. Maar soms heeft ze koorts en voelt ze zich echt ellendig. Dan is het duidelijk dat ze niet voor niets thuis is.
In het vorige bericht op de weblog schreven we dat Ilse haar bezoek aan het consultatiebureau moest uitstellen. Haar vierde kiesje kwam door en –waarschijnlijk- had ze daar koorts door gekregen. Vanwege de koorts zijn de prikjes die ze zou krijgen uitgesteld. Intussen is ze wel geweest, alweer een week of 3 geleden, en heeft ze haar prikjes gekregen op het consultatiebureau.
De kinderarts zei dat er ongeveer 6 dagen later een reactie op de prikjes kan komen. En wat denk je, precies op de zesde dag kreeg Ilse lichte koorts en dat heeft bijna een week aangehouden. Sommige dagen wat hogere koorts, andere dagen iets minder, maar genoeg om niet naar de opvang te mogen.
We voelen ons intussen wel flink bezwaard naar onze werkgevers. We zijn best vaak genoodzaakt thuis te blijven voor Ilse. Het is wettelijk wel geregeld dat je daar recht op hebt, maar dat betekent niet dat we ons niet beseffen dat het uiteindelijk toch ‘tijd van de baas’ is. Nu ben ik in staat om op de dagen dat ik voor Ilse thuis blijf, en Ilse slaapt, nog iets van werk te doen. En in het weekend kan ik ook meestal wel wat uurtjes maken. Maar het zou fijn zijn (niet alleen voor papa en mama, maar voor Ilse zelf ook natuurlijk) als we eens een lange tijd gewoon kunnen werken zonder halve of hele dagen thuis te moeten zitten met een zieke dochter.

Ilse en mama op de commode.

Ilse heeft weer een fase bereikt waarin ze duidelijk aan het veranderen is. Ze leert nu lopen, ze brabbelt meer, maar wat het meeste opvalt is dat ze heel erg aanhankelijk is geworden. Vooral bij mama. Als mama even bij Ilse wegloopt protesteert ze direkt. Ze wil steeds bij mama een de benen hangen en samen spelen. Dit is een fase die normaal is op deze leeftijd, het kan alleen eventjes duren voordat dat over is.
Mama is jarig geweest, dus we hebben de afgelopen dagen visite gehad. De familie uit Boekelo is langsgekomen. Ze brachten stapels Lego en Duplo mee, waar de neefjes trouwens die middag enthousiast mee hebben gespeeld. Opa en oma Almelòòòò zijn ook geweest.
En opa en oma Frankrijk zijn twee keer op bezoek geweest. Toen hebben we gezellig gegeten in het winkelcentrum en daarna nog even kort geshopt. Ilse heeft zich keurig gedragen toen we ons broodje aten, ze heeft wat jus d’orange gedronken, stukjes bruin stokbrood en een stukje croissant gegeten. Ilse heeft handkusjes gegeven en gezwaaid toen we op het parkeerterrein afscheid namen.

Spelen bij opa en oma Frankrijk.

Trommelen op de eettafel.

Het eten gaat dus best goed. Bij het avondeten is aardappel favoriet bij Ilse. Of ze gekookt zijn, in de vorm van gebakken krieltjes of ovenfrietjes, alles is goed. Andere groente daarentegen gaat minder, doperwten vindt ze ook erg lekker, maar verder is er tot nu toe weinig waarvan ze ook goed eet. Gelukkig geeft mama nog steeds borstvoeding en hoeven we niet aan de kunstvoeding. Maar het zou fijn zijn als ze binnenkort wat meer andere voeding gaat nemen. Het eten is wel gezellig met z’n allen aan tafel. Ilse houdt het lang vol in de kinderstoel, ze scheidt haar eten heel nauwkeurig in wat ze wel wil eten en wat ze niet wil eten, en ze probeert alles na te doen. Als we bijvoorbeeld het eten af willen laten koelen door er op te blazen doet ze vrolijk mee. En zoals je hierboven op de foto kunt zien vindt ze trommelen op de tafel ook heel erg leuk!

- Dreumes

En weer een mijlpaal.... Ilse is baby-af. Nu is ze een dreumes, dat is hoe je tussen het eerste en tweede jaar wordt genoemd. Daarbij wordt een kindje tussen de eerste verjaardag en de instap in de kleuterschool ook peuter genoemd. Dus een dreumes is een peuter in de dop.
Zoals ik al in het vorige bericht schreef, Ilse is nu alweer eventjes niet ziek geweest. Maar tijdens het schrijven van dit stukje worden we alweer ingehaald door de realiteit, we moesten Ilse eergisteren alweer ophalen van de opvang omdat ze 39,2 graden koorts had en niet wilde eten. Vermoedelijk zit het vierde kiesje dwars, die wil ook graag de wijde wereld in. Maar we zullen pas de komende dagen zeker weten wat het is. De koorts verergerde ‘s avonds naar 40,3 graden.
Omdat Ilse vandaag prikjes op het consultatiebureau zou krijgen hebben we maar even gebeld of dat wel door kon gaan. Het bleek inderdaad dat ze bij koorts geen prikjes geven en de afspraak is daarom een weekje verschoven. Ilse heeft nu wel even haar portie gehad wat betreft ziek zijn, dus hopen dat ze er volgende week niet slecht op reageert.

Hier zijn weer twee recente foto’s van Ilse. De linkerfoto is genomen toen ze in bad zat, op de rechterfoto ligt ze op het aankleedkussen op de comode. Het beertje wat je ziet (gekocht bij de Ikea voor 1 euro....) is haar favoriete beertje. Ze kan echt gaan huilen als ze ‘m mist.

Het is nog steeds heel moeilijk om dingen samen met Ilse te ondernemen, zoals uitstapjes, op visite gaan of winkelen bijvoorbeeld. Ilse slaapt namelijk als de beste, soms wel 15 a 16 uur op een dag. En daarnaast kost het eten ook veel tijd. Dat is ook wat we graag willen, met z’n allen aan tafel rustig eten en niet snel tussendoor. Het hangt er erg van af of papa en mama moeten werken, maar een typische dag ziet er ongeveer alsvolgt uit;
om 8 uur wordt Ilse wakker. Dan krijgt ze (borst)voeding en daarna direct brood met kaas, vegetarische paté, pindakaas of jam. Meestal eet ze dan een halve boterham.
Dan rond 10 uur krijgt Ilse fruit. Tussen half elf en elf uur stoppen we Ilse in haar slaapzakje en gaat ze slapen. Meestal duurt dat ongeveer een uur a anderhalf uur.
Als ze wakker wordt maken we weer brood voor haar, weer met kaas of paté. Daarnaast krijgt ze ook kiwi of een peer, afhankelijk van wat ze aan brood gegeten heeft. Kiwi en peer zijn op dit moment haar twee favoriete stukken fruit. De kiwi zorgt er trouwens volgens ons ook voor dat ze geen problemen meer heeft met haar ontlasting.
Dan zo rond half twee krijgt ze weer borstvoeding. Rond drie uur/half vier gaat ze dan weer slapen. Dit slaapje duurt langer dan die in de ochtend, meestal slaapt ze nu wel minstens 2 uur achter elkaar.
Dus zo rond vijf uur/half zes is ze weer wakker en wordt het tijd om het avondeten klaar te maken. We willen altijd rond zes uur eten. Ze eet dan graag aardappel, of stamppot, doperwten en vlees. Ze krijgt dan vaak ook weer fruit (omdat ze tijdens het avondeten nog niet altijd voldoende eet) en ook een kopje yoghurt. Overigens, de hele dag door hebben we een bekertje water of sap (zonder toegevoegde suikers) staan en geven we Ilse regelmatig een paar slokken drinken. Voldoende vocht is belangrijk nu de borstvoeding langzaam wordt vervangen door vaste voeding.
Na het avondeten heel eventjes de boel laten zakken en dan rond zeven uur a half acht geven we weer voeding (soms eerst even een badje, waardoor het al snel 8 uur wordt) en dan gaat ze weer slapen tot de volgende ochtend. Zoals haar ritme nu is slaapt ze zo’n 12 a 13 uur per nacht.
Tussen al die activiteiten door is er soms wel een uurtje over om bijvoorbeeld boodschappen te doen of een stuk te wandelen. Maar omdat we het belangrijk vinden om het ritme van Ilse te volgen kan dat dus niet te lang duren.

Aan de slabber kun je zien dat dit na het eten is, Ilse maakt tegenwoordig vaak deze beweging, alsof ze wil zeggen “Alles is op, er is niets meer”.

Afgelopen maandag, de dag voordat ze ziek werd, was de fotograaf op de kinderopvang. Ilse staat er volgens de leidsters goed op, we zijn benieuwd. Ze vertelden dat ze haar een klipje in het haar hadden gedaan en dat de foto’s snel genomen moesten worden omdat het klipje er weer uit haar dunne haar gleed.
Mama wil ook graag dat Ilse een klipje in kan hebben, maar dat was tot nu toe niet gelukt. Als de foto’s er zijn zullen we hier op de weblog er wat van laten zien. Het bezoek van de fotograaf heeft wel voor heel wat onrust gezorgd bij alle kids. Toen Ilse aan het eind van de middag weer werd opgehaald was ze erg druk en wild aan het doen. Ook de andere kinderen waren een beetje door het dolle heen. Totdat Ilse ging slapen is ze druk gebleven.
Mama vond het wel leuk dat ze zich eens als een echt kind ging gedragen en een beetje wilder ging spelen en aan het klauteren was over mama en papa heen. Papa moest er even aan wennen, dan merk je opeens hoe rustig ze normaal gesproken is.
Dat Ilse zo rustig is, makkelijk en goed slaapt en weinig huilt komt volgens ons onder andere doordat ze zo veel slaapt en dat er wat rust en eten betreft sprake is van ritme en regelmaat. Ze is, op periodes van ziek zijn na, altijd open en vrolijk, lekker actief en brabbelt er op los.
We hebben op dit moment geen reden om iets te veranderen. Laatst zeiden we nog tegen elkaar dat we best trots mogen zijn op hoe we het doen. Alles gaat best goed en Ilse doet het geweldig!

Sander.

- Feestweken

Het vorige bericht hier op de weblog is al zo lang geleden dat ik even moest teruglezen om te weten wat er toen allemaal speelde en wat Ilse al kon.
De afgelopen 6 weken waren best hectisch. Het begon met de eerste verjaardag van Ilse. En dat werd gevolgd door een periode waarin Ilse ziek werd, en weer ziek werd, en weer ziek werd..... We zijn weer vaak langs de huisarts geweest en hebben behoorlijk wat dagen thuis doorgebracht terwijl we eigenlijk op ons werk moesten zitten.

Na een paar weken waarin Ilse verkouden was, moest hoesten, steeds weer koorts had, onrustig sliep en zich vervelend voelde en het maar niet over wilde gaan, kreeg Betty het idee dat e.e.a. wel eens mede veroorzaakt zou kunnen worden door het doorkomen van de eerste kiesjes. Bij veel kinderen veroorzaakt dat pijn en koorts en is het een periode waarin ze nog meer dan normaal vatbaar zijn voor ziektes. Maar Ilse liet zich niet makkelijk in de mond kijken en dus bleef dit een beetje onzeker. Sinds een paar dagen gaat het nu goed, is de koorts verdwenen en is ze de hele dag weer vrolijk. Ook ’s nachts slaapt ze weer gewoon door zonder huilend wakker te worden. Eergisteren, toen we Ilse klaar maakten om naar bed te gaan, moest ze even huilen en zagen we inderdaad dat op 3 plaatsen kiesjes doorkwamen. Dus mama is zo gek nog niet!
Op zich geruststellend dat we de oorzaak weten, want we werden een beetje moedeloos van het feit dat steeds als Ilse een paar dagen naar de opvang was geweest, ze weer ziek werd. We begonnen al te denken over alternatieven voor de kinderopvang, maar gelukkig lijkt dat niet nodig.

Het was niet allemaal kommer en kwel, Ilse heeft namelijk ook haar eerste verjaardag gevierd! Toen we Ilse ’s ochtends uit bed hebben gehaald zag ze dat we de kamer hadden versierd en ze vond al die kleurige slingers en ballonnen heel erg interessant. Daarna heeft ze haar eerste cadeautje gehad in het grote bed bij papa en mama.

Waarom hangt dat er nou???

Papa weet trouwens pas sinds kort wat een blokkenstoof is....

Natuurlijk was er ook taart. Normaal houden we zoetigheden weg en proberen we zo lang mogelijk om Ilse verantwoord te laten ‘snoepen’, maar op de verjaardag hoort taart er bij.
Grappig genoeg begon ze de vruchtjes van het slagroomtaartje af te eten en ging daarna pas over op de slagroom. We kenden de verhalen van kinderen die op de taart slaan, met stukken gaan gooien en de slagroom overal smeren. We hadden daar ook rekening mee gehouden, en eigenlijk ook stiekem een beetje op gehoopt.... Maar niets van dat. Ilse bleef netjes eten en ging pas een beetje spelen met de taart toen ze er genoeg van had. Later hoorden we dat het bij de meeste kinderen geen troep wordt en de verhalen over taart gooien en dergelijke zwaar overtrokken zijn.

Ilse is erg verwend de afgelopen maand. Het begon met Sinterklaas, anderhalve week later was ze jarig, en weer anderhalve week later was het Kerst. Gelukkig is ze nu op de leeftijd dat het cadeaupapier leuker is dan de inhoud. Ze krijgt dus niet echt mee hoeveel ze nu wel niet heeft gehad. We moeten eens nadenken hoe we dat in de komende jaren kunnen voorkomen. Want als ze ouder wordt moet het ons inziens niet normaal zijn om zoveel cadeau’s zo kort na elkaar te krijgen.
Hieronder zie je Ilse op één van haar cadeau’s zitten.

Een taartje helemaal alleen voor Ilse!

Alleen nog een stoer motorjack....

Tenslotte nog wat fysieke ontwikkelingen die de laatste tijd naar voren zijn gekomen.
Ilse kan zelf uit een bekertje drinken. De ene keer met meer gemors dan de andere keer, maar de controle wordt steeds beter. (zie de foto hieronder)
Als we iets op een vorkje prikken en we brengen dat naar haar mond kan Ilse het vorkje overpakken en zelf haar mond vinden. Ze doet onder begeleiding van papa of mama stapjes en kan zichzelf soms vanaf haar knietjes omhoog trekken aan de tafel of de bank. En ze kan ‘dansen’, wat neerkomt op een beetje wiebelen en haar vuistjes enthousiast voor zich op en neer doen. Ze heeft daar haar favoriete liedjes voor, zelfs als papa het melodietje ervan fluit of als mama probeert zo zuiver mogelijk te zingen gaat ze vrolijk ‘meedansen’.

Tot de volgende keer.

Sander.