- Hoe ver kan ik gaan….

Ilse is flink de grenzen van wat ze nog kan maken aan het opzoeken. Bv. als ze in de kinderstoel zit gaat ze opeens bijna achterstevoren zitten. Wat dan resulteert in vieze handen aan de stoel, elleboog door het eten, het drinken bijna omver, je kunt je er iets bij voorstellen. Dus wij zeggen dat ze goed recht moet gaan zitten. Geen reactie. We zeggen het nog een keer, nog steeds geen reactie, op dat kleine lachje na dan.... Dus we zeggen nu met een boze stem iets van als ze nu niet goed gaat zitten, dat ze maar even op de gang moet gaan staan. Ze beweegt een beetje, maar je ziet nu duidelijk dat ze niet van plan is zomaar even te gaan luisteren. Dus we gaan tellen, we zeggen dat we tot drie gaan tellen en als ze dan niet goed zit, dat ze dan naar de gang gaat. Bij drie zit ze dan bijna altijd wel recht, maar wel met één voetje nog even net iets anders dan normaal. De ene keer laten we dat, de andere keer gaan we ook daarop verder, afhankelijk van onze stemming op dat moment denk ik.
En dit is maar één voorbeeld van de bijna talloze keren dat ze iets soortgelijks probeert bij ons. Het is soms wel lachwekkend, het is dan zo duidelijk waarmee ze bezig is dat we beide moeite hebben het lachen in te houden. Tot nu toe hebben we wel het idee dat we overwicht hebben, en Ilse luister vaker wel dan niet. Dus het kan nog veel erger als ze niet zo’n heerlijk lief kind zou zijn geweest. We merken ook wel dat als we moe zijn dat we sneller geïrriteerd zijn door dat soort acties. Als we fit zijn kunnen we veel beter relativeren en lachen om dat soort dingen en is de reactie naar Ilse ook minder fel. Dus Ilse, als je dit later ooit eens leest, sorry alsnog.... haha.

Het was koud en winderig natte-neuzen-weer.

Maar het was ook leuk!

Wat niet ongenoemd kan blijven op het weblog is dat ilse de laatste tijd bijna iedere dag minstens een half uur, maar vaak veel langer, op de trampoline staat. Ze vindt het superleuk om te doen en ze kent intussen ook kunstjes. De trampoline staat bij ons in de straat en als we naar buiten gaan met Ilse komen we daar meestal niet voorbij. Of ze wil op dat moment springen, of we moeten haar beloven dat ze mag springen als we terugkomen. Hier zie je een filmpje van Ilse op de trampoline:

Op het filmpje hoor je Ilse ook even hardop tot tien tellen, Ik weet niet of ze al weet dat ze aan het tellen is of dat ze alleen probeert de woorden in de goede volgorde na te zeggen.

Ilse gebruikt sinds kort geen slaapzakje meer om in te slapen, maar ligt nu met pyama aan onder een dekbedje. Ze had een paar keer haar slaapzakje ’s nachts opengeritst, en met het open matrasje vonden we haar ’s ochtends dan behoorlijk koud in haar bed. Daarnaast moeten we over een aantal maanden toch over naar een nieuw ‘junior-bed’ en is het makkelijk als ze al aan een dekbedje gewend is. Dus hebben we een matrasje en een dekbed gekocht. Het was even afwachten hoe ze zou reageren, maar het is soepel gegaan. We hadden haar al verteld dat ze een dekbedje kreeg en dat vond ze wel wat. Maar toen ze ’s avonds moest gaan slapen wilde ze toch haar slaapzakje terug. Toen we het dekbedje er af hadden gehaald en een beetje op haar in hadden gepraat in de hoop dat ze het weer terug wilde, gebeurde wat we hoopten en wilde ze het dekbedje inderdaad weer terug. En sindsdien is het dekbedje alles. Verhaaltjes lezen doen we niet meer samen op de bank, maar als Ilse in bed ligt onder het dekbedje.

Uiteindelijk heel blij met haar eigen dekbedje.

Ilse is sinds een week of twee enorm aan het kletsen, ze kletst je de oren van het hoofd. Over van alles en nog wat. Ook speelt ze meer alleen en hangt ze niet zo aan ons. Het is nog steeds niet zoals we het graag zouden zien, maar soms ‘betrappen’ we haar er op dat ze aan een tafeltje ofzo een boekje zit te lezen of met blokken aan het bouwen is. Ook geeft ze nu heel duidelijk aan wat ze wil, of ze naar buiten wil, of ze wil kleuren, etc. En daarbij is ze ook duidelijk of iets leuk is of niet leuk is. Soms handig, maar soms ook niet als haar voorkeur niet overeenkomt met wat wij willen....

Tot de volgende keer.

Sander.