Sander, Betty en Ilse.:

De tweede winter die Ilse bewust meemaakt is een hele bijzondere. Sneeuw die wekenlang blijft liggen, levensgrote sneeuwpoppen, ijs waar al een hele tijd op geschaatst kan worden, weeralarmen, kouderecords, elfstedentochtkriebels en kinderen die schaatsen op straat. Het kan niet op!

Ilse begint langzaam te ontdooien (leuke woordspeling....) wat betreft haar afkeer van sneeuw en ijs. Hoewel ze nog steeds geen sneeuwballen wil aanpakken, ook niet zelf de sneeuw wil aanraken, is ze nu wel zo ver dat ze op de slee wil zitten of door de sneeuw wil lopen. We hebben wel het idee dat ze het leuk vindt op de slee, ondanks dat ze met een uitdrukkingsloos gezicht op de slee zit als we haar voorttrekken. Ook kijken naar andere (al wat oudere) kinderen die op de slee van de heuvel afglijden vindt ze erg leuk, vooral als ze vallen moet ze erg lachen. Dus als we nu naar buiten gaan heeft ze op haar eigen manier sneeuwpret. Hopen dat ze de volgende jaren, als ze meer en meer zelf kan spelen, kan sleeën, sneeuwpoppen kan maken en sneeuwballen kan gooien, ze nog veel meer sneeuwpret zal kunnen hebben.

Een ander gevolg van het winterweer is dat de vogels bijgevoerd moeten worden. Op het balkon hebben we een hoekje ingericht voor de vogels. Vanaf de plek waar Ilse zit aan de eettafel kun je precies de vetbollen, noten en zaden zien hangen en liggen. We hebben al van alles langs zien komen; koolmeesjes, pimpelmeesjes, roodborstjes, musjes, spreeuwen, merels, puttertjes, kauwen, halsbandparkieten en duiven. Ilse noemt ze allemaal “ôgul” en zegt “ôgul eten” als ze het vogelvoer bedoelt.
Hieronder drie fotootjes van Ilse op de slee, de twee andere meisjes (Angel en Joy) zijn buurmeisjes van een paar huizen verderop die Ilse vaak tegenkomt als ze buiten is.