- Een eigen wil

Alweer een berichtje over de toestand in de wereld van Ilse.
Maar eerst nog even een vervolg op het vorige berichtje over de vakantie in Frankrijk. Want ik ben in dat berichtje vergeten iets te vertellen over de mini-boerderij cq. kinderboederij cq. grote tuin met dieren bij Jo en Maja, de buurman en buurvrouw van een paar honderd meter verderop bij opa en oma Frankrijk. Op een prachtige plek hebben deze mensen enige jaren geleden een te renoveren voormalige boerderij gekocht. Intussen is dit verworden tot een prachtig huis/vakantieverblijf met een grote tuin.
Tijdens onze vakantie in Frankrijk vertelde opa Frankrijk dat in die tuin een heleboel dieren rond lopen. Geiten, kippen, konijnen, ganzen en ezels hebben daar hun verblijf en dan zijn er ook nog poezen en een hond. We zijn er naar toe gegaan en het was inderdaad heel erg leuk. Ilse keek haar ogen uit en het deed bijna niet onder voor een kleine kinderboerderij. De dieren was dicht te benaderen en Ilse kon met wat hulp van papa of mama soms zelfs wat hooi of ander voer geven.
Hieronder zie wat foto’s van Ilse samen met de dieren.

Het konijn was echt iets te snel.....

Op de foto samen met papa en mama en die gekke paardjes.

Beetje eng, maar wel leuk.

Meneer Jo, u heeft lieve dieren.

Tot zover het lieve, schattige en onschuldige deel van het bericht.
Want nu wil ik even vertellen over de eerste echte recalcitrante krijspartij die Ilse heeft gehad. Het heeft anderhalf jaar geduurd, maar het was zo ver.... Wat gebeurde er nou precies, nou, vlak voordat we aan het avondeten gingen zat mama samen met ilse een filmpje van Bumba op de computer te kijken. Filmpje uitgezet, Ilse opgepakt om in de kinderstoel te zetten, maar dat had mevrouw toch liever niet! Ze bleef huilen en schreeuwen om ‘ba-ba’ (haar woord voor Bumba) en naar de computer wijzen. Dit bleef minuten lang doorgaan. Ze wilde niet eten en er bleef uiteindelijk niets over dan de computer weg te zetten. Pas toen kalmeerde ze een beetje en uiteindelijk heeft ze nog iets gegeten.
Het was voor papa een beetje een domper. Ik had tot nu toe het idee dat Ilse misschien niet zo zou zijn als al die andere kinderen die vaak zeuren en huilen.... Ilse wordt zo goed opgevoed met alle rust en regelmaat die er maar kan zijn, dat ze niet jammerig of zeurderig kon worden. Niet dus! Zij kan het ook.
Sindsdien, het was ongeveer een week geleden, heeft Ilse vaker duidelijk laten merken wat ze er van vindt als dingen niet gaan zoals zij graag wilt dat ze gaan. Ze gaat jammeren, duwt dingen opzij of gaat zitten als ze niet mee wil lopen. Ik heb intussen meer dan eens gelezen dat die eigen wil helemaal niet meer weg gaat......

We hebben ook sinds kort door dat Ilse meer begrijpt dan we tot dan toe dachten. Als we nu aan haar vragen om haar boekjes netjes op tafel te leggen, of de bal te zoeken, de beer te pakken of het eten op haar bordje te leggen, doet ze -meestal- netjes wat er gevraagd wordt. Ilse probeert ook vaker woordjes na te zeggen. Woorden als paard of bloem zegt ze heel bewust na, althans, dat probeert ze.
En wat ze ook sinds kort kan is opstaan als ze op de grond zit. Tot voor kort moest ze zich ergens aan optrekken om te kunnen staan, maar nu gaat ze op handen en voeten staan, gaat iets door haar knieën en met haar gewicht naar achteren, en kan dan recht op gaan staan.
Al met al een periode waarin ze in korte tijd weer veel nieuwe fysieke en emotionele vaardigheden heeft aangeleerd. We wisten dat het er rond deze leeftijd aan zat te komen, maar het blijft verrassend als ze plots iets kan wat ze tot dan toe niet kon, ook als dat weer een nieuwe manier is om zaken naar haar hand te zetten.
Ach, met die enorme eigen wil leren we ook wel weer omgaan.

Tot de volgende keer,
Sander.